Voorjaarsmiddagje en Maxime is 14 geworden! En recept 3 in de pan.

Dinsdagmiddag en eindelijk hadden we heerlijk voorjaarsweertje. Het werd zelfs 17 graden, windstil en een heerlijk zonnetje. Dus wandelden Sam en ik weer lekker door de straat. Wel 3 honden gezien, maar achter een onzichtbaar hek. En die blaften ons helemaal uit het zicht. Want hier in de states hebben ze geen of weinig omheiningen in de tuin, maar liggen er onder de grond een soort van stroomdraad die dmv een speciale hondenriem stroomstoten geven, zodat de honden wel op afstand hiervan willen blijven. Nu vind ik dit persoonlijk erg zielig voor die honden, want vaak is dat hun enige manier van contact met de buitenwereld. Lopen met ze wordt dan vaak niet gedaan. Altans hier in de buurt zie ik ze niet. Hooguit even naar de andere kant van de straat om de grote boodschap dan in de overburen hun tuin te laten vallen. Maar morgen gaan we met Lexi en Cathy waarschijnlijk lopen in een straat met een stoep(errug bijzonder in deze omgeving) met het gevolg dat hier vele joggers en mensen met hun honden lopen. Wel is het langs een erg drukke straat. Nu had Petra uit NC mij gemeld dat ik misschien eens met hem naar een dog park kon gaan. Natuurlijk googlen we dan en vinden een krantenberichtje, waarin staat dat deze misschien gerealiseerd gaat worden in de nabije toekomst in Lynchburg. Bericht dateert uit september 2008. Helaas dus, niks geen dog park. Degene die het dichtste in de buurt zit is ruim een uurtje rijden..... Ook zo wat niet om je hond uit te gaan laten, maar misschien kunnen we ook naar down town Lynchburg gaan. Daar is een wandelpad over een oud treinspoor en die gaat over een eilandje in de James rivier. Maar eerst maar eens afwachten wat voor weer het zal gaan worden. En wie weet kunnen we dan ergens op een terrasje lunchen. Hihihi, dit zal denk ik niet echt gebeuren, want daarvoor zijn ze nog te speels. Of we moeten al lopend de boterhammen verorberen....

Maar vandaag is ook Maxime jarig, ons nichtje uit Vlissingen. Gefeliciteerd Max! 14 jaar alweer. Maar ook zouden we 17 jaar geleden in het huwelijksbootje gestapt zijn, mocht ik niet ziek en uitgedroogd in het ziekenhuis gelegen hebben, van mijn net begonnen zwangerschap van onze zoon. Ondanks dat er bij mij alleen maar kilo's afvlogen destijds en hoogzwanger nog 5 kilo minder wegen dan voor ik begon kregen we toch een stevig manneke van bijna 9 pond. Hij had dus duidelijk mijn reserves weggegeten. Wat een zwangerschap was dat. Negen maanden lang overgeven en de laatste 3 maanden begon ik weer een beetje bij te komen. Want gemiddeld spuugde ik om de 20 min-half uur. Dag en nacht.....wat volgens de gynecoloog een vorm van allergie was tegen het zwangerschapshormoon. Nee, dat waren geen leuke tijden. Maar op een gegeven moment kwam ik er achter dat wanneer ik cola dronk, mijn misselijkheid wat weg ebte voor een kleine twee uurtjes. De rest van de zwangerschap alleen maar cola gedronken dus. Maar gelukkig, zodra ik bevallen was, was het dus ook gelijk verdwenen. En twee maanden later zat ik weer terug op gewicht. Maar nu weer naar heden.

Behalve veel buiten geweest te zijn hebben we helaas geen gras kunnen maaien, want onze John Dear zei dus na afgelopen winter: doe het zelf maar! Morgen maar even naar het bedrijfje bellen ofdat ze hem een beurtje kunnen geven. Dan maar wat borduren tussen de bedrijven door. Een gezellig omaatje naast de boom. Met een leuk hartje erop geapliceerd en dat allemaal met het handje. Stiekem zitten er weer al aardig wat uurtjes in. Dear Janetje komt af en toe jaloers om het hoekje kijken of ik geen zin heb om bij haar langs te komen. Na wat conflicten over een rechts bovenste hoekpunt en daarna een probeersel met een ander blokje in (de onderste rij)wat ook al niet een, twee, drie lukte, liet ik ze maar even links liggen. Jane het licht niet aan jou hoor. Gelukkig ben ik inmiddels tot inzicht gekomen, meer ervaring opgedaan (wat duidelijk geholpen heeft)en zal binnenkort weer eens een tweede poging op deze lastige blokjes herpassen. Inmiddels was mijn ingelopen werk aan deze bijzondere quilt weer veranderd naar achterlopen. Want de dames van de quiltbee komen volgende week alweer bij elkaar voor alle taartpuntjes aan de rechterkant naar beneden en het hoekpunt boven. Maar die hebben ze vast ook niet allemaal gemaakt. Manlief merkte op dat er vandaag weer zeker 125 man/vrouw op bezoek zijn geweest. Virtueel wel te verstaan. Wauw, ik had er geen idee van dat er zoveel mensen meeleven. En ik maar denken, lezen ze het allemaal wel? Blijkbaar wel dus. En wat ik erg leuk vind is dat er mensen zijn(zelfs onbekenden)die ook af en toe eens een berichtje achterlaten bij de reacties onderaan. En weten jullie wat we vandaag gegeten hebben? Drie in de pan! Nou ja, het werden er zes in de pan. En wat lieten ze ze heerlijk smaken. Nu heb ik nog het recept van mijn omaatje (Jose)Fientje. Destijds ging ik regelmatig bij hun eten. Willen jullie het ook weten/mee eten? De hoeveelheid hieronder heb ik voor ons vieren verdriedubbeld !

Benodigdheden:

125 gr zelfrijzend bakmeel

snufje zout

1,5 dl lauwe melk

rozijnen

geweekte abrikozen op stukjes knippen

Bereiden:

Meng alles met een garde stevig door elkaar en doe dan pas de vruchten erdoor. Doe een klontje boter in de pan en laat deze smelten. Schep met twee lepels verschillende hoopjes in een koekenpan en na een minuutje als ze mooi bruin zijn begin je de eerste weer om te draaien. Dan deze kant idem dito . Als ze gaar zijn op een bordje leggen en het deeg zo opmaken. Opdienen met verschillende basterd suikers of stroop. Smakelijk !

Over een maandje komen onze eerste bezoekers van dit jaar voor een weekje. Zal dus aan de poets kunnen om de logeerkamers weer uit het stof te trekken! Maar we hebben er zin in hoor. Sterker nog, ook wij zijn al aan het aftellen.

Vervolg

Afgelopen zondag(mooi weer) zijn wij voor het eerst met Sam op bezoek gegaan en wel bij zijn vriendinnnetje Lexi en haar familie. Eenmaal daar aangekomen waren de rollen omgedraaid. Deze keer was Lexi op prive terrein en voelde dus zei haar thuis en rende constant achter onze Sam aan. Heerlijk voor ze om weer even lekker te spelen. Na de koffie en thee met zelfgebakken koekjes besloten we een eindje le lopen met de honden. Nu wonen die op een lapje grond van 6,5 acre (wij 1), 26.000m2 en bezitten dus hun eigen bos en een deeltje van de rivier. En daarin hebben we dus gewandeld met de doggies. Aangezien het riviertje beneden lag mochten we dus afdalen langs een route waar hier en daar al bomen hun bloesems showden. Helaas was ik de camera vergeten en heb daar dus geen foto's van kunnen nemen, maar mooi en vredig was het er zeker. En zo roken de beestjes hier en daar wat sporen van herten en al die andere bosdieren die hier wonen. Waardoor ze af en toe flink aan hun riemen trokken. En eenmaal beneden wilden ze allebei pootje baden, en gelukkig zaten ze aan de lijn, want Lexi plonsde zo het water in. Hihihi, als verzopen katten mochten ze even later weer mee naar boven lopen. Net als wij trouwens(lopen), maar gelukkig hadden we wandelstokken meegekregen van Cathy, want dat maakte het toch weer wat makkelijker. En eenmaal boven kwamen we bij in de zonnekamer. Dit is trouwens de ruimte onder de porch die bij hun nu ook met muggengaas bedekt is, zodat je uit de zon kunt zitten en tevens geen last van ongedierte heb. De honden bleven maar spelen, die leken niet uitgespeeld te raken, maar na een drankje zijn we weer richting huis gegaan met een lekker vermoeid hondje. Want 's avonds kregen we hem amper zijn kooi uit voor zijn laatste plasstop.

Wel blafte hij 's nachts wel een paar keer, maar na te zijn gaan kijken denken we dat hij droomde. De volgende ochtend is het dus echt dringen bij het meneertje. En vrij snel nadat de wekker afliep liet hij zich al horen, wat echt betekent hoge nood. En jawel hoor, zijn blaasinhoud groeit per dag denk ik zo. Maar het waait hier al een paar dagen. Gisteren hadden we flinke rukwinden en vanmorgen is het weer erg fris...koud zelfs. Ik heb weer wat last van mijn verstopte neus en ben niet echt vooruit te branden vandaag. Dus tutter ik wat aan met het meneertje en ontdek teken bij hem. Ieks!! Wat nu.... Even opzoeken op internet. Daar vind ik wel duidelijke uitleg, maar in praktijk zit zo een puppie echt niet stil om met een pincet richting zijn liezen te gaan. Maar na een telefoontje aan de VET , vertellen ze me dat hoef ik me geen zorgen te maken. Ik hoef ze er niet uit te halen, want deze zullen er snel dood afvallen dankzij een bestrijdingsmiddel dat we 1 keer per maand op zijn vel moeten spuiten. Het zou zo goed moeten zijn. En inderdaad rond het middaguur zaten ze los in zijn vacht. Maar ondertussen heb ik natuurlijk mijn borduursels versiert. En de kids zijn tegen half 2 thuis. Rapportbespreking denk ik, en genieten ze van twee uur extra vrij. Nikkie schrijft weer eens wat op der blog en samen spelen ze met de hond. Laten hem uit en voor we het weten is het alweer tijd om te gaan sporten. Nikkie voelt zich niet echt lekker en besluiten we om langs de muziekwinkel te gaan om haar saxefoon te laten na kijken. Wat blijkt, Nikkie blaast verkeerd. Ze blaast heel goed voor klarinet, maar om met een saxeffon te blazen schijnt heel anders te moeten. En na een half uurtje prive les in hoe nu het best je mond te zetten aan dit instrumenet en hoe te blazen zit ze op de goede weg. We mogen ook best nog extra prive les nemen hoor, wordt er verteld. Nou, nu even niet. Drie keer per week op school vinden we al aardig....en de kosten zijn ook niet mis trouwens. Hier zijn trouwens geen vrijwilligers die gym of wat voor lessen geven. Geen gemeentes die de boel helpen financieren... alles moet hier dus in onze ogen duur betaald worden. Of waren/zijn we zo verwend in Nederland?

Zoveel te doen....

Nadat afgelopen vrijdag de regen weer met bakken de hemel uit kwam, heb ik weer heerlijk aan twee apliceer werkjes kunnen werken, en ondertussenmet het beesie gewandeld tussen de buien door overgens. Want nu leek hij wel of hij het wist dat het even droog was. Maar ook gaf hij aan of het een wandelingetje worden kon of een snelle ook nog plasstop(hihihi). Maar we zijn waarempel het straatje naar beneden en een keertje het bergje op naar boven. En elke keer waren we net binnen en daar was de regen dan alweer. Als dat niet bijzonder is.....toeval waarschijnlijk, maar dat vond ik niet erg hoor. Na school mocht meneertje mee met mij de kids ophalen en gelijk door naar tumbling om ze daar vervolgens(na een lekkere koel)weer af te zetten. Want alleen zijn vindt hij duidelijk niks. Ondanks een kluifje waarop hij toch een uurtje zou kunnen bijten....die laat hij dan duidelijk liggen. Maar proberen blijven we.....

Zaterdagochtend, de puppy training, al om 9 uur daar zijn. En wat opvalt is dat er alleen maar vrouwen zijn en een dochter. En wij, allemaal. Maar wat opvallend was dat ons boefje, de grootste van de klas trouwens, zich duidelijk niet wist hoe hij zich moest gedragen. Hij blafte n.l. bijna het hele uur, maar nadat ik hem op schoot nam en later bij hem op de grond ging zitten probeerde hij toch wat contact te krijgen. Gelukkig kregen we ook een schriftelijke herhalingsles mee, want eerlijk gezegd heb ik het niet altijd verstaan, door zijn geblaf, maar ook begrepen. Maar gelukkig had ik nog 3 paar oren mee. En kregen we de beginaanwijzingen van de klikker mee, welke je moet klikken op de momenten dat hij iets doet wat gevraagd wordt en vervolgens beloont met een stukje koekje. Volgende week mag hij dus mee met een nog bijna lege maag, zodat hij dan heel geconcentreerd op de koekjes zal letten. Nadat de klas afgelopen was stonden Lexi, de hond van onze Engelse vrienden en hun gezin al te wachten op hun klasje. En wat gebeurt er...hij voelt zich waarempel duidelijk meer vertrouwd met Lexi. Hij laat haar zoals het hoort ruiken, en even laten snuiven ze elkaars kontje.....en alles zonder blaffen. Een wondertje, waarschijnlijk te wijten aan het feit dat hij deze geur al verschillende malen geroken heeft of zo. En namen nog een speeltje mee. Weet niet weer er hiervan de beste smiley is, maar oordeel maar zelf. Maar ook de trainer stond volverbazing te kijken. Maar wij dus nog even langs de Toys R Us om een kado te kiezen voor de baby shower. Deze typische Amerikaanse gewoonte is voor ons nog onbekend en aangezien ze daar een list heeft met wensen vragen we het personeel om hulp. Zeer behulpzaam helpen ze ons aan een geprijsd item. Het blijkt een soort matrasje te zijn, dat je op het gewone matras legt, maar het bovenlijfje lijgt iets hoger. Wat weer handiger is als ze verkouden zijn of last hebben van hun maagje. En kun je door de zijkanten naar boven te duwen ze in de rug positie houden, wat tegenwoordig hier weer verplicht is. En ook namen we een plastic papflesje mee, want ons aller Nikkie was ook uitgenodigd. Helaas ging het niet goed met Danielle(van Sandra), want de laatste belde 's morgens om half tien dat ze onder weg naar de eerste hulp van het ziekenhuis reden, want er werd gedacht aan een blinde darm ontsteking. Dus die zouden er waarschijnlijk niet zijn....tegen tweeen. Vervolgens kwamen na Lexi's schooltje de familie ditmaal met hond op de koffie. En weer was de begroeting leuk, al was onze Sam wat bleu. Maar gelukkig was alles nieuw voor Lexi en snuffelde ze er vrolijk op los, waardoor onze Sam heerlijk in de achtervolging stiekem al zijn info ruiken kon. En na een paar minuten begon onze Sam voorzichting haar tot een spelletje uit te lokken en al gauw renden ze achter elkaar aan. Wat een genot, om ze zo te zien spelen. Lexi die thuis normaal achter de katten aanzit, wordt nu achterna gezeten. En geniet mee van onze puppie die ineens weer weet hoe het moest. want hij beet speels in Lexi, en deelde zijn waterbak als een echte gentelman. Welliswaar keek hij lijdzaam toe, maar na ons bakje koffie/thee en een worteltjes taart gingen hun weer richting huis, met onze Joey. Sammy was duidelijk onder de indruk van zijn nieuw gemaakte vriendin, want de hele dag verder bleef hij maar snuffelen en likte zelfs de stoep buiten daar waar ze gelopen had. (Of zou het komen dat die nat was en hij dorstig was of zo, geen idee).

En tegen twee waren Nikkie en ik op een voor ons onbekend adres bij een onbekende dame. Deze had ons uitgenodigd, want het schijnt de gewoonte te zijn dat iemand jou feestje regeld. Letterlijk alles wordt dan voor de moeder gedaan. Van kaartjes versturen tot het verzorgen van een buffet, een taart waarop al de naam van de nog te geboren baby staat en kado's die je als gast kan winnen. Daardoor moesten we allerlei spelletjes spelen, waaronder ingepakte babyspullen raden, de omtrek van de moeders buik meten met wc-papier zonder de moeder aan te raken en uit zijn volledige naam zoveel mogelijk woorden te schrijven( in het Engels overgens). En laat ik nu de omtrek goed hebben geraden, hihihi, dus mocht ik een kado tasje uitzoeken. Waarin een waxinelampje zat, erg Amerikaans maar gelukkig in het wit.

Maar al met al, was het een geslaagd feestje en begrijpen we dat als de baby geboren is iedereen nogmaals langs mag komen om de baby ook in het echt te mogen aanschouwen.

Thuisgekomen zitten we zo vol, dat Jack maar een pizza besteld voor zich zelf. Maar eet ik er toch nog een stukje van mee. Nikkie geniet duidelijk van ons voor zich zelf te hebben en kijken we samen met haar naar verschillende museumbende's en BZT-shows die ook op uitzending gemist staan. Van Sandra horen we dat ze tegen achten 's avonds weer richting huis rijden. Met wat ontstekingsremmers en pijnstillers. Het bleek geen blinde darm te zijn, maar een ontsteking en begreep dat ze volgende week nogmaals langs bij de dokter langs mag gaan voor verder onderzoek.

Vandaag zondag gaan we Joey ophalen en mag nu onze Sam mee om deze keer op bezoek te gaan bij Lexi. Ben benieuwd hoe het er nu aan toe zal gaan met nu ook nog eens katten in het huis. Want bij onderzoek naar zijn roots schijnt het zo te zijn dat de Border Collie zijn jacht instinct inzet bij het ruiken of zien van katten......maar ook dit verhaal wordt vervolg!

Alweer donderdag.

Hebben jullie dat nu ook, dat de dagen voorbij lijken te vliegen. Waarschijnlijk komt het door het lekker bezig zijn, want deze dame probeert eens wat te minderen met computeren en wat meer te handwerken, want overal rondom me verschijnen vele prachtige werkjes en ik bekijk ze meer dan dat ik ze maak. En nu het weer een kleine wereld is buiten met zijn mist en regen is het des te stimulerender. Zo stich ik weer wat weg en langzaam verschijnen weer prachtige plaatjes waar ik helemaal weg van ben. Onze Sammy slaapt al 3 nachten gewoon lekker door, stt, niet te hard vertellen, want verbeeld je dat hij het hoort en vervolgens weer gaat spoken. Nee, ben net lekker bijgetankt met mijn slaap. Enne wat ik helemaal vergeten te vertellen was is dat hij van 14,5 lb naar 20,5 lb gegroeid was op 3 weken tijd. Maar volgens de dierenarts is hij nog aan de lichte kant dus mogen we hem nu ook nog 's avonds best wel wat geven. Tjonge, zal dat voor hem straks weer tegen gaan vallen, als hij terug naar 2x per dag eten moet. Maar dat zien we dan wel weer. Ook heeft hij zijn gehoor al beter ontwikkeld, of ik moet het anders zeggen, hij kent inmiddels al de bekende geluiden waarna er iemand thuiskomt of weggaat. Zo dus ook de garagedeur , maar ook op de bus is zijn gehoor sterk ontwikkeld. Want hij heeft al in de gaten dat je via het raam veel beter de boel in de gaten kunt houden, en dus ziet of zijn speelkameraden al thuis komen.....

De dierenarts

Vanmorgen al om 9 uur hadden we een afspraak met de dierenarts of VET zoals ze hier genoemd worden. En helemaal blij ging hij mee het gebouwtje in, wat niet zo ver bij ons vandaan is. Blijkbaar wist hij nog dat hij hier allerlei lekkers kreeg of rook hij interesante geurtjes van andere honden. In ieder geval was dat geen probleem dus. Want vandaag stonden er nog 2 prikken op het programma, waaronder zijn rabies(hondsdolheid denk ik). Vanaf vandaag mag hij dus ook andere honden begroeten en samen spelen. Nu hebben we nog niet echt honden ontmoet tijdens onze dagelijkse wandelingen, want vele mensen houden hun honden en katten in huis. Ook kunnen ze de honden trainen om ze op een soort ziekenhuismatjes(die ik herken vanuit het ziekenhuis, waar ze gebruikt worden om bloed/vocht en zo op te vangen). Deze worden trouwens verkocht in de PetSmart (a la Pampers), maar ook luiertjes voor mannetjeshonden heb ik zien liggen. Nooit geweten wat voor een vreemde spullen (in mijn ogen dan) er wel niet zijn om je huisdier te verzorgen. Deze winkel is gewoon een AH maar dan alleen voor de beestjes, maar het meest toch wel voor honden. En daar zijn we dus vanmorgen na de dierenarts saampjes heen gereden om ons in te schrijven voor een puppy klas. Deze start al a.s. zaterdag ochtend om 9 uur. Dus 8 weken lang leert hij nog meer basis begrippen, maar ook ontmoet hij dan meerdere puppies. Spannend! Want hij werd erg enthousiast door het personeel ontvangen en kreeg ook hier weer hondenkoekjes. Alleen had ons meneertje er geen zin meer in.....Tegen elf uur waren we weer thuis en was hij toe aan een dutje. Kwam dat even goed uit, want ik had met Cathy weer eens afgesproken om samen te gaan lunchen bij Benjamins. Helaas is het zwaar bewolkt en voelt het aan of het ijzig koud is en dus niet buiten eten op het terras in de zon... maar gelukkig smaakt het eten weer heerlijk. En met wat Italiaanse toetjes sluiten we af. Nou ja, de namen waren Italiaans, want de Tiramisu smaakte meer naar cake met chocoladecreme met hier en daar wat chocoladebrokjes en de Dolce de Leche was een warme cake met caramel besprenkeld. Maar zo als gewoonlijk was 't te veel en erg zwaar. Maar o zo lekker.... Nog even bij Portobello Road die ernaast zit binnen gekeken en alles was al gedrenkt in de paassfeer. Wat een heerlijk snuffelwinkeltje is dit toch. Volgende keer zal ik de camera er eens mee naar toe nemen. Want foto's mag ik er zeker nemen.

Ook gaan we nog even langs bij een boertje die af en toe wat planten en tuinspul verkoopt onderweg naar Jack's werk. Daar zie ik voor het eerst in de States de kerstrozen en zelfs in bloei te koop staan. Ook hier zijn ze rond de $30,-. Helaas geen stinkend nieskruid. Dat is mijn favoriet n.l. En de blauwe regen, een krullig boompje, wat me doet denken aan de paastakken. En nog veel meer moois.......eerst maar eens beneden wat op orde zien te maken. (Helaas, want ik zou maar al te graag allerlei planten en bomen willen planten, zodat we wat meer prive in de tuin krijgen. Maar zolang het huis in Roosendaal nog niet verkocht is....Doen we het maar rustig aan. Er zijn daar weer kijkers/kopers geweest. Helaas krijgt blijkbaar niemand de financiering niet echt rond, want toch is er al een aantal keren een verlopig koopcontract getekend. Maar ook dat blijkt geen garantie meer te zijn. Maar met het nieuwe plan wat nu opgesteld is om kopers het weer wat makkelijker te maken, hebben we weer vernieuwde hoop. Hier in ons Amerikaanse straatje zijn er ook sinds lange tijd huizen verkocht. Ook hier stonden ze al meer dan 2 jaar te koop. Laat ons hopen dat het wereldwijd weer beter zal gaan met de economie.

Daar zijn we weer

Ja, ik weet het. Het was weer even stil rondom het blogleven, maar we hebben heerlijk genoten van het voorjaarsweer. Wat inhoud, lekker gewandeld met het beesie, maar ook knuffelen . En lekker boeken gelezen buiten in het voorjaarszonnetje, hier en daar wat huishoudelijke klussen en we zijn in de tuin aan het veranderen geweest. Want de laatste winter heeft nog al wat schade aan de planten gebracht. En dus hebben we wat planten van achter verhuisd naar voor, want waar ze stonden hadden zelfs hun wortels amper iets gedaan, en we wonen er toch al ruim 1,5 jaar. Hopelijk slaan deze azalia's aan daar. En achter zijn we van plan dat gedeelte wat beplant was te gaan betegelen of beton te storten, zodat we daar ons zwembadje kunnen op zetten deze zomer. Dat zou wel zo fijn zijn ....alleen nu nog tijd vinden voor dat te realiseren. Maar het begin is er. En hebben we een taartje gegeten op de verjaardag van ons nichtje Fabienne. Zij is 12 jaar geworden. Eten jullie een stukje mee? Nogmaals van harte gefeliciteerd hoor!

Momenteel is het niks om in het atelier te zitten met dat mooie weer. Maar deze week zal dat er weer wel van komen, want vanaf morgen krijgen we weer een aantal dagen regen.....de natuur hier zal niet weten wat hun overkomt. Weer al regen binnen twee weken. Maar dat het nodig is, dat is zeker! Want het gras is meer stro dan gras. En zo kunnen de verplantte irissen, azalia's en viooltjes hopelijk beter wennen op hun nieuwe plekjes. En dus ben ik weer op zoek gegaan voor een makkelijk handwerkje voor buiten, en ik had weer eens zin in een borduurtje. Nu liggen er al een paar erg mooie projecten me het erg moeilijk te maken. En ondanks dat het net lente geworden is ben ik toch weer aan een volgende winterquilt begonnen. Wie weet zijn ze dan gelijk klaar voor volgende winter. Laat ons hopen! Maar kijk maar even mee. Deze quilt is ontworpen door Bronwyn Hayes en stond in 3 op een volgende Homespuns in de zomer van 2008.

Dear Jane

Na ik al verschillende keren de vraag gesteld kreeg wie die Jane dan toch wel was, zal ik jullie eens het een en ander nader uitleggen. Deze dame: Jane A. Stickle is degene die deze quilt ontworpen en gemaakt heeft (waarin wel 225 verschillende patroontjes zitten en uit 5602 stukjes bestaat) tijdends de Civil War. Deze was van 1861 tot 1865 . Zij is geboren en leefde in de staat Vermont, waarvan toen zeker 32.000 man meevocht. 6000 man verloren het leven en velen kwamen niet terug en beleven elders. Deze quilt is vele jaren verstopt gebleven in een of andere koffer. Vele jaren later herontdekt, tentoon gesteld en voor velen een inspiratiebron gebleken. Tot er een dame(Brenda Manges Papdakis) kwam en al deze patronen ging vertalen naar papier. En vervolgens hier weer een boek van te maken, die vervolgens ook nog eens de wereld verovert en velen inspireert tot het maken van deze quilt. En zo ook mij.... Mochten jullie meer hiervan willen weten google gewoon maar eens Dear Jane in en je bent zo uren zoet. In ieder geval heb ik eindelijk weer twee blokjes gemaakt van de onderste vierkante rij. Kijk maar even mee.

Verder ben ik met Nikkie en haar Personal Finance klas naar de Food Lion(een soort Albert Heijn) gegaan om een diner met elkaar te maken met beperkt budjet. Nou ja ,maken....het moet morgen op een tijdsbestek van 50 minuten moeten ze het maken en gegeten hebben. Dus een groepje moest het voorgerecht, een groente en fruit, de andere brood en borden, nog een andere het hoofdmenu, nog een groepje de drank met bekers. En ieder groepje kreeg $6,- mee. Nu mocht Nikkie met haar groepje fris halen en liet die nu in de aanbieding zijn. De bekende merken waren nu $0.89 per 2 liter(geen statiegeld, maar wel 5% tax erboven). Dus met 4 flessen, en bekers waren ze ruim onder het bedrag gebleven. Nu hadden de broodgroep en de hoofdmaaltijd bedacht dat ze samen de pizza's kunnen eten. Voorgerecht en groente/fruit weten we nog niet, maar het dessert zal bestaan uit paas-cakejes....en dat allemaal in het tweede uur van de dag(dus nog voor koffietijd in de ochtend). Lijkt mij een vreemde keuze, maar ach in Amerika kan alles lijkt zo wel. Als je het Nikkie vraagt antwoord ze dat er vele ook gebakken aardappelen als ontbijt eten. Ben benieuwd of ze zal ontbijten....of eten rond 9 uur.....

Maar ook ons aller boefje laat zich even horen: Woef, waf, woef waf waf. In ieder geval houdt hij ons goed in de gaten en begint zich steeds meer te laten horen(een van de weinige minpuntjes trouwens) als hij bevoorbeeld wil drinken, eten of spelen.....o ja, ook 's nachts als hij moet plassen of zo..... I'm watching you

De lente ontwaakt

Vanmorgen is het alweer vroeg dag. Onze puppy maakte ons al een uur eerder dan normaal wakker met zijn geblaf. Hoge nood bleek de boosdoener te zijn...met als gevolg dat we weer eens lekker duf aan tafel zaten. Buiten is het voor de verandering eens droog, maar er hangt nog lage bewolking waardoor je je in een mystiek landschap waagt. Nu is het beesie niet meer zo dol op om in de donker naar buiten te gaan, nadat we gisterenochtend 4 herten uit de voortuin zagen vluchten en Sam en ik met een kloppend hart in de keel (nog bij de voordeur) hier naar stonden te kijken. En toen ook al blafte meneertje iedereen(ook de buren vrees ik) wakker. En ook om 2 uur had ik nog even een luchtje geschept met hem. Het is gewoon weer of je een baby erbij heb, alleen moet ik nu ook nog eens naar buiten. Afin, tis niet anders en we mogen nog niet klagen hoor. Dus tegen negen hebben we de eerste grote wandeling. De hele straat uit en zelfs nog een stukje langs de drukkere weg. Want we ontdekten samen de vogeltjes met hun getjiep, en die zijn er nog al wat hier. Zeker 15 verschillende vogels zien en horen we. Slechts een krijg ik ervan op de foto. En ondertussen probeer ik hem toch een beetje mee te krijgen,want in het ritme te lopen, valt niet mee. Er valt ook zoveel te ontdekken voor zo beesie. Want als je oog weer op een vogel valt moet je die heel uitgebreid bestuderen totdat vrouwtje weer verkleumd staat te trekken tot ik hem eindelijk weer mee krijgt. Maar ook de mannen van de bouw maken hele intressanten geluiden in dat grote huis. En uit de hoge bomen komen ook leuke geluiden waar hij makkelijk uren naar zou kunnen luisteren, kijken en wegdromen... Maar als hij de zware motoren van de grote weg hoort zet hij het op een lopen, richting het geluid, zodat we dan toch nog flink beweging krijgen. Dus jullie snappen dat bij het begin van de straat ook goed gekeken moest worden naar het bord, zodat hij weet waar tie woont. Maar ook werden de auto's in allerlei formaat bestudeerd en nagekeken, veilig zittend tussen het vrouwtje der benen. En de weg terug, geen probleem en met berg afwaards lopen we met een snelle pas helemaal door tot aan de voordeur. En als je dan denkt dat hij moe was? Niet dus want meneertje en ik speelden nog een uurtje met een echt mini rubberen balletje ter grote van een knikker. Die vindt hij het einde. Normaal zat deze op een grotere bal, maar deze heeft hij eraf gebeten en speelt hier al dagen mee. De grote negeert hij tot het kleintje niet meer van me krijgt. Dan bijt hij er gewoon weer een nieuwe af..... En ook met tijgertje wordt druk gespeelt tot je er letterlijk bij neer valt. Kortom wat een hondeleven niet.......

Regen, regen en nog eens regen

Inmiddels is het weer aan het regenen. Ik denk al een dag of 5 , wat ons enorm aan Nederland doet denken. Slechts met hooguit 15 minuten af en toe een pauze, waarin we dn maar snel proberen naar buiten te gaan. Arme Sam heeft er maar geen hoop op en kijkt ons telkens aan met zo een blik van: moet dat nu echt? En dan zijn wij natuurlijk weer van: Ja jongen, liever buiten dan binnen. En met wat treats wil het nog wel lukken. Maar verder gaat het prima met hem en ons. We zijn al aardig op elkaar afgesteld denken we, want de ongelukjes worden al minder. Zondagmiddag zijn we bijna 3 uur weg geweest , Pauls verjaardag vieren, en het beesie bleef alleen thuis. En bij thuiskomst was er gelukkig niets geen uitwerpselen te zien. Is dat niet knap!

Maar we hebben nog zo een knappe kerel in huis. Joey had nu een wedstrijd gehad met 4 tegen strijders. En aangezien dit gekleurde jongens waren, had hij gedacht dat die veel soepeler dan hem waren. Maar ondanks dat had hij toch 2 gouden en 1 zilveren plak.

Verder ben ik wat lui en kortademig. Het vochtige weer werkt weer lekker op mijn sinussen. Gevolg verstopte neus, moe zelfs na een goede nachtrust. En af en toe een lekker meeblaffen. Daardoor weinig=geen puf om te freubelen en zelfs een boek kan me maar even bekoren. Gewoon plaatjes kijken lukt nog wel, maar echt lezen.....hmmm dat laat ik wel aan Nikkie over. Die is inmiddels in der laatste deel(nr. 4) alweer begonnen van de Twighlite serie. Deze boeken hebben gemiddeld tussen de 400 a 500 blz. Gelukkig heb ik op de weerkaart hiernaast gezien dat het morgen weer droog zal worden. En hopelijk knap ik dan ook weer op.

Wat ook zo gek is, nu tijdends de bijna hele regenweek zien we ineens de bomen hier en daar ineens weer in bloei staan.....nu maar hopen dat ik er morgen mooie foto's van kan nemen. Ik heb al 3 verschillende soorten zien bloeien. Maar nu stop ik er weer mee en kruip snel mijn bedje in. Trusten !

Spetteren in de wasbak

Vandaag is de dag dat onze Sam zijn eerste wasbeurt krijgt. Nu heb ik zo een bruin vermoeden dat hij dat niet echt leuk gaat vinden, gezien zijn afkeer van regen. Want sinds gisteren wil meneertje niet echt meer naar buiten, omdat het dus al die tijd al regent. En als hij dan eindelijk buiten is, plast en poept hij in een sneltreinvaart om vervolgens in een streep weer naar binnen te vliegen. En rennen dat hij dan doet.....maar we dwalen af. Nadat de heren vertrokken zijn naar Greensborro(NC), een kleine twee en een half uur rijden hier vandaan voor de tumblewedstrijd die hier vandaag gehouden wordt, besluiten Nikkie en ik om onze Sam in de keukenwasbak te zetten. Dat lijkt me handiger. Geen gebuk en een sproeier tot mijn beschikking. Maar dat viel nog niet mee. Ondanks het aangename water, de hondenkoekjes en een lik met pindakaas viel het nog niet mee om hem in bedwang en in die bak, die trouwens dieper is als in NL te houden. Met de puppy-shampoo die naar zwitsal rook sopte ik hem zoveel mogelijk in. Niet dat het veel schuimde, maar het begin was er. En dan maar uitspoelen....werd een gevecht met het sop, de hond en het water. Want aan het einde van deze wasbeurt weet ik niet wie er natter was. Hij, de keuken of ik..... Nikkie stond grotendeels of achter mij of op afstand dus die was nog redelijk droog. Maar gelukkig had ik de badhandoeken klaar liggen en waren we allemaal na een uurtje provisorisch opgedroogd. Gelukkig hier geen beelden van...., maar wel van een fris en fruitige hondje die zij zakdoek ook steeds beter begint te verdragen.

En verder ben ik gisteren geinspireerd geraakt toen ik eens een kijkje ging nemen op de site van Douwe Egberts. Daar kwam ik de oer Hollandse mokjes tegen. Helemaal geweldig en dus dank zij mijn keramiekvoorraad en glazuur heb ik ze zo uit het handje nagetekend en al in de zwarte glazuur met fel rode glazuur geschilderd. Nu nog een transparante top (deze is roze) erover. Zo zie je niets meer van het plaatje, maar dat komt pas weer tevoorschijn zodra het gebakken wordt in een pottenbakkersoven bij een temperatuur van 1060 graden C. Helaas heb ik die verkocht voor we hierheen kwamen i.v.m. het spanningsverschil. Maar zodra het huis verkocht is, kopen we een nieuwe. Dus voordat jullie het eindresultaat kunnen zien, kan er nog wel een tijdje overheen gaan. Maar wordt vervolgt....

Later op de avond bellen de heren en vernemen we dat Joey deze keer nog 3 andere tegenstanders had. Maar toch komt hij nu weer met 2 gouden plakken en een zilveren naar huis, want deze keer deed hij behalve de dubbel mini, tumble track ook op de vloer mee. En Jack heeft een filmpje opgenomen zodat het thuisfront nu ook kan meekijken. Super kerel!

Pakketjes stromen binnen

Wat een feest, terwijl hier de natte sneeuw rond dwarreld en het errug koud en vochtig is, er staan ineens twee pakketjes voor de deur. Wat een verrassing.

Een van tante Anya, met een welkomskaartje en een halsdoekje voor onze Simmy & een dvd van Superhelden van de LAMA'S. Laat dit nu perfect op tijd komen, daar onze kinderen vandaag een vrije dag hebben. Simmy krijgt zijn boerenzakdoek gelijk aan, al vindt hij het nog maar niks. Al dat wat niet vast aan zijn lijf zit, is nog steeds onwennig, en dus na 10 minuten gevecht heeft hij hem uitgekregen. Maar we zullen blijven proberen hoor! Want het staat zo grappig.......

En de andere van de Lintjes, heerlijke dark roast koffiepats, Zeeuwse boerinnetjes stroop en een doosjes met allerlei mini's van de Ruijter voor op de boterham en een flesje Curry voor op de frietjes. Wat fijn om zo een sinterklaasgevoel te hebben in het voorjaar. Bedankt allemaal voor deze cadeautjes!

Maar ik zag nog een verrassing in de tuin vanmorgen vroeg toen ik Simmy uitlaatte in die zelfe bui die inmiddels al een halve dag duurt. Namelijk de magnoliaboom laat haar eeste 4 bloemen zien. Die zullen ook geschrokken zijn. We zijn duidelijk niet de enige die op het verkeerde been worden gezet bij zo een zomers weekeinde.

Ook ga ik nog even langs bij de dierenarts, want het beesie blijft duidelijk last houden van diaree. Af en toe zit er verbetering in, maar niet voor lang. Dus weer een testje, waaruit blijkt dat hij geen wormpjes meer heeft, maar hij krijgt toch een kuurtje mee. En wat blikvoer, dat bestaat uit rijst en kip. Nu maar hopen dat het beter gaat, want zo raap je zijn uitwerpselen niet echt zo makkelijk op,wel? Gelukkig blijft hij wel actief en helder, maar als ik hem het blikvoer gegeven heeft merk je dat hij dat echt lekker vindt. Wel 4x gaat hij terug om eventuele restjes nog weg te likken. Maar dan heeft hij toch eindelijk in de gaten dat er niets meer bij komt. En daarna lekker gaan slapen in .....zijn bench.

Ondertussen maak ik weer een leuk vogelhuisje, vast maak voor aan de krans, nu nog wat vogeltjes en wie weet ook wat eieren. Maar voorlopig hangt hij zo.