Leuke reacties en ons verhaal. deel 1

Het is toch fijn hoor mensen met af en toe iemand die op de Plugoo contact zoekt met ons. Of via de mail natuurlijk. En ik besef nu dat er nog velen geen adres gekregen hebben omdat we die destijds nog niet echt hadden. Het is ook zo in een ijltempo gegaan. Ik zal het nog eens even samenvatten.

De dag dat ik op het punt stond om mijn studiereis naar Italie (eind april mozaiek bezichtigen)te gaan werd Jack benaderd om naar Amerika te komen werken. En aangezien ze dit al 3x eerder aan ons gevraagd hadden, had het gelukkig niet meer zo een priority gevoel voor mij en heb dus gezegd dat ik er pas na de reis over wilde gaan denken.
Die andere keren hadden we ons ook telkens lekker gemaakt, en elke keer was er weer wel iets waardoor het toch niet door ging. Dus vandaar mijn koele reactie.
Heb het ook in mijn kleine teentje kunnen steken tot de laatste dag dat ik in Venetie op een bootje zat en toch even naar Jack mailde of hij nog iets gehoord had. "Ja", zei die,"wel 3x". Slik, da's dan toch serieus!
Gelukkig vloog ik die avond laat weer richting huis, waar het welkomscomite van de rest van ons gezin op ons stond te wachten, kompleet met bloemen en tekeningen.
Thuisgekomen en de kids naar bed gebracht (die wisten nog nergens van) en moesten we er toch nog even over kletsen. Maar de voorwaarde was dat we het wel het eerst eens moesten gaan bekijken daar, want je gaat niet zomaar ergens wonen, waar je zeer weinig van weet. Dat was geen probleem, maar voor Jack om weer vakantie op te nemen was geen optie. Ze wisten op het werk van niks, en hij wilde daar niet weg. Dus met Hemelvaartdag 2007 was hij twee dagen vrij en besloten we (dus 14 dagen later) met zijn tweeen op vier dagen heen en weer te gaan. Wat in werkelijkheid inhield dat we twee dagen hebben gereisd en 1,5 dagen hebben kunnen snuiven aan de omgeving in USA.

We werden verrast met een prachtig landschap, dat ons aan Noord- Spanje deed denken. Erg vriendelijke mensen, ze waren erg spraakzaam, iedereen wenste ons welkom en mensen zwaaien zelfs op straat naar elkaar, ondanks dat je ze niet kent.
Gigantische huizen a la Dynastie doemden aan de horizon en we zagen ons zelf hier echt niet tussen wonen, maar na verschillende mensen ontmoet te hebben van de fabriek en bij de mensen thuis uitgenodigd te zijn, kennis gemaakt te hebben met gezinnen, huizen van binnen te hebben bekeken, scholen te hebben bezocht begonnen we er toch wel de uitdaging van te zien.

En dan naar huis om het de kinderen te vertellen. Die wisten ervan maar ons Joey wilde echt niet mee en had al allerlei senario's bedacht bij wie hij allemaal kon gaan wonen. Hij had in gedachten dat hij in de getto's van New York of zo terrecht zou komen en na een uitleg dat we er dan zeker er niet gingen wonen meldde hij ook nog dat ook hij en Nikkie de boel eerst zelf wilden zien. Zeer begrijpenlijk overgens en gelukkig vonden ze dat in Amerika ook.
Dus dan wel voor de scholen vakantie hadden en dat was dus 15 juni, slik nog 1,5 week. Gelukkig waren er nog tickets en zo zaten we de tweede week van juni in het vliegtuig om een weekje met de kinderen te vertoeven, althans dat was de bedoeling. Echter de gemeente Roosendaal was vergeten Nikkies paspoort aanvraag te verzenden en moesten we onze reis drie dagen uitstellen. We konden dus pas maandag vertrekken ipv zaterdag. Welliswaar met een voorlopig paspoort dat enkel geldig was voor die reis. Er werd nog even tussen neus en lippen verteld dat we ook nog teruggestuurd konden worden, wanneer de Amerikanen het niet wilden goedkeuren. Maar dat mocht de pret niet drukken!

Eenmaal aangekomen werden we verwacht in The Homestad, een luxieus hotel in Hot Springs Virginia, waar we extra verwend werden en de mensen gelukkig niet in sjiek de friek kleding rond liepen, maar echt met van die Amerikaanse outfits. Zodat wij ons in ieder geval op ons gemak voelden. Met een bijna prive zwembad, een spa (sauna en massage) en prive golflessen werden we verwend. En ondertussen had Jack al zijn eerste meetings. Niet speciaal voor ons zo geregeld, maar we boften dat het net zo uitkwam.
In de namiddag reden we weer richting Lynchburg en hebben met de kinderen de stad wat uitgebreider bekeken en hebben diverse scholen bezocht omdat je hier in de wijk van de school je huis moet hebben. Anders kost het je veel geld elk jaar.
Zo Nederlands dat we zijn hebben we dus aan de hand van de scholen een huis uitgezocht. En gelukkig wilden ze beiden in de zelfde wijk naar school. We zagen ondertussen ook heel wat beestjes voor onze auto's en neuzen voorbij gaan zoals, prachtige oranje vlinders, vreemde insekten, wasbeertje, otters, herten, grounddogs(een soort cavia), vogels in allerlei kleuren, kollibries en konijnen. Hier was iedereen toch van onder de indruk.

De kids vonden de huizen het einde en zagen zich al eindelijk trampoline springen in een eigen tuin. Dit waren nog eens huizen om verstoppertje in te spelen! Ze zagen zich er dus al wonen. Al kwam Nikkie erachter dat er niemand Nederlands sprak, okee 1 mevrouw. En dat het toch erg lastig was om samen te spelen met iemand als je de taal niet begrijpt.
Maar Joey vond het zo leuk dat hij eigenlijk geen noodzaak meer vond om terug naar huis te gaan. Die was kompleet omgedraaid.

En dan thuis dingen gaan regelen om het huis te gaan verkopen, vakantie spullen in te gaan pakken na eerst weer die was te hebben weggewerkt. Vervolgens 2 weken later vertrekken we naar Spanje op de al eerder geplande vakantie en horen dat het huis wat we op het oog hadden verkocht was!
Dat betekende dat we weer naar de States terug moesten om opnieuw een huis te gaan zoeken. Dus maar een week naar Spanje om vervolgens de kids bij opa achter te laten, gingen we weer terug op zoek naar een huis.
Na drie dagen struinen vonden we er een en probeerden dus al zover voor de voorbereidingen te treffen en de kinderen alvast op school in te schrijven. Huren is hier overgens amper mogelijk.

Na het weekje Amerika staan er dus al gelijk de verhuizers op de stoep. Alles wordt in een week tijd allemaal ingepakt en in containers gezet. Want die moeten zes weken reizen per schip voordat het er is. Kleding mag met het vliegtuig. En aangezien we er graag rond eind augustus wilden gaan wonen, hadden we geen keuze. Dus duurde het nu nog twee weken voor we daadwerkelijk gingen vertrekken. We beseffen dat we dus helemaal niks meer in huis hebben, behalve onze vier koffers met kleding.
Maar gelukkig hebben we lieve meedenkende vrienden (Marco en Cindy) die net in deze tijd op vakantie vetrekken en we mogen zolang in hun huis vertoeven. De ideale oplossing, toch dichtbij het werk in Bergen op Zoom, en nog even tijd om afscheid van zo veel mogelijk vrienden en kennissen te nemen.
Enkele zijn er door de tijdsdruk/vakantietijd over het hoofd gezien, dat vonden we heel jammer, maar helaas het ging niet anders. En al met al hadden we nog geen zekerheid of we dat huis wel konden kopen. Dus hebben we geen adres achter kunnen laten.

Die laatste twee weken vlogen voorbij, de kinderen speelden nog voor het laatst bij vriendjes en vriendinnen en we bleven afscheid nemen van iedereen. Heel erg raar en soms ook heel erg emotioneel, maar we waren hierop voorbereid. Dat had ik in de cursus van Hestia geleerd, die ik ook nog even snel tussendoor gedaan. Deze leerde ik wereldburger te zijn en hoe ik op de beste manier de draad in mijn nieuwe land zou kunnen oppakken. Was erg prettig om zo voorbereid te worden.

Onze laatste nacht verbleven we bij vrienden in Hoofddorp. Nog zo een leuke avond gehad kompleet met BBQ en al en om 5 uur 's morgens vlogen we via Londen naar Washinton Dulles. Eenmaal daar vervolgens nog een rit van vier uur naar Lynchburg. Het was plaatselijke tijd 8 uur 's avonds toen we eindelijk arriveerden.
Vervolgens nog eten en boodschappen halen want er was op ijsklontjes na niks in huis. En dat in een temperatuur van 35 graden. Maar de airco maakte veel goed. Na 1,5 uur snel proberen te winkelen in de wall-markt hadden we de hoognodige dingen gevonden en gingen snel weer huiswaards. De kinderen waren al in slaap gevallen en zelf zijn we ook maar zonder eten, na 22 uur op te zijn, ons bedje ingerold.
Nou de verkorte vervolg episode doe ik weer een ander keertje.