De eerste dag en terug naar "huis"

Vanmorgen word ik al om 5 uur wakker en hoor de vogeltjes al fluiten. Ik probeer terug in slaap te vallen, maar dit mag helaas niet lukken. Ik hoor opa om half 7 naar beneden gaan en ik volg hem dan maar. We ontbijten samen en hij gaat om half 8 de deur uit op weg naar zijn laatste bakles. Ik maak ondertussen Nikkie wakker want die moet al om 9 uur bij de plaatselijke fysio-therapeute zijn.

En zo kom ik zo weer terug in een ziekenhuis van mijn jeugdjaren. Destijds net nieuw, en dus weet ik zo ongeveer nog wel de weg. Bij de fysio daar blijkt dat ze deze keer een Belgische vrouwelijke therapeute heeft. Het wordt snel duidelijk dat de behandeling geheel anders is.
Geen warme kruik, maar hard werken en pijn grenzen verleggen. De tranen rollen over Nikkies wangen, want haar arm wordt verder dan ze zelf verdragen kan geduwd. De stakker, maar beetje voor beetje gaat ze toch alweer verder. Ook niks geen metingen met hoektegraden, maar wel resultaat!!
De therapeute heeft ook zelf haar elleboog gebroken en weet wat een lijdensweg het is, verteld ze. Het gevolg is na hard werken dat zij haar elleboog niet meer kan overstrekken, maar wel 180 graden plat leggen. En ook hier huiswerk voor Nikkie. Na een klein uurtje zijn we weer terug en we bellen hem letterlijk uit bed.

Later die ochtend gaan we op pad naar Roosendaal, ons oude woonplaats en rijden door de bekende binnenwegen..... he daar staat in eens een huis......ach het winkelcentrum met AH........het huis van onze vrienden......o haar auto staat er......o nee, ze is werken op dinsdag.....en dan rijden we "onze" straat binnen.
De planten en bomen in de buurt zijn gegroeid....en we parkeren op ons oude plekje. We zijn er helemaal zenuwachtig van. Nooit gedacht dat het zo een reactie geven zou. Ook de kinderen reageren zo heftig inwendig.
We lopen rondom ons oude huis, en lopen ook even langs de oude lagere school. Wat is er veel verandert! Een blik op het schoolplein is duidelijk anders. Er staan nieuwe lokalen aan de achterzijde bij.
Dan zegt Nikkie ineens: dat lijkt Judith wel, en is dat niet Nikki en o Amy.....Allemaal duidelijk gegroeid en verandert. Ze gaat het schoolplein op en na haar vriendin te hebben aangetikt, roept er een onbekende juf dat kinderen die niet overblijven moeten wachten tot de bel gaat. Heel verdrietig komt ze terug, maar voor ze bij het hek komt, komt Femke die een klas hoger zat zeggen dat ze toch mag komen. Die lieverd, ze had blijkbaar snel gezegd dat we helemaal uit Amerika hier op vakantie zijn. En dus komen de meiden, ontwaakt uit hun droom van dat kan toch niet, bij en ineens is iedereen enthousiast en wordt ze super onthaald. Ook komen ze naar Joey en mij en al gauw wordt de kring groter en iedereen komt aanrennen. Geweldig gevoel.......en dan gaat de bel. Alle kinderen vinden dat zowel Joey en Nikkie mee moeten gaan naar meneer Ad. En dus wagen ze het erop en lopen mee.

Ik blijf lekker kletsen met de moeders, maar rond kwart over 2 gaan ieder weer hun weg en denk ik de kinderen op te halen. Maar die zijn zo aan het vertellen, tot groot plezier van de kinderen die beseffen dat ze zo lekker geen les hebben. En ook meneer Ad is duidelijk erg onder de indruk van hun verhalen, want van hem mogen ze bliiven.
En daar sta ik dan....wat nu....de oude buurtjes blijken werken dan iets verder de straat in. Mijn naamgenoot blijkt thuis te zijn en ook die is zichtbaar blij met ons weerzien. En algauw zitten we net als vanouds aan de de koffie en kletsen honderd uit. Net of ik nooit weg ben geweest.
Om kwart over 3 rijden we samen naar Margot en we zien haar op de oprit op Mike te staan wachten. Opnieuw kriebels bij het weerzien, maar geen tijd voor emotie want we gaan lopend naar school om ons jong op te halen.
Marieke komt even gedag zeggen en ook Mireille parkeert haar auto snel aan de kant om goedendag te zeggen. Heerlijk weer al dat weerzien met de moeders!! Velen blijken het blog te volgen en ik vraag ook of ze gewoon eens willen reageren. En na wat uitleg dat gewoon een korte reactie op een verhaal ook mag, hoop ik nu eens vaker reacties van iedereen te ontvangen.

Op het schoolplein is iedereen benieuwd naar ons verhaal. En dan ziet Joey Mike en Margot. Lekker knuffelend ontvangen ze elkaar en ook de meiden komen samen naar buiten. Afspreken gaat nog niet Vera, maar we proberen zeker nog een datum te prikken okee! En na een kwartiertje gaan we weer mee naar onze beste vrienden. We drinken een lekker bakje koffie en al snel hebben we het gevoel of we niet zijn weggeweest.
Rond etenstijd gaan we friet met frikadel speciaal, vleeskroket en nasihap eten. Met mayo en curry, satesaus en uitjes. Hihihi, weer eens een echt Nederlandse feestmaaltijd!
Joey treft het, het Nederlands elftal speelt vanavond en hij wil met de heren nog kijken. Door al het geklets missen we het eerste gezette doelpunt van Nederland en rond half 11 beginnen we aan onze terugreis. En een goed uur rijden, a peace of cake voor ons "Amerikanen", zijn we weer terug in Terneuzen. Wat hebben we duidelijk genoten van al die aandacht.

Bedankt allemaal voor het warme onthaal!!!!

De vliegreis back home

Na een "uitslaap" ochtend waren we allemaal om half 9 beneden. Nog een laatste gezamelijk Amerikaans ontbijt gingen we bepakt en gezakt richting het vliegveld van Roanoke. We merken dat het gek zal zijn. Het gezin weer voor 14 dagen gescheiden. De kinderen zijn hyper en ook ik heb de kriebels in mijn buik. Lastig weer om manlief achter te laten, maar blij aan de andere kant om alle familie en vrienden en al het vertrouwde weer te zien in ons thuisland. En na een laatste koffie op het vliegveld, moeten we ons toch echt gaan klaar maken voor de grote reis. Afscheid nemen valt weer niet mee, maar al gauw zijn we door de doane, zonder gepiep bij ons Nikkie. We zwaaien nog een keer naar papa, wiens vaderdag zo toch maar ruw verstoord wordt, en gaan door naar onze gate.

Na een kwartier zitten we in het vliegtuig. Deze maal een iets groter vliegtuig dan dat we gewend zijn en zitten warempel met 2x 2 personen naast elkaar i.p.v. de 2 en 1. En wel met meer dan 10 rijen. De stoelen zitten aanzienlijk beter en na een ruim uur vliegen landen we alweer in Detroit. Waar het overgens regent en onweert. De captain van het vliegtuig meldt dat we verplicht moeten blijven wachten i.v.m. de veiligheid tot het onweer verdwenen is en na een half uur rijden we toch naar onze gate en stappen we uit. We mogen van de aangekomen C- hal naar de vertrekkende A- hal gaan, en lopen in een klein half uurtje naar de plaats van bestemming. Maar onze oudste heeft honger en zou het erg fijn vinden om even langs de Burger King te gaan. En dus na een snelle hap, geen tijd meer voor winkeltjes kijken gaan we naar de gate. We zien hier en daar enkele typische Nederlandse gezichten. Bekend maar toch onbekend. En na het achterlaten van het verblijfsbriefje (wat in onze paspoorten zit) mogen we weer in het volgende nu zeer ruime grote vliegtuig boarden.

Joey gaat deze keer achter ons zitten en er komt een Nederlandse man naast hem zitten. Het wordt een vlucht van een kleine 8 uur. Iedereen heeft zijn eigen tv schermpje en dus filmpjes en spelletjes passeren de revue. Van slapen echter komt niks. We doen toch echt ons best, maar het lukt bij geen van ons driën. Poging na poging mislukt. We zijn blijkbaar gewoon te gespannen.......en zo bedenken we wat we het liefst zouden willen eten, wie het graag zouden willen zien en meer van dat soort vragen. Endus na een vlucht die over Groenland ging, richting Schotland weer naar Amsterdam. Overgens nog koude plaatjes van Groenland geschoten. Brrrrrrrrr, je zou maar hier wonen, al geloof ik niet dat er echt mensen wonen. Prachtig om te zien, maar om in juni er nog zo bij te zitten........niks voor ons, zo in de sneeuw in the middle of nowere. De zon zakt overgens hier weg en wordt het nacht. Om slechts 3 uur later weer in de ochtend bij daglicht te landen.

Het zonnetje schijnt boven Nederland. England lag onder een zwaar wolkendek. Maar lekker emtioneel vliegen we binnen in Schiphol. Zwaaien richting Hoofddorp, waar vrienden van ons wonen. Zien graancirkels vanuit de lucht.......en ook veel water op het o zo prachtig patchwork-achtige landschap. Hier is duidelijk veel water gevallen. Enkele minuten later zijn we geland, 6 uur plaatselijke tijd in de ochtend, en komen bij een rij wachtende mensen, gigantisch gewoon, en sluiten aan om zo de doane door te komen. Ja dat wordt lastig dus om zo onze treinverbindeing te gaan halen. Maar even later loopt er een kerel voorbij met een zelfde paspoort als ons in zijn hand en horen we dat zijn rij leeg is. En na even hem na te kijken zien we inderdaad dat er een afzonderlijke EU-bewoners uitgang is. Zat voor ons nog verstopt achter palen. Hahaha, kijk dat schiet ineens weer een stuk sneller op, en ja nu het treinkaartje. Het postbankpas wordt in de automaat geduwd, altijd handig nog een Nederlands bankje, zegt toch het apparaat, dat het een ongeldig pas is......en zie tot mijn stomme verbazing dat mijn pas verlopen is. Getver......heb ook nog steeds geen cerditcard tot mijn beschikking.......gelukkig nog wat Euro's tot mijn beschikking.......nu nog een loket zien te vinden die cash aanneemt..... Waren we blijkbaar al voorbij gelopen......maar nog met de laatste centen kom ik aan het gevraagde bedrag en we hebben gelukkig een treinticket. Nu spurtend naar de treinen. En hadden echt op de laatste moment de trein gehaald. Jeetje, wat hadden we geluk gehad. We reden zo makkelijk door ons vertrouwde Nederland en genoten. Heerlijk thuis komen, met het zonnetje schijnend. De baan leid ons nog langs 2 woonplaatsen uit ons verleden....gek hoor daar zijn en niet hoeven uit te stappen. Maar gelukkig stond schoonzus Jackeline stond ons al op te wachten en het werd een emotioneel weerzien. Ze bracht ons naar opa Piet, die al met de koffie en zelfgemaakte appeltaart klaar stond. Wat een reis.....verhalen vlogen over en weer en al gauw stapten we voor een paar uur midden op de dag in onze logeerbedden. Om 's avonds weer met de rest van de familie elkaar weer te zien. En rond 11 uur eindelijk weer een normaal nachtje slapen te ervaren.

Voorbereidingen aan het treffen voor onze vakantie naar..........Nederland!

Hahaha, kijk dat wordt weer voor het eerst sinds lang vakantie vieren in Nederland. Hopelijk krijgen we beter weer dan de laatste keer. Toen hadden we 2 weken regen, regen en regen. Maar het zal weer een verademing zijn, want hier is het weer warm en benauwd.

Jack is voor 2 dagen naar Detroit geweest voor het bedrijf. En wij hebben de laatste dagen verschillende boodschapjes gedaan om mee te nemen. De lijst wordt langer en langer en nog komen er aanvragen binnen. Als het maar allemaal in de koffers past, maar dat zal wel lukken, dan maar minder kleding mee. De was wordt zo ver mogelijk weg gewerkt en alles gepoetst, want Jack blijft voorlopig hier. De vriezer wordt vol met eten gestopt en de kasten gevuld met van alles en nog wat. De kleding die meegaat wordt niet meer aangetrokken, of zal het alleen winterkleding worden?


Vandaag hebben we nog lekker gezwommen bij Cathy en Michael. Die hebben sinds een paar dagen een 5 meter doorsnee bad. Dat was dus 2 dagen geleden gevuld door de waterleverancier van zwembadwater. In 15 minuten was het zwembad vol. En koud dat het was.....maar nu voelt het al lekker warm aan.
Na het opfrissen, want zwemmen kun je het niet echt noemen, gaan we op de trampoline drogen. Dit houden we na goed insmeren 5 minuten vol en is de badkleding weer droog. We hebben ons ingesmeerd met factor 50, want het is hier echt nodig. Want je verbrand levend als je niet oppast, vooral die voorjaarshuidjes.

De kinderen blijven achter bij Cathy en Michael en ik heb nog het een en ander te doen. Wel besluiten we rond 6 uur af te spreken bij Benjamin's op het terras voor een gezamelijke maaltijd. En dus genieten we in de schaduw van onze laatste dagen hier. De fish and chips smaakt weer heerlijk en de steak van Jack smelt op zijn tong. Nikkie smult van haar cheese burger en Michael stuntelt met de giga grote krabbepoten. Joey heeft een burger met bacon en kaas en kippeborst en Cathy een onbekende vissoort. Natuurlijk weten ze hier al dat we er graag frietjes en mayonaise bij willen. En een overheerlijke salade met keuze uit zeker 10 dressings. Rond half acht gaan wij met Nikkie terug naar huis. Joey rijdt met Cathy en haar zoon mee en blijft daar logeren....... en later in de avond komt daar ook weer Paul thuis van zijn trip naar Detroit.

Fysio therapie en nu temperaturen dik over de 100 graden Fahrenheit

Vandaag is officieel de eerste dag van "onze" vakantie. Maar van uitslapen komt het niet, want er stond al een half jaar geleden een afspraak gepland bij de tandarts en wel om 8.00 uur. Dus iedereen toch weer vroeg het bed uit. Nadat Jack is gaan werken, rijden wij met zijn drieen naar de tandarts. Daar worden onze tanden grondig gereinigd, nagekeken en gepolijst. We hebben allemaal onze eigen tandverzorgster en allemaal geen gaatjes.
Rond tien uur zijn we weer thuis en een half uur later vertrekken Nikkie en ik weer.

Wat is het al warm, vannacht was het geheel niet afgekoeld en we horen dat er voor morgen onweer verwacht wordt. Inmiddels weten we de weg richting het ziekenhuis al uit ons hoofd want de fysio zit daar ook in de buurt. Rond 11uur zijn we gearriveerd, alleen blijken we op de verkeerde verdieping te zitten. Dus worden we via achteraf kamertjes en halletjes naar de goede ruimte geleid. Stephan, de therapeut zat al op ons te wachten. Nikkie wordt getest op het rek en strek vermogen in haar linker arm. Er blijkt weinig beweging meer in te zitten en haar spieren doen pijn, maar dat is van de spanning om haar arm hoog te houden. Na een warm kruikje er 10 minuten rondom te plaatsen, met daarna wat massage en oefeningen begint er langzaam beweging in te komen. Yes, het gaat langzaam vooruit.
Na een uurtje oefenen krijgt ze huiswerk mee om de arm nu ook in ieder geval zo te houden. En rond kwart voor een zijn we dan weer eindelijk thuis. En dat bij een temperatuur van een buitenlucht van 107 graden Fahrenheit. Rijdende!!!!!

Na een boterhammetje te hebben gegeten rijden we naar Cathy en Michael om te gaan zwemmen. Altands de kids... Nikkie is voorzichtig en geniet zichtbaar van die verkoeling met haar linkerarm boven het water houdende. Joey en Michael natuurlijk ook, maar ze moeten rustig doen nu met haar in de buurt. Haar inmiddels genezen wond mag nog niet weken.
En na 10 minuutjes komt ze eruit helemaal verfrist. De boys genieten er wat langer van. Rond half vier vertrekken we weer om naar de Tumbelingles te gaan. Voor zowel Joey als Nikkie. Want ze wil ondanks haar valpartij toch gaan springen.
Gisteren kwamen we Mrs. Sandy , de juf van springen, tegen in de Barnes & Nobles en vroeg Nikkie of nog steeds wilde terug komen na de vakantie. Ja, dat wilde ze wel en daarom werden ze voor vandaag uitgenodigd.
Dus werd er vandaag getraind op eigen niveau en kunnen. Onze meid kan natuurlijk nog niet op de trampoline, maar ze kon wel wat benenwerk doen.
Rond 6 uur halen we Jack weer op en na een zelf gemaakte maaltijd genieten we van de welverdiende rust.....

Wat een hitte

Sinds begin deze week is de gevoelstemperatuur drastisch veranderd. De luchtvochtigheid is toegenomen en met temperaturen van 28 graden en hoger, voelt het aan of je in een badkamer komt, waar 10 personen hebben staan douchen, zonder gelucht te hebben. Kortom, niet uit te houden voor langer dan een half uur. Zo was het gisteravond om 12 uur nog 30 graden en erg vochtig. De airco draait overuren en dit al zo vroeg in het seizoen. Want normaal wordt dit soort weer verwacht in augustus. Wat er dus gebeurt, dat iedereen vroeg in de ochtend hun gras maait en je om 9 uur al volop in het zweet baadt. Voor de rest van de dag zit dan iedereen weer binnen, want je verbrand levend buiten. En Jack en Joey wilden nog wel gaan fietsen.......niet dus.

Vandaag heb ik mijn 'quilt de quilt'-klas gevolgd. Ik kreeg les van Kevin, een man die al jaren quilt en toch rond mijn leeftijd zit en dit voor zijn beroep doet. Hij maakt vele grote patchworks tot quilten. De les van van vandaag was free-motion quilting en ik moet zeggen veel meer passend in mijn straatje dan het quilten volgens de klassieke manier van quilten. Dit geeft de lap ineens veel meer diepte en uitstraling. We kregen zelfs een glaasje wijn om makkelijker in de freen motion te komen.
Inmiddels een vierde van de quilt gequilt en dus zal ik er nog wel vele uren mee zoet zijn voordat het klaar is. Vervolgens moet er nog een band en een label om, en zou het klaar moeten zijn. Jack was vandaag dus de oppas voor de kinderen. Die hebben hun kamer opgeruimd en dus kunnen ze lekker spelen op de eerste dag van de vakantie. Joey gaat naar Michael en als mijn les afgelopen is, gaan we met zijn allen BBQ-en bij Paul en Cathy. Het wordt een gezellig avondje, al dreigt het onweer, waardoor alles naar binnen moest worden verplaatst, roet in het eten te gooien. Maar het blijft gelukkig droog.

Gisteren was het de kinderen hun laatste schooldag, okee ochtend. Terwijl ik Anya naar het vliegveld vanRoanoke brengt, puffen we het af. Water gaat deze dagen overal mee naar toe. Ik zet haar af, neem afscheid en ga snel terug, omdat Nikkie ter ere van de laatste schooldag, uitgezwaaid wordt op school door ouders, leerlingen en leerkrachten. Gelukkig ben ik ruim op tijd terug, zodat ook ik het zie gebeuren. Gek weer dat er weer al een schooljaar op zit. Volgend schooljaar gaat ze naar de Middle school.
Daarna rijden we samen huiswaarts en Joey komt even later op zijn fiets aan. Hij is de laatste 2 dagen op de fiets gegaan en is een bezienswaardigheid op school. Zeker met in hun ogen een zeer stoere fietshelm, helemaal uit Europa......
Eenmaal thuis gaat Joey zit lekker te kletsen via Hyves en MSN. Eindelijk weer rechtstreeks contact met zijn vrienden. Nikkie wordt uitgenodigd bij Shannon en de meiden hebben ook een leuke middag. 's Avonds gaan we het schooljaar afsluiten, samen met Jack en Paul die rechtstreeks vanuit het werk komen, bij Friday's (een restaurant waar de kinderen de ribs erg lekker vinden) samen met de Bristows.

Nikkie's avontuur bij dr. Drew

Vandaag was de grote dag voor Nikkie. Haar gips mag er af en de pinnen, die tijdens de operatie zijn bevestigd mogen er, als het goed is, uit.

We moeten er om 11.30 uur zijn en we halen Nikkie van school. Ze lijkt ontspannen en leest onderweg wat in een boekje.

Eenmaal daar, bij de Orthopeadic Clinic valt het ons op dat wij gedrieen, de jongste aanwezig in de wachtkamer zijn. De meeste wachtenden zijn 70+. We worden na 10 minuten geroepen en worden in een castroom gezet.

Niet veel later komt er een nurse, die vakkundig het gips er afzaagt. Het is voor Nikkie wel een emotioneel avontuur, ze ziet er erg tegen op, maar nadat het gips er af is, valt het haar uiteindelijk mee. Daarna moet ze nog even een foto maken voor de dokter.

Vervolgens is het wachten op dr. Drew, een zachtaardige en humorvolle arts, waar Nikkie wel vertrouwen in heeft. Eenmaal binnen vertelt hij Nikkie dat het er allemaal erg goed uitziet. Goed genoeg om de pinnen er uit te halen.

Maar eerst moet hij zijn gereedschap gaan halen; " I'm going to fetch my jackhammer and dynamite", vertelt hij. Gelukkig kan Nikkie er wel om lachen in al haar spanning. En niet veel later zijn de pinnen er uit en mag er een pleister op en kan haar arm in een mitella. Het is nu de bedoeling dat ze intensieve fysio gaat krijgen, drie keer per week voor 4 weken lang en dan ook nog thuis oefeningen om alles weer goed te laten functioneren. Dat wordt een vakantie inclusief!!

Nikkie hoeft niet meer terug naar school, morgen is het de laatste dag voor de vakantie en we besluiten bij Benjamins te gaan lunchen om het te vieren.

Het is te warm, ongeveer 32 graden, om buiten te zitten, dus zitten we binnen, onder de gesigneerde foto van Ronald Reagan......jajaja....Benjamins is niet zo maar een tentje!!

Wat we zo al gedaan hebben de laatste week

Nog 2 dagen en het bezoek van zuslief zit er dan weer op. En wanneer zij vertrekt, a.s. vrijdag middag, begint hier de kinderen hun zomervakantie van tig weken. Ze hebben er zin in. Vooral het komende bezoek aan Nederland zien we erg zitten.

Maar eerst maar weer eens wat over wat we afgelopen dagen zo al gedaan hebben. Joey heeft de laatste week nog overgangsexamens (elk jaar hier), nadat ze dus net de SOL-testen achter de rug hebben. Het rare is, dat hij zijn boeken al ingeleverd heeft en dus daar niets meer aan heeft. En hij weet de uitslag pas begin volgend schooljaar. En omdat ik Nikkie toch moet halen en brengen (ivm haar arm) naar school, neem ik Joey ook mee. Hier wat foto's over het erg goed geregelde verkeer, waar bij elke school een sherrif het verkeer regelt.

Natuurlijk stond winkelen op het lijstje met inmiddels een aantal bestellingen vanuit NL. Net voor Anya vertrok had ze van haar o zo handige koffer, de rits kapot getrokken. Ze kon dus op het laatste moment gelukkig bij Sjan een koffer lenen. En ging ze dus hier op zoek naar een goede vervanger. De koffers zijn hier in zeer veel winkels verkrijgbaar en we gingen dus op zoek naar de beste koop. Na een dikke week kijken en vergelijken kwamen we een 4 delig set van Samsonite (op 4 wielen) tegen, voor het luttele bedrag van $55,-. Okee, nog 5% tax erbij en madame had een goede koop gesloten. Ze waren wel niet dezelfde als die ze had, die stonden hier voor de dubbele prijs. Hoe ze op de terugweg alles meeneemt zien we vrijdag wel. Natuurlijk zijn we in verschillende kleding en schoenenzaken geweest en hebben veel bekeken , maar niet echt veel gekocht. Hier eens een shirtje, daar een jurkje, een shampootje........maar dat mocht de pret niet drukken. Met de vochtige en hoge temperaturen van rond de 34 graden en elke dag kans op onweer en af en toe tornado waarschuwingen in de lucht, is het in de winkels en mall goed vertoeven. Overal blaast de airco, in huis, in de auto.....overal airco. Maar eenmaal weer buiten, dan lijkt het of er een warme fohn op je blaast.

Ook gaan we decoratiewinkels binnen. Er is er een waar ze het jaar door kerstbomen en ballen verkopen.

Raar hoor, zo midden in de zomer. We rijden dus weer lekker de omgeving rond. Genieten van de mooie vergezichten. En we verbazen ons nog steeds over de bovengrondse stoplichten, die maar bengelen in de wind.

Ook zijn ze hier al vanaf het moment dat we hier zijn komen wonen aan een weg (de 221) verbreding bezig. Veel mensen in dienst, waaronder ook veel hang personeel lijkt ons, en het schiet maar niet op. Verwacht wordt dat ze nog zeker tot eind volgend jaar bezig zijn. De strepen op de weg worden ook af en toe opnieuw geplakt, ja geplakt en zodra het flink regent laten de strepen los en vliegt die alle kanten op. Echt niet handig dus. Vooral niet wanneer het 's avonds flink regent en zonder het licht van lantarenpalen, raak je dus wel eens het spoor bijster.

Maar zo gaan we regelmatig eens lunchen, b.v. bij de Olive Garden. Onze geplande golfafspraak met Cathy wordt door kans op onweer afgelast. Helaas wordt het dus niet meer mogelijk voor Anya, deze vakantie. Want ook "golf-juf" Cathy heeft een drukke agenda de laatste weken van school.

Voor morgen staat het bezoek gepland aan het ziekenhuis. Nikkie is erg zenuwachtig voor de afspraak. Maar met een boekje lezen valt ze 's avonds in slaap.