zaterdag 31 mei 2008

Zaterdagmiddag Danielle's surprise party


Zaterdagmiddag worden we rond half vier verwacht bij Sandra thuis. Danielle wordt aanstaande woensdag 15 jaar en krijgt van haar moeder een surprise party.

Dus terwijl zij bij de schoonheidsspecialiste is, worden wij met nog vele anderen verwacht. Het blijkt een gemeleerd gezelschap. Daar aangekomen worden we meteen aan het werk gezet. De kamer moet versierd worden, eten klaar gemaakt, taart wordt gebakken, ballonnen met helium gevuld en alles klaargezet. Rond kwart over vier komt het feestvarken binnen en zijn wij de verrassing.


Ze geniet er zichtbaar van en we mogen eerst hapjes eten. Daarna worden er gezongen en de taart aangesneden. Vervolgens worden de kado's uitgepakt en kan het feest beginnen. De feestgangers bestaan uit een gemelleerd gezelschap. Er zijn Koreanen, een Chinese, Latino's, een afro-American , ' gewone' Amerikanen en wij, de Nederlanders dus. De Salsa en Merique muziek wekt op de danstypes en al gauw dansen we, alleen de girls dus. Na een goed half uurtje houden we het voor gezien en mengen we ons, nu het ijs wat gebroken is, tussen de gasten. De menigte zit verspreid door heel het huis en iedereen geniet zichtbaar. Nikkie zit tussen haar oude schaatsvriendinnetjes en iedereen signeerd ook haar "cast". Joey heeft de volledige aandacht van Danielle en haar 2 vriendinnen die hem duidelijk erg leuk vinden. Jack, Anya en ik zijn ook met iedereen in gesprek geraakt. Kortom, het was een gezellig feestje en nadat we op het laatst nog een Colombiaanse kip met rijstschotel als afscheidsdinertje gepresenteerd kregen, gaat iedereen op de vriendinnetjes na weer huiswaards.


Een zwoele avond met vuurvliegjes

Gisteren had ik bij het wakker worden last van hoofdpijn. Nadat ik iedereen weg had gebracht terug naar bed gegaan. Want uit ervaring weet ik dat ik dan een poosje slaap nodig heb, maar ik kon de slaap niet vatten. Zuslief kwam met een paracetamol met codeine. Ik niet meer in staat normaal te denken, slik het en val inderdaad snel daarna in slaap.

Rond het middag uur word ik wakker, hoofdpijn een stuk verminderd maar nog aanwezig en erg suffig. Ik ga met Anya beneden wat drinken en het weer is buiten heerlijk. Gelukkig kan ze zich uitleven op het huishouden en een lekker boek, een van de geschenken van Anne-Marie.
Ik ga weer naar binnen en laat zuslief de kinderen ophalen. Het is niet verstandig om nu te rijden, omdat mijn reactievermogen duidelijk is aangetast.
Wel moet ik naast haar zitten om weer aanwijzigingen te geven, want rijden met een schakelbak is duidelijk anders dan met een automaat.

Nikkie heeft vandaag Fieldday, sportdag gehad. Natuurlijk kon ze niet mee doen, maar ze mocht de scores van de kinderen van haar klas opschrijven, zodat ze er toch bij betrokken werd.
En Joey heeft vandaag meer filmpjes van Disney gezien dan les gehad. Ze hebben nl. nog maar een weekje te gaan en de laatste 3 dagen zijn ze al om 12 uur vrij. De boeken zijn al ingeleverd, zo ook bij Nikkie, maar ze hebben beiden nog een project in te leveren op een van de laatste dagen.
Ook is het zwembadseizoen op Memorial Day van start gegaan. We merken dat veel kinderen de zwembaden bezoeken na schooltijd. Maar wij rijden met de kinderen naar huis en kletsen en computeren wat. Jack rijdt mee terug met een collega en Anya maakt een slaschotel met koude kip en aardappelen. Maar ik kruip weer terug in bed, mijn hoofdpijn neemt weer toe. Maar na het eten voel ik me een stuk beter en wandelen we een eindje de straat in. Het lijkt wel Spanje, zo'n heerlijk zwoel weer.



Anya en ik zijn in het nieuwe huis in aanbouw, een eindje verder in onze straat gaan kijken. Tsjonge jonge, dat wordt duidelijk een super huis met aangrenzend drie garages. Met aan elke kamer en slaapkamer een terras. En uitzicht op de bergen en de Ivy Hillgolfbaan, dat grenst aan de achterkant van onze straat. Echt een geweldig huis met een zee van ruimte. Ik heb alles eens goed bekeken en het lijkt dat er ook nog een bioscoop zaaltje beneden komt.
Als we terug komen sproei ik de tuin, wat weer wel eens nodig is. Anya zit weer te lezen op het terras en de anderen kijken een filmpje op tv. Ik besluit, nu het weer zo lekker is, ook buiten te gaan zitten. Langzaam aan zakt de zon weg en wordt het donker.

En dan ineens zie ik weer die lichtflitsjes die ik de laatste nachten wel vaker gezien heb. En vraag aan Anya of zij het ook zie en na haar bevestiging weet ik het zeker. Dit zijn nu vuurvliegjes. Na een poosje in de donker te kijken zien we ze ook dichterbij. Het is een hele ervaring om die te zien. Af en toe laten ze een spoortje van een cm of 10 licht na. En dan is het weer donker. Het lijken wel sterretjes in de tuin op verschillende hoogten. Vooral de vliegjes die dichtbij de porch komen zijn erg intressant. En na de film afgelopen is drinken we nog een borrel of een sapje en duiken we rond 11 uur ons bedje in.

maandag 26 mei 2008

Ons weekeind in Washington

Na eerst een rustdag op zaterdag vertrekken we zondagmorgen al om 8 uur richting Washington. We waren om 6 uur opgestaan.

Het weer is mooi en iedereen heeft er zin in. Gelukkig is het nog rustig onder weg en kunnen we lekker door rijden.

Onderweg lassen we weer een pauze in drinken we koffie bij de Mac. Natuurlijk eten we er eindelijk weer eens een Cinnemon Melt erbij. Ze smaken nog steeds lekker.

Naar mate we meer richting Washington rijden komen we steeds meer motoren tegen. Bijna allemaal met de Amerikaanse vlaggetjes op hun stalen ros. We arriveren rond het middaguur en besluiten eerst te gaan shoppen in de mall in Vienna, Tysons Corner 1. We kunnen er gratis overdekt parkeren, heerlijk met temperaturen boven de 25 graden. Het blijkt een 2 verdiepingen hoog gebouw te zijn. We kijken onze ogen uit, we zijn weer eens in de bewoonde wereld.



Hahaha, want afgelopen zaterdag waren we naar een aardbeienfeest geweest in de buurt van Bedfort en bleken midden tussen de Hillbilly's terecht gekomen. Het leek alsof we in een film van 50 jaar geleden zaten, inclusief de vele onverzorgde types en de life fiddelmuziek die voor de 'juiste sfeer' zorgde.

Maar dit terzijde, terug naar Washington waar de mensen en omgeving er weer moderner en verzorgder uit zagen.

We zagen vele meubelzaken, die ook allen hun waar on-line verkopen. Ook kleding van bekende merken, zelfs de Europese, waaronder H&M en Armani. In ieder geval meer dan 220 winkels. Wat een luxe! Na wat rond te kijken en plattegronden te hebben gekregen, bezoeken we de restrooms(toilet), wat allemaal gratis is in de States. Daarna besluiten we te splitsen in de jongens en de meiden. We bezoeken onder ander Banana Republic, Pottery Barn, Yankie Candle en nog veel meer. Iedereen vindt wel wat naar zijn zin. En zo heeft Nikkie weer kleding van de H&M en Joey zag wat bij Armani. Ook lopen we bij de Apple store binnen. Hier zijn we wel een poosje zoet geweest om een het een en ander live te kunnen bekijken. Mooi spul hoor!

Rond 4 uur besluiten we naar onze hotel te gaan. We hadden thuis al geboekt bij het Marriott hotel in Vienna. De Mall bleek er zo ongeveer naast te liggen.
Bij het inchecken worden we geholpen door een Nederlandse stagaire, Maaike en ze helpt ons in onze moedertaal. Ze regelt een grotere kamer en bezorgd ons een extra bed, helemaal geweldig dus! Kunnen we dus met 5 in een kamer. Onze kamer blijkt op de 12e etage te liggen, met zicht op......nee, helaas zien we veel bossen en dus geen Washington. De kamer is geweldig en al gauw blijkt dat iedereen even wil liggen met de benen omhoog.

We zijn ook niet echt gewend aan al dat geslenter. Voor het eten besluiten we in Vienna rond te kijken. De keuze wordt een Outback Steakhouse.

Ons plan om 's avonds Washington te gaan bekijken laten we maar varen, we zijn te moe!
In plaats daarvan bezoeken we de Whole Foods Market, een grote biologische supermarkt, en beseffen dat de mensen die hier wonen bijna niks hoeven missen. Wat een keuze aan boodschappen!!!! Alle groenten en verse vis liggen hier......gelukkig hebben we net gegeten.
Er is duidelijk verschil in aanbod ook zuslief valt het op. Net als planten en kruiden. Duidelijk meer de bewoonde wereld waar vele buitenlanders wonen, gezien de hoeveelheid spruiten, prei, venkel (de eerste die ik hier zie liggen) en nog meer van dat alles. Dit is bij ons beperkt te krijgen en niet altijd even vers. Als we rond haf negen terug in onze kamer zijn kijken we nog naar de tv, waar net Titanic op is, tot onze ogen dichtvallen....

Maandag

Vandaag is het een feestdag in Amerika, Memorial Day. Veel mensen hebben een verplichte vrije dag, zo ook Jack en de mensen van Azdel. Het beloofd een erg drukke dag te worden in Washington en we hebben dus wederom de wekker vroeg gezet. We willen eerst nog wat cruisen door de stad en dus rijden we er al vroeg.



Het is nog erg rustig en we parkeren de auto op een brug vlak bij het Lincoln Memorial. Vliegtuigen vliegen om de 30 seconde laag over onze hoofden en zijn duidelijk te herkennen.

Een van de vliegvelden is duidelijk vlak bij. Als we de trappen van het Memorial oplopen zijn er nog niet veel mensen aanwezig. Voor Nikkie en mij is dit de eerste keer hier en het is nog lekker rustig.
Maar plotseling is het gedaan met de rust, net nadat we foto's hebben genomen zijn er ineens bussen vol toeristen gearriveerd. We lopen daarna nog naar het Korian Memorial, een herdenkingsplaats van de Koreaanse oorlog.

Hier staan beelden van soldaten en ook vele Koreanen lopen hier rond. De temperatuur loopt snel op en het wordt erg snel, erg warm. Ons oorspronkelijke plan om op de mall te gaan lopen, richting het Capitol, laten we varen. In plaats van te gaan lopen besluiten we toch de auto te nemen, want de luchtvochtigheid is hoog.

Eenmaal in de auto proberen we voor Anya richting het Witte Huis (1600 Pennsylvania Avenue) te rijden, want ze wil weer even een kijkje nemen. Maar het valt ons op dat het niet echt druk is in de stad. We zijn zowat de enige die hier rondrijden.


We kunnen tot op 500 meter afstand onze auto parkeren. Heel veel straten zijn afgesloten en Jack en Anya besluiten er heen te lopen. De kinderen hebben het nog maar een half jaar geleden bekeken en zien het met de warmte niet zo zitten. Ik blijf dan maar bij ze, maar stap wel uit.
En als ik nog maar even op de stoep staat komt er een eekhoorntje tot vlak bij me. Hij doet allerlei kunstjes om maar iets te krijgen lijkt het. Ineens bedenk ik me dat we pinda's in de auto hebben. Dit eekhoorntje lokt ook de kinderen uit de auto.

We nemen foto's en eekhoorntje nr 2 komt kijken. En al gauw zitten ze te knabbelen. We vinden dit toch wel erg bijzonder.

Ondertussen fietst er een agent op de fiets voorbij en kijkt duidelijk in de auto's. Ook vliegen er helicopters rond. Inmiddels zijn ook allerlei stadsvogeltjes op onze pinda's afgekomen. En genieten we duidelijk van elkaar. Dan komen er zeker 10 agenten op motoren ons straatje inrijden en die gaan stil staan voor ons.

Het zal toch niet......Er klinkt een fluitje en de motoren trekken heftig op. Er volgen geblinderende zwarte auto's die in een razend tempo voorbij razen. Ik probeer foto's te nemen, maar die blijken niet echt gelukt te zijn, het ging te snel, kijk maar naar het resultaat. Dan raced er een ambulance voorbij en weer agenten te motor.


Dan is het weer stil. De agent op zijn fiets komt weer langs en ik kan het niet laten te vragen. Hij bevestigd mijn vermoeden. President Bush met aanhang reed net voorbij onderweg naar de begraafplaats in Arlington, waar de Memorial Day herdenking plaats zal vinden.

En als manlief en zus even later terug komen blijken ze niet echt dichtbij te kunnen komen. Na mijn verhaal begrijpen ze ook waarom. Wel hebben ze nog soldaten een eerbetoon zien maken aan het 1e division van het leger.

Maar de temperatuur is inmiddels boven de dertig graden en we besluiten Washington voor gezien te houden. Omdat we ook nog een terugreis van minstens 4 uur voor de boeg hebben, besluiten we weer richting huis te gaan. Maar onderweg komen we langs Leesburg, waar een Factory outlet mall is. Dus besluiten we er ook nog even een kijkje te gaan nemen. Het geheel doet denken aan Bataviastad, zelfs een beetje dezelfde opzet.

De volgende vele bekende merken passeren de reveu. Guess, GAP, Calvin Klein, Tommy Hilfigher, Ralph Lauren en nog 170 anderen. Het is er erg druk en het doet ons erg aan de Nederlandse outlets denken. Alles is openlucht, wat inhoud dat het dus erg warm is en na wat rond te struinen, een echte CINNABON te hebben gegeten met Starbuck koffie houden we het voor gezien. We hebben nog ruim 3 a 4 uur dan te rijden en rond 7 uur zijn we weer thuis. Waar het ook nog erg warm is. Er is onweer en regen voorspeld, maar dit alles gebeurt niet.

vrijdag 23 mei 2008

Bijna Memorial day weekend by Anya

Het is alweer vrijdag, time flies....
Vandaag een beetje uitgeslapen tot 7 uur en nadat we samen getut hebben, gaan Miranda en ik op pad. een echt plan is er nog niet, maar al snel besluiten we naar TJ Maxx te gaan. Ik ben dol op die winkel en we houden het er zeker drie uur vol! Wat er zo bijzonder aan is, is dat ze steeds andere dingen hebben, met name merkprodukten met forse kortingen. Dus ik heb wel een paar leuke dingetjes kunnen scoren.....hahaha...Kijk dan is ze niet meer ziek.....( soms nog wat rillingen, maar voel me een stuk beter en gezelligheid en veel afleiding helpt altijd :))!!)

Vanavond komt Sandra met haar dochter Danielle en gaan we misschien wel ergens wat eten. Jack gaat een rondje golfen, want hij heeft zaterdag aan zakelijke golfafspraak. Dit weekend is het Memorial Day weekend, dat betekent een lang weekend want op maandag is iedereen vrij. Maandag is het de dag waarop Amerikaanse militairen die tijdens hun dienstperiode de dood vonden, worden herdacht. Er zijn veel activiteiten in dit weekend; ik las bv in de krant over een club motorrijders die een aantal staten zijn doorgereden om vervolgens dit weekend in Washington aan te komen bij het Vietnam monument.

Dus om in de traditie te blijven hebben we bedacht om zondag ook naar Washingon te gaan voor twee dagen. Ik heb er zin in! Enfin, we schrijven er zeker over!

Nikkie heeft vandaag een SOL test gedaan en het ging goed vertelde ze. Ze kwam in ieder geval helemaal vrolijk uit school.

donderdag 22 mei 2008

Anya's eerste dag

Na een goede nachtrust is iedereen weer bijtijds wakker en zuslief voelt zich weer een stuk beter. Alleen manlief heeft last van zijn keel.
We ontbijten samen en ik breng de heren maar weer eens een keer weg. Om Nikkie daarna naar school te brengen. Wanneer ik terug kom, heeft Anya het ineens weer koud. Terwijl ik de was en een giga berg strijk wegwerk, ligt ze onder een dekentje met een extra vest bij te komen en kijkt met een schuin oog naar de Amerikaanse zenders. Heerlijk weer zo alles weggewerkt te hebben.

Het kleed voor mijn vriendin Ellen is inmiddels zover dat ik die op 7 juni tot een quilt mag gaan omtoveren. Hopelijk heb ik die dan klaar voor we naar Nederland komen. Het is een plaatje aan het worden, volgens Anya, een snoepje noemt ze het.
We halen samen nog wat groenten voor de wraps die we vanavond gaan eten en dan is het weer tijd om Nikkie uit haar klas te gaan ophalen. Ze kan natuurlijk niet met gips ook nog eens die zware boekentassen dragen.
Op school gekomen verbaas ik me er nog steeds over dat het zo een georganiseerde boel is. Zeker rond de tijd dat iedereen naar huis gaat. Leraren lopen met walkie talkies in de gangen en klas voor klas worden de kinderen richting de bussen geloodst. Er mag niet gekletst worden. Ondertussen staat er voor de school echte een flinke rij auto's te wachten. De namen van de kinderen die opgehaald worden worden voorgelezen door een leerling die via een geluidsboxen de klassen ingalmt. In volgorde van de auto's van de wachtende ouders. Dit alles onder toeziende blik van de leerkrachten. En dat elke dag opnieuw.
Ik mag dus als uitzondering de school in om dochterlief te helpen met het dragen van de schoolspullen.
By the way, ook google ik nog een erg mooi quilt . Dit vind ik nu typisch:

a peace of art

Of schilderen met lapkes stof. De een nog mooier dan de ander.

En wat dachten jullie dan van deze" de Nederlandse huisjes" met Amsterdamse gracht.

woensdag 21 mei 2008

Anya is er weer

Na een goede vlucht en eenmaal overstap in Detroit, is ze er weer...en gelukkig niet meer zo ziek als voor haar vertrek, de antibiotica doet het goed.... Nikkie en ik waren bijtijds vertrokken, maar we hadden alle stoplichten tegen en vervolgens ook nog 3 schoolbussen die natuurlijk voor onze neus gingen stilstaan.
Maar gelukkig op het moment dat we bij de aankomsthal aankwamen, 15.45 uur, stapte Anya net het gebouw uit. Ze was bepakt met 31.4 kg " typical Dutch food en candy" en dat alles in een koffer. Daar waren ze op Schiphol niet blij mee, wel met 2 koffers x 23 kg= 46 kg. Dus dat werd dokken...50 euries wel te verstaan! Enfin, de koekjes smaken er niet minder om....

dinsdag 20 mei 2008

Het ziekenhuisbezoek

Dinsdagmorgen om 8 uur is het zo ver. Er gaat een cast on of Nikkie krijgt een gipsen arm. In ieder geval, dat verwachten we.
Dus eerst wordt de oude cast en het verband eraf gehaald. Nikkie is erg zenuwachtig en bang en ik ook, moet ik bekennen. Maar als moeder houd ik me groot. Dr. Kiernan is een aardige dokter, die ons er goed doorheen helpt. Voor hij komt, mag een zuster de boel losknippen en zover mogelijk alles weg halen. Nikkies arm ziet er gelukkig goed uit en er zit een flink litteken rondom haar elleboog; er steken 3 rode kralen uit. Slik......zowel Nikkie als ik voelen ons misselijk worden en krijgen water aangeboden. We proberen rustig te ademen.

De zusters komen ons vijf minuten later halen. Er worden wederom X-rays gemaakt. We zijn een bezienswaardigheid in de gangen. Een zuster ondersteund Nikkie's zere arm en ik ondersteun haar. .......3 vrouwen in de breedte van een smalle gang op weg naar de rontgenkamer.

Er moeten weer 3 foto's gemaakt worden. Na afloop zien we beiden bleek en groenig. Bah, wij zijn niet echt helden.......
En als we weer wat kleur hebben mag ze nu in een rolstoel terug gereden worden om te wachten op de dokter. Je gaat je afvragen of dat niet eerder mogelijk was geweest? Gelukkig hebben ze HET afgeschermd.
Even later komt hij terug met erg goed nieuws. Het ziet er enorm goed uit, zegt hij. En er mag dus gips om. Eigenlijk is dat tegenwoordig van Fiberglas, verteld hij er nog bij. Want dat is veel sterker en lichter en verkrijgbaar in veel geweldige kleuren.
En na een twijfel tussen paars en lichtgevend groen, besluit ze voor de laatste te gaan. Eerst leggen ze weer een laagje ....ja hoe heet dat, een soort dekbedvulling, rondom haar hele arm. En daarover gaat eerst een kleurloze verband(wel al van het gipstype) en dan mag de groene kleur erom.

Ze ervaart het als veel fijner, niets engs meer in zicht en na enkele minuten is het spulletje gedroogd en hebben we beiden weer een normale gezichtskleur. De dokter maakt grapjes met haar en verteld ook nog dat als we weer komen dat hij dan ook de pinnen verwijderen zal. Gelukkig.... ik vond het nog al eng. Maar okee, ben ook niks gewend. De wond zag er overgens goed uit. Niks blauw of ontstoken, wel zag ik nog hechtingen. Weer een opluchting.....ik vind het toch bijzonder dat die er 14 dagen later nog in zitten en ook nog gewoon blijven zitten.

Anderhalf uur later lopen we weer terug naar de auto en rijden we weer richting haar school. Daar aangekomen moeten we ons eerst registreren in de computer. Je moet dit zowiezo doen als je op een Amerikaanse school komt tijdens schooluren. Dit heeft te maken met hun en jouw veiligheid. Bijvoorbeeld wanneer er een brand uit zou breken, dan weten ze precies hoeveel personen er in het gebouw aanwezig zijn.
Dus al snel wordt Nikkie aangesproken en iedereen vraagt haar hoe het geweest was. Ze leven we allemaal mee. Ze wordt constant gezegend, God Bless you dear.

Op 5 juni mogen we weer terug om het gips er alweer af te halen. En als het zo doorgaat met genezen mogen ook de pinnen er waarschijnlijk uit. Pfffffffff als dat eens waar kan zijn....

En terwijl ik dit berichtje zat te typen, krijg ik Marlon via de MSN, een van onze Roosendaalse buurtjes. Laat zij ook in het ziekenhuis gezeten hebben met hun jongste zoon Kas,(Nikkie's leeftijd genootje). Hij heeft 2 van zijn vingers gebroken net boven zijn de palm van zijn hand. En eerst dachten ze dat ze uit de kom waren.....au, au, en daarna 2x in de gips gezet omdat het de eerste keer niet goed was. Was in de pauze 's morgens aan het voetballen en kwam dus ook duidelijk verkeerd neer. Nog zo een ziele poot. Sorry voor de woordkeuze Kas, maar veel beterschap vanuit Amerika namens ons allemaal.

zondag 18 mei 2008

Nikkie's vooruitgang.

Terwijl ze weer al ruim een week naar school gaat mag ze a.s dinsdag ochtend om 8.00 uur om een 'kast', zoals ze het hier het gips noemen. De temperaturen zijn hier momenteel weer al een aantal dagen wat lager. Regen valt hier net als in Nederland ook in de lente. Met af en toe opklaringen. Maar gelukkig is het hier nog geen 30 graden net als bij jullie. Dus kan Nikkie het gelukkig nog vol houden. Af en toe voelt ze dat het jeukt, maar tot nu toe kan ze zich goed beheersen. Ze klaagt amper over haar arm. Wel gaat spelen natuurlijk een stuk lastiger en is ze beperkt in haar doen en laten.

En hier is Nikkie:

Ik moest van mama over Appomatox schrijven want ik ben daar geweest op studiereis.
Het was een klein stadtje met zeven huisjes ofzo. Appomat0x is belangerijk omdat 'Lee surrenedt to Grant ' dat is ' Lee geeft zich over Grant ' en die plaats heb ik gezien!
Dit waren 2 generaals in de oorlog hier tussen Noord een Zuid. Eerst gingen we naar 'the new jail' dat betekend ' de nieuwe gevangenis ' en daar hebben we rond gekijken, maar zo nieuw was het niet hoor, want het is geherbouwt in 1870. We zaggen ook de oude gevangenis: daar waren nog maar een paar stenen, want het gebouw was verbrand. Daarna gingen we naar het 'Appomatox court house' dat was een museum.
We moesten een papiertje invullen met vragen die je de antwoorden ervan kon vinden. Toen gingen we in dat museum een film kijken (toen zag ik ook iemand in de film met een gebroken arm hihi).
Toen gingen we naar 'Mc Clean's house' in zijn tuin was de 'War' (oorlog)begonnen (hij woonde toen in Fort Sumter). Maar hij vond het niet leuk en veilig voor hem en zijn kinderen en vrouw, dus hij was verhuist. En nu hihi is, de oorlog 'surrender' geeindingt in zijn HUIS!! Ik heb nog meer te vertellen over dat, maar...

Mijn arm raak ik steeds meer aan gewend en kan er ook steeds meer mee. Zo draag ik die drager niet meer, want daar krijg ik nek en rugpijn van. Ik hoop dat als we naar Nederland komen dat ik weer met al mijn vriendinnen kan spelen. Dat is eigenlijk het liefste wat ik wil. Maar nu ga ik weer haren wassen en spelletjes gaan spelen en straks gaan we naar de nieuwe Nardia film. Kusjes van Nikkie

Over Nikkie, Geschreven Door Nikkie

O ja kijkers! Het gaat goed met mijn arm zo, ik ben zenuwagtig voor de 20ste want dan is DE dag voor het gips....

vrijdag 16 mei 2008

Mijn lapjes deken



Na 7 weken lessen en huiswerk is mijn patchwork werk af. Het is dus erg meegevallen en ook mijn vriendin Ellen uit Nederland is erg enthousiast. Zij zou er ook wel een willen maken, maar ze kan dit door reuma niet echt meer. Dus ben ik wel bereid er ook een voor haar te maken, een mooie zwart witte.


Gezellig, weer iets te doen. Dus heb ik lapjes gehaald en bedacht dat het wel modern zou moeten worden, aangezien haar huis erg modern is ingericht, in zwart en wit.






Dus afgelopen dinsdag ben ik rond 5 uur begonnen met snijden en naaien. Ik had besloten dat het een Logcabinpatroon moest worden, wat betekend dat ik 20 x het zelfde lapje aan ekaar heb gemaakt, productie/ massawerk dus. Maar enthousaist als ik ben, ga ik door tot 10 uur 's avonds. Okee, een uurtje pauze tussen door voor het eten. Op woensdag regent het, dus ook weer naaien en rond half 6 zaten de blokken al aan elkaar.


Hoezo een race....maar het resultaat wordt ook van deze vast weer prachtig. Hier vast wat voorproefjes.


O ja, en eindelijk ben ik Soto ajam aan het maken en ruikt mijn huis naar citroen. Heerlijk, tot ik straks de trassie erbij ga doen, dan komt de sterke visgeur je tegemoet en gooi ik alle ramen open. En ziet het er niet goed uit Ellen

zondag 11 mei 2008

Een platte band en een Wedding Shower

Vrijdagavond, rond een uur of negen, stappen we uit de auto en wordt mijn aandacht getrokken door een sissend zacht geluid. En jawel hoor, de linkerachterband loopt langzaam leeg. Het is erg benauwd in de garage en Jack besluit toch maar even de band te verwisselen. Helaas zit die muurvast, dus dan maar wachten tot morgen.
De volgende ochtend, auto nog steeds op de krik, is de band inmiddels geheel leeg. Jeetje, wat nu......wacht de Yellow Pages(Gouden gids)........er staat geen car dealers of garage in.............wacht misschien iets met tires.........ja, bingo, zelf 24 uur open bedrijfjes.

Na verschillende pogingen, krijgen we er gelukkig een te spreken, die al snel nadien voor de deur stopt. Er stapt een monteur uit met een joekel van een hamer en slaat in twee klappen de band eraf. Ja, dat had manlief nooit gedurfd en trouwens zo een grote hamer hebben wij niet eens. Zonder af te rekenen vertrekt hij en wij beloven binnen een half uurtje te komen betalen.
Op naar Lynchburg met de TomTom.
We komen in delen van de stad waar we nog niet eerder geweest zijn. Eenmaal bij de garage mogen we meteen een hefbrug oprijden en wordt de auto naar boven gekrikt. Wat blijkt, er zit een stukje metaal in de band. Alles wordt keurig gemaakt; en de rekening $35, - voorrijdkosten en $15 voor het banden plakken. Wij vinden het een koopje en zijn gegarandeerd dat de band weer gemaakt is.

Nu op naar Macy's, want daar zijn we toch in de buurt. We zijn namelijk uitgenodigd voor een Bridal Shower, soort feestje dat voor het huwelijk plaats vindt.
Het stel had de huwelijkslijst bij Macy’s gelegd. We kopen de gevraagde handdoeken en besluiten we dat dat het dan maar moet zijn. Thuis pakken we de boel weer in, verfrissen we ons en gaan de kinderen naar de vriendjes.Nikkie gaat naar Gabriella. Joey wordt zelfs opgehaald om naar de bios te gaan, naar een echte mannenfilm over racen en auto's!

Wij rijden richting Amhurst en vinden uiteindelijk de woning van het aanstaande bruidspaar. We zijn nr 9 en 10(terwijl ze toch 40 mensen hebben uitgenodigd).......duidelijk amper een opkomst. En het stel besluit door middel van vragen en spelletjes de groep wat dichter bij elkaar te brengen. Ook worden kado’s uitgepakt als deel van een bingo spel. We verdienen zelf ook kleinigheidjes. Ook aan de catering is gedacht, er staat een tafel vol met rauwkost en salades. Erbij een hele grote bruidscake opgemaakt met roosjes. En de BBQ staat aan met hamburgers en hotdogs.
De meeste mensen gaan al voor het eten. We durven niet goed afscheid te nemen en voelen ons wat ongemakkelijk. We staan nog maar met 5 gasten en het stel. Maar er begint een dame met ons te kletsen, die ooit nog eens met een Nederlander gedate had. We hebben het over vanalles en genieten van het gesprek. Onderwijl komen er nog 2 koppels met kinderen binnen en dat is ons teken om te gaan.

Het ligt in de bedoeling om Nikkie op te halen, maar die had besloten dat ze langer wilde blijven spelen en eten. Dus dan maar op naar Cathy en Paul, waar Joey is. Cathy had gerekend op ons voor het eten en we kletsen nog tot de heren arriveren, waarna we eten. Rond half tien gaan we terug om Nikkie op te halen.
We laten Joey achter bij Paul en Cathy, die blijft slapen en moederdag wordt vergeten. Bij Gabriella blijven we nog even hangen, want de dametjes hebben de middag doorgebracht met kleding ontwerpen voor kartonnen aankleedpoppen. We krijgen dus een modeshow te zien, onder het genot van een drankje en komen wat later dan gepland thuis.
Nikkie loopt inmiddels zonder het ophangsysteem, de mitella, rond en voelt zich duidelijk sterker geworden. Ze durft haar arm hoog op te tillen en heeft zo ook minder last van haar nek en rug.

Wat we ook nog hebben ontvangen....




Hier zijn geen woorden voor........verrukkelijk

De beugelbekkies



De Sint Jan van 's Hertogenbosch


Onze heilige boontjes

Varen op de Binnendieze..........

Bij Bert en Marco in de winkel....

het afscheidsdiner...

en de lekkere toetjes

En de maker van de foto's en boek:mijn broer Ronald

Het is bijna een jaar geleden, vlak voor we vertrokken naar de States, dat we werden uitgenodigd om met mijn familie voor een dagje ’s Hertogenbosch. Dit was tevens ons afscheidscadeau.

Het was destijds een prachtige dag met volop mooi weer en een compleet programma; we hebben rond gewandeld met een gids en de Binnen Dieze bevaren (vaarroute onder de stad). Natuurlijk een Bossche Bol gegeten, een ontmoeting gehad met Zoete lieve Gerritje, de Sint Jan bezocht.... en menig terrasje. Het was een geweldige dag! Ook nog bij onze vrienden langs gegaan in hun prachtig juwelen winkeltje Bert's Jewelry, waar we nog een geweldig Nederlandse molentje in ontvangst mochten nemen.

De rest van de familie beloofden de foto's te maken en zo hadden wij een relaxte dag en genoten we van elk moment. De dag werd afgesloten met een intiem dinertje op de bovenverdieping een restaurant.

Maanden later, vroeg ik mijn broer waar die foto’s gebleven waren, zijn computer bleek gecrassed, inclusief al de foto's. Grrrrrrrrrrr.....dus geen aandenken van die dag meer!
Tot op de dag dat Nikkie uit het ziekenhuis ontslagen werd, er ineens een pakketje aankwam. Met een prachtig fotoboek. Online in elkaar gezet door Ronald, mijn broer en laten drukken bij een Amerikaans bedrijf. We zijn erg blij met ons aandenken. Ronald het is in een woord GEWELDIG!!!!