donderdag 31 januari 2008
Koken en bakken
woensdag 30 januari 2008
Wederom heimwee en toch weer verder gaan
Maar na een lekkere jankpartij, deze keer met zijn 2en gaat het weer beter. Na een goede nachtrust gaat het weer beter.
Ik ben lekker aan het mozaieken geslagen en met een muziekje erbij is het goed vertoeven hoor, alleen zitten dan die huishoudelijke karwijtjes weer in de weg. De computer is mijn beste vriend en zonder dit ding had ik het nog veel zwaarder gehad.
Joey is fijn aan het springen en heeft de Baranie Flikflak onder de knie in 3 lessen en mag nu al mee gaan trainen met de wedstijdgroep. Wel moet ik hem insmeren met massageolie om zijn ontwrichtte rug weer terug ontspannen te krijgen.
Nikkie heeft weer een feestje zaterdag en vrijdag hebben ze een vrije dag (studiedag voor de leraren). En ook voorspellen ze voor vrijdag ijzel, dus zullen we niet ver buiten komen vrees ik. Vandaag is het weer een waaidag. Ja, deze is er weer. Maar nu met de vrieskou is het niet echt aangenaam buiten. Vandaag maar weer om boodschappen gaan en poetsen omdat ik het laatste aan het versloffen ben. Gisterenavond laat nog een broek voor Jack staan strijken(foutje, bedankt), want hij had niks meer? Zo erg was het niet maar hij wilde persee die broek aan.
Mijn mozaieklijst begint al 3 gevulde kanten te hebben en het beloofd een mooi geheel te worden. Als deze af is maak ik er wel een foto van.
Net nog even met mijn vader gechat en hoorde dat het met mijn oom alweer iets beter gaat. Beterschap ome Adrie. Deze man heeft een zware tijd achter de rug,een paar weken op de care gelegen, maar krabbelt langzaam maar zeker weer naar boven.
Ook wil ik iedereen bedanken voor de gestuurde kerstkaarten. Niet verwacht maar toch gekregen.
Ook beginnen er weer meer dingen aan de muur te komen te hangen waaronder:
Mijn schoonmoeders aquarellen. Ingelijst en al. We hadden ze al jaren liggen, maar je ken dit misschien wel, wel aan denken, maar telkens vergeten. En nu met zeeen van ruimte moest het gewoon gebeuren. Ze hangen op de ere gallerij. Zodra de voordeur wordt geopend stralen ze je tegemoet. Vertaald voor de gene die hier geweest zijn de gang naar Joey's kamer. Dus opa Piet ze hangen hoor!
En natuurlijk zijn ze al bewonderd door Cathy en Sandra.
zaterdag 26 januari 2008
Ons verhaal deel 2
Ja ja, zoals beloofd moet ik het stukje nog even omschrijven vanaf aankomst tot begin oktober.
Na een lange reis en spanning is ons leven in Amerika toch echt begonnen. Het begon al dat we erg moesten wennen aan de airco en de hitte. Ook misten we 6 weken een computer en ik moet zeggen dat viel niet mee. Je kon niks meer opzoeken en zat vaak ineens onthand. De temperatuur was "up in the hundreds" wat vertaald 40 graden was en hoger. We merkten dat we onze zonnebrillen echt niet konden missen. Anders kreeg je gewoon je ogen niet open. Zelfs als we gingen zwemmen bleef deze op. En maar blijven smeren en langer als een uurtje hielden we het niet vol. Ook het zwembad water was maar 5 graden minder warm als de buiten temperatuur, waardoor je niet echt van afkoelen kon spreken. Maar alles wende snel. En spelen deden we toch wel.
We waren geplaatst in een appartementen complex ergens in Lynchburg langs de 501. Zo noemen ze hier de straten, ze hebben wel namen maar gebruiken liever de cijfers. Ook moet je goed je topografie weten, of je naar het oosten, zuiden, westen of noorden moet. Kortom weer iets om bij te leren. Bij het appartementen complex was er gelukkig een zwembad bij, want openbare zwembaden zoals wij die kennen hebben we nog niet ondekt. Wel kun je bij sommige wijken een soort lidmaatschap kopen per jaar voor gebruik van zwembad en/of golfbaan. Vaak zijn dat dus niet erg grote baden, maar heerlijk om je te verfrissen.
De eerste weken waren de kinderen nog vrij, maar Jack moest 's maandags alweer gaan werken en wij(in het bezit van een huurauto) zijn de omgeving gaan verkennen. Wel bracht en breng ik Jack naar het werk, wat betekende vroeg opstaan, maar daar het weer zo heerlijk is wordt je door de airco je bed uitgeblazen. Want hoe warmer de temperatuur des te meer staat dat ding te joekelen. Al gauw vonden we bekende winkels als Sears, Toys A Rus, Macy's, K mart en vele, vele anderen en ook de eettentjes die waar we ook de namen van kenden Mc Donalds, Applebee's, Domino pizza's en ook daar nog zeer veel variaties van. We gingen naar het strand van Smith Lake Mountain, een uurtje verder landinwaards. Bezochten Bedford en reden wat door dit prachtige landschap.
Omdat we een gemeubileerd appartementje hadden samen met onze meegebrachte koffers met kleding en geen speelgoed, maar wel een tv, werd ik als gauw het beu om de kinderen alleen maar voor het bakkie te zien zitten. Dus werden er wat bordspelletjes, tekenpapier en kleurtjes en een boek met hoe te leren tekenen gekocht en al gauw werden er dus ook andere dingen gedaan, want voor buiten wandelen was het te warm, en in de overdekte mall was het weer zo koud dat je best wel een vest of blazertje kon gebruiken. Maar ook allerlei kruiden moesten er gekocht worden, want qua eetwaren die je normaal altijd wel op voorraad heb, was er dus niet.
Maar na 2 weken werd de Tomtom al niet meer gebruikt en vonden we de winkels en Jacks werk al aardig. Sandra, een collega van Jack met haar dochter Danielle kwamen regelmatig langs met tips en we konden het al snel met elkaar vinden. De schooltijd naderde en Nikkie sprak nog steeds geen Engels en begreep deze tijd weinig van de conversaties. Wel genoot ze enorm van de verkoeling op de schaatsbaan. Maar ze moesten nog langs een dokter om hier de jaarlijkse keuring te krijgen en Hepatites A of B-prikken. Hier zaten ze niet echt op te springen maar zonder deze komen ze de school niet binnen.
De eerste schooldag viel tegelijk met de dag dat ze onze meubelen en huisraad kwamen brengen. Inmiddels was het door ons gekochte huis leeg en ging ik gelijk na Jack en de kids te hebben afgezet hierheen. De verhuizers arriveerden 15 minuten later en al snel begonnen ze het huis te vullen met dozen en werden de fietsen en meubelen weer uitgepakt maar de dozen met huisraad wilden ze wel uitruimen maar niet opruimen. Nou daar heb je ook niks aan dan. Al binnen een dag hadden ze de twee containers leeg en stonden de dozen in de ruimtes waar het moest komen. Van de 5 dagen pakken hadden ze met deze hoge temperaturen alles leeg en rond 3 uur kwam Nikkie voor het eerst met de schoolbus aan. Gelukkig was ze enthousiast ondanks dat ze die dag weinig verstaan had, maar ze had toch vriendinnetjes gemaakt.
Joey daarin tegen kwam zwaar depri ook met weer een andere schoolbus een half uur later thuis. Niemand had ook maar iets tegen hem gezegd en hij had zich erg eenzaam gevoeld. Ook moest hij erg wennen aan "the southern slang", het dialect van het zuiden.
Ondertussen was ik de dozen van de keuken aan het uitladen en net met de voorraad bezig en de kinderen wilden wel even helpen. Het leek net Sinterklaas. We kwamen vlokken, hagelslag, knakworstjes, dropjes, chocolade en nog veel meer tegen en we werden er helemaal gelukkig van. Zo vrolijk hadden we nog nooit de boodschappen uitgeruimd, maar na inmiddels 1 maand niks Nederlands te hebben gehad waren we er intens gelukkig van geworden. Nooit gedacht dat we er zo blij mee zouden zijn.
Na s'avonds de bedden van de kinderen en hun bureaus te hebben opgezet en in het nieuwe huis te hebben gegeten van onze eigen borden gingen we weer terug naar het appartement. En overdag ging ik weer verder met uitpakken en inrichten en binnen een week woonden we er. Dat gaat hier ook erg gemakkelijk, want het huis wordt vers geschilderd compleet met lampen en blinden opgeleverd.De koelkast/diepvries met watertap en ijsklontjesmachine hadden ze ook achtergelaten en er was een centrale stofzuigersysteem. Dit alles was wel erg handig want al die dingen hadden we in Nederland achter moeten laten. De stroomvoorziening draait hier maar op 110 V. Dus aan al het elektra hebben we weinig, mits we met traffo's werken maar net als de schemerlampen geven die de helft minder licht. Na twee weken in het huis te zitten kwam eindelijk de computerverbinding. Wat een verademing! We waren weer in contact met alles en iedereen. Ik kan me voor stellen dat de eerste emigranten geen makkelijke tijden hebben gehad, zo puur op elkaar zijn aangewezen te zijn in zo een ver vreemd land.
We komen er achter, na hier en daar te zijn uitgenodigd voor te BBQ-en, dat we ook maar zo een ding moeten aanschaffen, want met zo een klein Hibatsie BBQ op kolen vallen we erg uit de toon met zo een joekel van een huis. Hahaha, de eerste meevaller, we zijn stomtoevallig op een een of andere feestdag gaan kijken en hebben gelijk een lekkere korting te pakken. Zo ook voor de wasmachine en droger, want droogmolens of droogrekken hebben we hier nergens gezien.
Nu na 6 maanden terug te kijken smijten ze hier nog al wat met kortingen. Folders van bepaalde winkels krijgen we om de 2/3 dagen en elke keer met flinke kortingen. Je gaat je toch afvagen of het wel speciaal is. De kerst spullen lagen bv al vanaf 23 november in de uitverkoop. Net als speelgoed. Want Barbie, Lego, Knex en meer van die grote merken gingen met 50% korting de winkels uit en gekocht dat er wordt! Je kan geen dag de winkel binnengaan zonder dat het niet aangenaam druk is. Wel in de supermarkten. Ja, winkelen doen die Amerikanen echt wel graag.
Na lang zoeken hebben we dan ook een auto naar onze wens gevonden. Deze heeft al zijn 15.000 km beurt, na 5 maanden er mee te hebben gereden in de omgeving, gehad. We rijden dus behoorlijk wat meer dan in Nederland terwijl ik er toch 2x op de week mee naar Antwerpen reed. Maar ja, ook dat hoort erbij.Maar weer even terug naar mijn verhaal;
En ook Joey gaat vanaf de 2e dag een stuk vrolijker naar school. Het was namelijk voor alle kinderen van zijn klas een nieuwe school. De school was in de vakantie behoorlijk gerenoveerd en ook de leerkrachten hadden nieuwe lokalen gekregen en iedereen was gewoon erg zenuwachtig geweest of het toch allemaal wel zou lopen. Al gauw komt hij met hele verhalen thuis. Het Frans bleek een stuk makkelijker te zijn geworden nadat de kinderen stukjes moesten lezen. Hun uitspraak was ook hier met het dialect erdoor. En met zijn PE (gym in onze taal) genoot hij enorm. Des te meer omdat ze dat hier elke dag hebben en hij ook nog eens voor de Zero period (eigenlijk een uur eerder extra les) dit gekozen had. Hij wil sparen voor een six-pack.
Jack reist inmiddels af en toe het land hier door en inmiddels is hij al in Texas, Ohio, Michigan, N-Carolina, Maine en Winsconsin geweest. Allemaal reisjes van 1 a 2/3 dagen.
Ik ben, nu het huis ingericht is, eindelijk met mijn mozaïeken begonnen en hebben vandaag eindelijk de vloerbedekking voor een deel uit een kamer beneden in de basement gesneden. Mijn tegels en glazen tesserea en smalti liggen al op een verrijdbaar rek. Mijn hakblok is geplaatst en morgen mijn werktafel erheen rijden en eindelijk heb ik dan toch een eigen stekje. Met uitzicht in de achtertuin.
woensdag 23 januari 2008
Leuke reacties en ons verhaal. deel 1
De dag dat ik op het punt stond om mijn studiereis naar Italie (eind april mozaiek bezichtigen)te gaan werd Jack benaderd om naar Amerika te komen werken. En aangezien ze dit al 3x eerder aan ons gevraagd hadden, had het gelukkig niet meer zo een priority gevoel voor mij en heb dus gezegd dat ik er pas na de reis over wilde gaan denken.
Die andere keren hadden we ons ook telkens lekker gemaakt, en elke keer was er weer wel iets waardoor het toch niet door ging. Dus vandaar mijn koele reactie.
Heb het ook in mijn kleine teentje kunnen steken tot de laatste dag dat ik in Venetie op een bootje zat en toch even naar Jack mailde of hij nog iets gehoord had. "Ja", zei die,"wel 3x". Slik, da's dan toch serieus!
Gelukkig vloog ik die avond laat weer richting huis, waar het welkomscomite van de rest van ons gezin op ons stond te wachten, kompleet met bloemen en tekeningen.
Thuisgekomen en de kids naar bed gebracht (die wisten nog nergens van) en moesten we er toch nog even over kletsen. Maar de voorwaarde was dat we het wel het eerst eens moesten gaan bekijken daar, want je gaat niet zomaar ergens wonen, waar je zeer weinig van weet. Dat was geen probleem, maar voor Jack om weer vakantie op te nemen was geen optie. Ze wisten op het werk van niks, en hij wilde daar niet weg. Dus met Hemelvaartdag 2007 was hij twee dagen vrij en besloten we (dus 14 dagen later) met zijn tweeen op vier dagen heen en weer te gaan. Wat in werkelijkheid inhield dat we twee dagen hebben gereisd en 1,5 dagen hebben kunnen snuiven aan de omgeving in USA.
We werden verrast met een prachtig landschap, dat ons aan Noord- Spanje deed denken. Erg vriendelijke mensen, ze waren erg spraakzaam, iedereen wenste ons welkom en mensen zwaaien zelfs op straat naar elkaar, ondanks dat je ze niet kent.
Gigantische huizen a la Dynastie doemden aan de horizon en we zagen ons zelf hier echt niet tussen wonen, maar na verschillende mensen ontmoet te hebben van de fabriek en bij de mensen thuis uitgenodigd te zijn, kennis gemaakt te hebben met gezinnen, huizen van binnen te hebben bekeken, scholen te hebben bezocht begonnen we er toch wel de uitdaging van te zien.
En dan naar huis om het de kinderen te vertellen. Die wisten ervan maar ons Joey wilde echt niet mee en had al allerlei senario's bedacht bij wie hij allemaal kon gaan wonen. Hij had in gedachten dat hij in de getto's van New York of zo terrecht zou komen en na een uitleg dat we er dan zeker er niet gingen wonen meldde hij ook nog dat ook hij en Nikkie de boel eerst zelf wilden zien. Zeer begrijpenlijk overgens en gelukkig vonden ze dat in Amerika ook.
Dus dan wel voor de scholen vakantie hadden en dat was dus 15 juni, slik nog 1,5 week. Gelukkig waren er nog tickets en zo zaten we de tweede week van juni in het vliegtuig om een weekje met de kinderen te vertoeven, althans dat was de bedoeling. Echter de gemeente Roosendaal was vergeten Nikkies paspoort aanvraag te verzenden en moesten we onze reis drie dagen uitstellen. We konden dus pas maandag vertrekken ipv zaterdag. Welliswaar met een voorlopig paspoort dat enkel geldig was voor die reis. Er werd nog even tussen neus en lippen verteld dat we ook nog teruggestuurd konden worden, wanneer de Amerikanen het niet wilden goedkeuren. Maar dat mocht de pret niet drukken!
Eenmaal aangekomen werden we verwacht in The Homestad, een luxieus hotel in Hot Springs Virginia, waar we extra verwend werden en de mensen gelukkig niet in sjiek de friek kleding rond liepen, maar echt met van die Amerikaanse outfits. Zodat wij ons in ieder geval op ons gemak voelden. Met een bijna prive zwembad, een spa (sauna en massage) en prive golflessen werden we verwend. En ondertussen had Jack al zijn eerste meetings. Niet speciaal voor ons zo geregeld, maar we boften dat het net zo uitkwam.
In de namiddag reden we weer richting Lynchburg en hebben met de kinderen de stad wat uitgebreider bekeken en hebben diverse scholen bezocht omdat je hier in de wijk van de school je huis moet hebben. Anders kost het je veel geld elk jaar.
Zo Nederlands dat we zijn hebben we dus aan de hand van de scholen een huis uitgezocht. En gelukkig wilden ze beiden in de zelfde wijk naar school. We zagen ondertussen ook heel wat beestjes voor onze auto's en neuzen voorbij gaan zoals, prachtige oranje vlinders, vreemde insekten, wasbeertje, otters, herten, grounddogs(een soort cavia), vogels in allerlei kleuren, kollibries en konijnen. Hier was iedereen toch van onder de indruk.
De kids vonden de huizen het einde en zagen zich al eindelijk trampoline springen in een eigen tuin. Dit waren nog eens huizen om verstoppertje in te spelen! Ze zagen zich er dus al wonen. Al kwam Nikkie erachter dat er niemand Nederlands sprak, okee 1 mevrouw. En dat het toch erg lastig was om samen te spelen met iemand als je de taal niet begrijpt.
Maar Joey vond het zo leuk dat hij eigenlijk geen noodzaak meer vond om terug naar huis te gaan. Die was kompleet omgedraaid.
En dan thuis dingen gaan regelen om het huis te gaan verkopen, vakantie spullen in te gaan pakken na eerst weer die was te hebben weggewerkt. Vervolgens 2 weken later vertrekken we naar Spanje op de al eerder geplande vakantie en horen dat het huis wat we op het oog hadden verkocht was!
Dat betekende dat we weer naar de States terug moesten om opnieuw een huis te gaan zoeken. Dus maar een week naar Spanje om vervolgens de kids bij opa achter te laten, gingen we weer terug op zoek naar een huis.
Na drie dagen struinen vonden we er een en probeerden dus al zover voor de voorbereidingen te treffen en de kinderen alvast op school in te schrijven. Huren is hier overgens amper mogelijk.
Na het weekje Amerika staan er dus al gelijk de verhuizers op de stoep. Alles wordt in een week tijd allemaal ingepakt en in containers gezet. Want die moeten zes weken reizen per schip voordat het er is. Kleding mag met het vliegtuig. En aangezien we er graag rond eind augustus wilden gaan wonen, hadden we geen keuze. Dus duurde het nu nog twee weken voor we daadwerkelijk gingen vertrekken. We beseffen dat we dus helemaal niks meer in huis hebben, behalve onze vier koffers met kleding.
Maar gelukkig hebben we lieve meedenkende vrienden (Marco en Cindy) die net in deze tijd op vakantie vetrekken en we mogen zolang in hun huis vertoeven. De ideale oplossing, toch dichtbij het werk in Bergen op Zoom, en nog even tijd om afscheid van zo veel mogelijk vrienden en kennissen te nemen.
Enkele zijn er door de tijdsdruk/vakantietijd over het hoofd gezien, dat vonden we heel jammer, maar helaas het ging niet anders. En al met al hadden we nog geen zekerheid of we dat huis wel konden kopen. Dus hebben we geen adres achter kunnen laten.
Die laatste twee weken vlogen voorbij, de kinderen speelden nog voor het laatst bij vriendjes en vriendinnen en we bleven afscheid nemen van iedereen. Heel erg raar en soms ook heel erg emotioneel, maar we waren hierop voorbereid. Dat had ik in de cursus van Hestia geleerd, die ik ook nog even snel tussendoor gedaan. Deze leerde ik wereldburger te zijn en hoe ik op de beste manier de draad in mijn nieuwe land zou kunnen oppakken. Was erg prettig om zo voorbereid te worden.
Onze laatste nacht verbleven we bij vrienden in Hoofddorp. Nog zo een leuke avond gehad kompleet met BBQ en al en om 5 uur 's morgens vlogen we via Londen naar Washinton Dulles. Eenmaal daar vervolgens nog een rit van vier uur naar Lynchburg. Het was plaatselijke tijd 8 uur 's avonds toen we eindelijk arriveerden.
Vervolgens nog eten en boodschappen halen want er was op ijsklontjes na niks in huis. En dat in een temperatuur van 35 graden. Maar de airco maakte veel goed. Na 1,5 uur snel proberen te winkelen in de wall-markt hadden we de hoognodige dingen gevonden en gingen snel weer huiswaards. De kinderen waren al in slaap gevallen en zelf zijn we ook maar zonder eten, na 22 uur op te zijn, ons bedje ingerold.
Nou de verkorte vervolg episode doe ik weer een ander keertje.
maandag 21 januari 2008
Koude tijden
Afgelopen 4 dagen waren de kinderen al vrij en vandaag ook want het is Martin Luther King jr day. Dit is sinds 2000 een officiele vrije dag voor de scholen en overheidsgebouwen in de States die plaats vindt op de geboortedag van de bijzondere man die de legendarische woorden sprak: I had a dream.
O ja, nog een leuk voornemen van een van de familieleden (Fenny), die wil ons elke week op de hoogte houden van hun avonturen. We stellen dit zeer op reis. Mochten er nog meer gegadigden zijn wij houden ons aanbevolen om jullie verhalen ook te lezen.
donderdag 17 januari 2008
Winterwonderland
maandag 14 januari 2008
Het gewone leven keert weer terug.
Afgelopen weekeinde waren we 15 jaar getrouwd en zijn we met zijn tweetjes naar een restaurantje geweest, The Olive Garden. Dit was gezellig en de kinderen waren elk bij een vriendje en vriendinnetje logeren. Dus ook die hadden een gezellige logeerpartijtje gehad. Ik had zaterdag Nedelandse cakejes gemaakt en een mon-chou taartje maar dan met Philledephia roomkaas, mon-chou is hier niet te krijgen. En de smaak was het zelfde. Wel handig. En zondag bij de thuiskomst van de kids hebben we gezellig thee/koffie met gebak en cake gehad. Erg hoog Nederlandgehalte. De Amerikaanse cub-cake zijn droger en zoeter en hebben een ice-ing topping erop(een mierzoet gesuikert en felgekleurd plakkerige goedje). Maar onze cakejes werden goed gekeurd net als de taart overgens.
Maandag is tegenwoordig schaatsles voor Nikkie en deze keer was ze in een beter passend groepje en vond ze het gelukkig weer leuk. Vorige week was ze bij vergevorderden ingedeeld met weinig kinderen. Maar nu zaten er meer leeftijdgenootjes bij. En met haar hockey sweater van de Pelikaan uit Roosendaal schaatste ze lekker warm.
Dinsdagavond is Joeys springturnen en na vorige week weer eens proef op een wedstrijdtrampoline gesprongen te hebben gaat hij deze week eindelijk weer springen. Hij is wel erg geschrokken dat zijn lijf (van 12 jaar naar 15 jaar)niet meer zo onder controle heeft maar na een half uurtje bleef hij staan na een salto. Hij mag voorlopig woensdag komen bij trainen, want hij wil weer bij een wedstrijd team. Maar hij neemt wel zijn UdI-tasje en Pelicaan-shirt mee. Dus de Bergse Turnevereniging en Roosendaalse Hockeyvereniging worden zelfs bekend in de United States. Okee, welliswaar zeer plaatselijk maar er moet ergens een begin zijn. Zo zie je, blijven hun oude clubjes toch een beetje bij ze..
We begrepen dat Brabant weer in de ban van de carneval begint te raken, maar hier doen ze dat niet. Wel beginnen de Valentijns spullen(rood en roze),Paaskonijnen(pastelkleurtjes) en St. Patrickspullen(groen) in de winkels te liggen. Ik woon geloof ik in een versier graage omgeving. Zelf houd ik me maar wat op afstand hiervan. Ben benieuwd of het erg toe zal slaan.
donderdag 10 januari 2008
Het vertrek van opa is er ineens.
Ze is er erg trots op!
Als ik terug komt rijden we op het gemakje in een uurtje naar Roanoke. We zijn er bijtijds aangekomen en gaan nog een broodje eten bij de Subway. Een met tonijnsalade. En naar nog even in de Barnes & Nobles gegegaan om te kijken of er boeken van Tia Chi te vinden zijn. Ja zeker Karel die zijn er. Geen wanden vol maar wel.............3 verschillende boeken vandaag. Dan is het tijd om naar het vliegveld te gaan. Na de hulp met inchecken en hem voor de gate te hebben gebracht ga ik weer terug naar Forest. Alleen deze reis duurde bijna 2x zo lang als de heenweg. Het was enorm druk en natuurlijk waren alle stoplichten rood. Gelukkig bleef Nikkie tot 4 uur op school vandaag, want ik was rond kwart over 3 pas thuis. Het is weer wennen een huis zonder opa. Ben benieuwd of hij geen last van jet-leg heeft.
maandag 7 januari 2008
Papkoeken en zoete broodjes
donderdag 3 januari 2008
Poetsen!
Rond het middaguur gaan we lekker lunchen bij Panera. We besluiten een kopje soep te nemen. Een Franse uiensoep geserveerd in een broodje. Heerlijk. En nadien gaan we nog wat shoppen. We gaan langs Stapels, Dollar store en TG-Maxx en rond 2 uur gaan we weer richting huis. Weer wat dollars lichter. Pa is enorm blij dat hij van zijn pijn af is. Hij loopt ook zichtbaar soepeler. We wachten de kinderen op bij de schoolbus en drinken samen wat thee en fris.
Ik ga weer wat strijken en de kinderen aan het huiswerk en Pa gaat sla met spekjes maken. Het is hem bevallen geloof ik, het koken. Mij ook trouwens. Ben benieuwd wat hij morgen wil maken.
woensdag 2 januari 2008
Doktersbezoek met opa
Rond twaalf uur zijn we klaar en gaan bij Nikkie op school lunchen. Dat vindt ze erg leuk en hebben brood met een gebakken ei bij. Haar favoriet en prompt eet ze mijn halve maaltijd weg.
Maar ik krijg van haar een hapje kaassticks en een paar stukjes ananas. En een paar mini -koekjes. Goede deal dus.
Na de lunch gaan we nog even boodschappen doen en merken dat er een erg koude wind zit. Het is hier rond het vriespunt en het voelt dus nog kouder aan.
Na zuurkool met worst te hebben gekocht gaan we naar huis om een bakje koffie te drinken waarna pa heerlijk in slaap soest. De kinderen komen thuis en beginnen weer aan het huiswerk.
En na Jack te hebben gehaald gaan we de Amerikaanse rookworst proberen met onze zuurkoolstamp. De gerookte runderworst is goed gekeurd.
Tijdens het eten merkt hij op dat hij waarschijnlijk ook nog een griepje gehad had vorige week. Wat een vakantie toch allemaal te weeg kan brengen.