maandag 31 augustus 2009

Wat een beestenbende.....

Het weer is ook in augustus lang niet zo warm geweest als vorige jaren. Wel vochtig overgens. Met grote regelmaat(zeker 2x per week) hebben we dagen met flinke regenbuien en mist. Je moet trouwens niet denken dat het een hele dag door regend, maar als het valt, komt het met bakken tegelijk naar beneden vallen. Van die buitjes waarbij je binnen 4 stappen kompleet door en door nat ben. Enkele geplande uitstapjes zijn dus niet doorgegaan. Waaronder varen op het Smith mountain Lake en het beklimmen van de Peaks.


Afgelopen week zijn er allerlei klusjes uitgevoerd. Want de Lintjes klussen ook graag, zelfs op vakantie wordt mij verzekerd. Zo hangt het ook wederom opnieuw in elkaar gezette en gelijmde vogelhuisje nu weer goed vast. Het gras en de graskantjes weer bij gewerkt, de was is goed bijgehouden en gestreken en freubelen we wat dingentjes in elkaar uit de Tilda boeken. Zoals dit steltlopertje hieronder. Verder wordt er nog een papagaaienduiker gecreeerd en staan er ook nog wat roosjes op het programma voor vandaag. De computers zijn weer eens nagekeken en kunnen we ze weer allemaal gebruiken. Inmiddels is de tijd omgevlogen. Morgen rijden ze weer naar Washington om daar nog even wat rond te kunnen struinen. Het zal weer lastig worden, dat afscheid nemen. Per keer krijgen we er steeds meer moete mee en weten amper nog geluid uit onze kelen te krijgen. Stom niet. We beschouwen het maar als postief. Dat we zo genoten hebben...



Verder zijn we zaterdag nog in het Safaripark van Virginia geweest waar we deze keer is in een open wagen werden rond gereden. Weer een hele andere benadering dan in je eigen auto, maar minstens net zo leuk. Nu kregen we meer mondelinge info en ieder een eigen emmertje met voer. We stopten zo nu en dan bij een kudde grote beesten. Het leukste bij deze rit was toch wel dat je ze nu ook zelf kunt voeren ( die grotere beesten), want in de auto rijdt je daar al gauw voorbij, omdat je toch wel erg ingesloten wordt. Zo voerden we de waterbuffels(1.80m), dromedarissen(1.90m), kamelen(2 m), lama's(1.20-2.25) en longhoorns, een runderachtige met hoornen van wel een halve meter aan beide zijden van zijn hoofd. De Elk(eland), het grootste hert uit Noord Amerika (schouderhoogte 2.85 m), die bleven lui liggen in de verte. Dat al deze beesies zo vertrouwd met de mens zijn is duidelijk. Zo erg, dat ze nieuwsgierig rondsnuffelen naar voedsel en zich makkelijk lieten aaien. Na de tocht hebben we ook nog een wandeltocht gemaakt langs giraffen, tijgers, apen en schildpadden in verschillende maten van de Galapagos eilanden. Maar ook het hangbuikzwijn, kangeroes en een erg kleurrijke vogelpracht was er te bewonderen. Bij een soort afkomstig uit Australie konden we deze voeren met een soort nektar-drank. Daar hadden we wel zin in. Al gauw nadat je in deze grote kooi liep kwamen ze al richting de mini drinkbekertjes om hun honger te stillen. Ze krijsten net als de mini papagaai (Akkepornus) overgens. Lekker hard en schel dus. Maar al gauw waren er enkelen van die vogeltjes zo brutaal dat ze op je kwamen gevlogen en zelfs gingen ze zitten op mensen zonder voedsel. Jack voelde zich echt the birdman (na dat vogelvrouwke uit het New Yorkse bos in de film Home Alone) en genoot aanzienlijk. Hij had waarschijnlijk het juiste kleur shirt aan. En na de geslaagde dag gingen we op de terugweg eten in Bedford bij Ruby Tuesday. Kortom een erg geslaagde dag.






dinsdag 25 augustus 2009

Eindelijk de uitslag

Trommel de trom, roffel de roffel......spanning is te snijden.
Want wie o wie gaat er wat verdienen. En Petty, wie is het geworden?Het is geworden: Yvonneke aka Sommeke . Mail je je adres even door dan komen de cadeautjes zo spoedig mogelijk naar je toe. En veel plezier ermee!






























Verder hebben jullie vast alweer begrepen dat we weer bezoek uit Nederland hebben. De oude overbuurtjes uit Bergen op Zoom zijn zaterdag hier aangekomen na een reis met een omweg. Het vliegtuig kon vanwege het slechte weer niet landen in Washington DC en er werd een omzwerving gemaakt naar Raleigh in Noord Carolina. Daar moest ook nog even getankt worden en bleven ze daar een kleine twee uur wachten totdat ze bericht hadden gekregen dat het weer wederom opgeklaard was. En i.p.v tien over half drie te landen was het zes uur. Nog spulletjes ophalen en vervolgens maar naar het hotel (dat was gelukkig al geboekt)gereden. En na de andere ochtend flink nog wat gezien te hebben daar kwamen ze aan. Na ze welkom te heten en de koffie zijn we naar ....jawel wederom TG Fryday gereden om de famous Spareribs en Sizzling Chicken te gaan eten. Inmiddels is er weer al heel wat rondgereden door de visite, de ene keer met mij erbij, maar ook al zijn ze zelf op pad gegaan zoals je kunt lezen op Anouks blog http://noukinamerika.blogspot.com/.
Wat genieten we toch weer als er visite is. Samen koffie drinken, kletsen, shoppen en borrelen is toch zo veel leuker eigenlijk. Alleen komt er weer niks van dat gehandwerk. Maar daar heb ik volgende week dan weer tijd voor. Wanneer we dus zo samen buiten zitten in de schaduw van het huis zien we nog al een en ander gebeuren in de tuin. Vogeltjes vliegen aan en af, net als de wespjes die ook al zo dol zijn op het mierzoete spulletje van die kolibrietjes. Herten komen en gaan. En wat zo fijn is aan dit bezoek is, dat ze zo een pracht van een camera bij zich hebben, compleet met verschillende lenzen. Lauran doet verwoedde pogingen om de kolibrie's vast te leggen en ook hij ondervindt dat dit niet zo maar even gedaan wordt. De wespen laten zich wel onverstoord fotograferen, want ook zij zijn dol op het zoete goedje dat zich kolibriesap noemt. Uren staat hij te wachten en zodra hij weer naar binnen gaat staat het sein op groen voor die beesies en komen ze weer drinken(dan maar wat bloemen en andere beesies vastleggen).






















Of ze het erom doen niet, maar terwijl Lauran inmiddels een route aan het uitzetten is legt hij mij snel uit hoe de camera werkt doe ik ook een poging.....en warempel....ze staan erop. Zo trots als een pauw laat ik de foto's zien.












Hmmm, zegt hij dan, dat kan dichter bij. Dus na de telezoomlens erop gezet te hebben probeer ik het wederom. En ja hoor, alsof ze gewoon op me gewacht hebben verschijnen ze weer. Ze kunnen je ook zo bestuderen. Dan "staan" ze gewoon voor je neus je echt aan te staren. Wat een prachtige beesies zijn het toch....... Wisten jullie trouwens dat zo een mini-vogeltje zijn vleugels











wel 80x heen en weer beweegt per seconde? En hun eitjes niet groter zijn dan 1,5 cm?





















En dat ons Nikkie saxefoonjuf gespeeld heeft voor Olav? En hij vervolgens ook er muziek uit wist te blazen! Nu speelt hij zelf trombone, een soort van schuiftrompet zonder knopjes. En toch valt het echt niet mee, maar het lukt hem wel!






En terwijl wij op het balkon stonden te fotograferen, keek ons Sammeke gezellig mee.


Maar als je daar zo een poosje staat wordt het toch te warm, niet waar Sam? Die weet al duidelijk te maken door te blaffen en vragend te kijken dat hij maar weer naar binnen wil om op de koude tegeltjes te gaan liggen.

En terwijl het ondeugd zo alleen binnen is(zo nu en dan) probeert hij wel eens kattekwaad uit te halen. Al gauw had hij in de gaten wie zijn slippers vergat op te ruimen, want daar is hij inmiddels al in gespecialiseerd om hoe snel je die kun slopen. Deze keer was Anouk de pineut. Maar aangezien deze net nieuw waren en ze het modelletje zo leuk vond(en op internet gevonden had dat iemand ze met vilt had vermaakt), proberen wij ze met quiltstof na te maken. Een leuke uitdaging overgens die ook nog wat puzzelwerk vergt. En dus snijden we het restant slipper weg en gaan met zorgvuldig uitgezochte lapjes van Anouk aan de slag. Een malletje wordt na de zool met papier nagemaakt. Stof gesneden rondom het malletje.
















Ook van het slippergedeeltje maken we een patroontje en na wat snij en naaiwerk ligt er al gauw wat dat er op begint te lijken.


En dan ziet het er toch al echt uit niet? Nu alleen nog deze stoffen slipper op het zooltje plakken.
De zool wordt eerst geschuurt en ontvet en dan plakken het geheel op elkaar. Helaas moeten ze om de beurt daar we niet genoeg lijmklemmen hebben voor 2 slippers. En of ze echt goed zullen blijven zitten? Geen idee, maar het proberen is ook al leuk niet?

donderdag 20 augustus 2009

Hieper de Piep

Het is feest hier in huize Sol! Ondergetekende wordt vandaag al weer 46 zomertjes oud. En aangezien we 4 augustus alweer 2 jaar in de States wonen, en al bijna mijn 2 jarig blogje alweer bijhoudt zie ik redenen genoeg voor dit samen met jullie te delen. Ik heb namelijk een geheim presentje dat ik onder de gene die zullen reageren zal verloten. Tot en met zondag kan je reageren.

En heb ik geen leuke quiltstofjes gekregen van mijn broer en zijn gezin. Dat werd nog even in mijn handen geduwd toen we daar en ik mocht het pas vandaag openen. Wat ik natuurlijk braaf gedaan had. Heel erg bedankt, ik zal er iets leuks van weten te maken.
Verder heb ik eindelijk mijn middenstuk van Guute's Antiekse klaar, nou ja op de kleine hoekstukken na dan. En heb ook al wat sterretjes aan het snijden geweest. De malletjes liggen klaar om de boel zo nauwkeurig mogelijk aan elkaar te krijgen, deze worden met het handje dus genaaid. Het voelde trouwens weer heerlijk vertrouwd aan hoor om weer eens wat te naaien. Inmiddels is het hier erg benauwd geworden en was het deze morgen al om 8 uur 25 graden. De verwachtingen zijn dan ook weer een onweersbuitje. Verder ga ik vanmiddag nog met de kinderen naar de open dag van school om kennis te gaan maken met de nieuwe leraren en hun loopje doen naar al de klaslokalen, zodat ze dan al weten waarheen ze moeten lopen, maar vanavond gaan we lekker uit eten met ons gezinnetje.

dinsdag 18 augustus 2009

En weer lijkt het op vakantie!

Hebben jullie dat nu ook? Dat de tijd zo vliegt? Hier was het weer zo afgelopen week. Want wederom kwamen er vrienden uit Nederland langs. Was het zo gezellig....
Enfin jullie kennen het vast wel. Maar ik zal "even" verslag doen van wat er zoal is gebeurd. Afgelopen woensdagavond tegen tienen kwamen ze dan eindelijk aan. Ons bezoek had eerst de Westkust van Amerika bezocht. We hadden een sms-je ontvangen dat ze verwachten dat we met vlag en wimpel klaar zouden staan. Want ze wisten immers niet precies waar ze moesten zijn daar in de donker. En na eerst drie buren uit de straat te hebben begroet(die zullen ook wel gedacht hebben) waren ze er. Na enkele uurtjes kletsen en een rondje door het huis sloten we deze dag af. De andere ochtend, Jack mocht weer gewoon gaan werken, bewonderden ze eerst het uitzicht en het huis bij daglicht. Reden wat rond in de "Gooise en Larense" wijken(zoals ze werden omgedoopt door Margot), de straatje hier en bij het meer en golfbaan achter ons. Ontdekten zo ook de herten en de rest van de natuur in de tuin. En de kids waren zo gelukkig waren met hun vrienden. De heren gingen een middagje naar de bios, jawel de dollar movie,en bezochten Joey's school en de meiden besloten te gaan shoppen in de mall. Vooraf gingen we lunchen bij Cici's, een buffet met allerlei pizza's. Tuurlijk werd er weer een en ander gekocht en nadat Jack zijn dagje ook weer "weg"gewerkt had aten we bij TG Frydays ons avondeten weg. Aten ons toetje bij de Coldstone, waar ze heerlijke ijsjes maken. Borrelden we nog wat op het terras en onze Sam genoot weer van de visite. En gelukkig vonden de Grootjes hem ook erg lief, want je moet weten dat er enkelen van dat gezin het niet zo hebben met honden. Maar ook zij gingen wandelen met het beesie en besloten ook dat hij een lievert is. De volgende ochtend wordt het gras gemaaid door al de bezoekers, en de stoep weer grasvrij gemaakt. En het eerste bericht op de oprit of fame is gemaakt.
Vrijdagmiddag gaan Nikkie en Amy samen naar de nagelsalon. De heren gaan naar de Mall en als de dametjes klaar zijn gaan wij ook nog wat rijden en winkels bezoeken. Ondertussen wordt Jack opgehaald en gaan de heren golven op de baan hierachter. Leon weet niet wat hij ziet, zo verteld hij, de moooiste baan ooit. En hij heeft er al heel wat gezien. Hij golft al jaren en bezoekt maandelijks een golfbaan met zijn golfmaatjes. Maar zo heeft hij ze dus nog niet gezien. Tegen half negen gaan we pas eten bij ons Mexicaantje, vlak bij, en maken plannen voor het weekeinde. Dan gaan we weer eens naar Washington DC. Gebouwtjes bekijken. De koffer wordt gepakt, Sam mag naar de dierenarts van Lexie gaan logeren voor 3 nachtjes. En ook Lexie zal daar zijn, want ook haar baasjes gaan met hun logee naar Washington DC. Bij deze opvang mogen ze namelijk wel enkele uren buiten spelen met andere honden(alleen als ze zich weten te gedragen) en mogen ze samen in een groot hok slapen. Hebben ze tenminste ook een leuke tijd. En na de koffers weer te hebben ingepakt en alles ook nog in de auto te hebben geladen rijden we aan. Lunchen in Charlottesville bij de Red Robin en vervolgen onze weg en staan tegen half vijf voor het witte huis. Zwaaien naar de Obama's en hopen nog dat we een bakkie mogen komen doen......maar helaas....geen reactie. Dan zoeken we ons hotelletje op , zwemmen de kids in het buitenbadje en sluiten de dag met een etentje bij Asia Nine. Waar we allemaal erg lekkere verschillende gerechten nemen. Dit oosterse restaurant zou ik graag meenemen naar hier, zo lekker smaakt het allemaal. Een echte aanrader dus. De volgende ochtend staan we vroeg op en na een ontbijtje bij de I-hop gaan we ervoor. Het belooft een warme dag te worden(40 graden) en bezoeken het Lincoln memoial en het Jefferson memorial, de tweede wereld oorlogsmonument, het Koriaanse en Vietnameese oorlogsmonument en genieten van de wandeling onder de bomen. Deze vier doen we wandelend aan een stuk. Rijden langs de witte toren, die de naald wordt genoemd en geschonken is door de Egyptenaren en besluiten de middag in wat musea te gaan. Wat een fijne bijkomstigheid is, dat deze gratis zijn. En o zo groot. Zo bezoeken we het historisch muzeum en degene er direkt naast liggend. Want enkele van de dingen die hier te zien zijn waren de inspiratiebron voor het tweede deel uit de film: Night at the museum 2. Zo zien we heel wat. Verdwalen regelmatig om vervolgens weer met een plattegrond weer verder te kunnen. En bezoekt de rest, terwijl ik verder rondsnuffel, de Imax film over het leven in de diepe zee. Ik wordt altijd kei misselijk van dit soort films.....het beweegt me te veel. De tijd vliegt en hebben lang niet alles bekeken. Komen de onze Engelse vrienden ook bij toeval tegen in een van de musea. Later besluiten we dat we het wel gehad hebben en gaan we weer na het hotel, waar de kids lekker nog even kunnen zwemmen. Na ons te hebben opgefrist gaan we op zoek naar een Italiaantje. Wat een zoektocht. Zowel hun Hertz neverlost als onze Tomtom geven beiden telkens weer bedrijven op die niet meer bestaan. Na dik een uur te hebben rondgereden besluiten we de auto neer te zetten en vraag ik aan de eerste de beste hierna. Blijken er twee vlak bij te zitten. Joehoe, en gaan voor degene die ze aangeraden hebben. Ook daar is het eten erg lekker. Wel zie ik dat ze de frisdrank hier per (wijn)glas wordt berekenend. Iets wat in onze omgeving echt niet voorkomt. En wordt er automatisch door de bediening 20 % fooi doorberekend. Jeetje, dat is in onze ogen toch wat te veel en doen er gewoon 15 % van maken. Want dat staat ook immers gedrukt op het boekje. Tegen twaalven liggen we weer te bed en mogen de volgende ochtend eindelijk uitslapen tot half negen. Vullen onze koffers en wederom ontbijten we bij de I-hop en bezoeken nog even het parlementsgebouw. Wat een indrukwekkend oud gebouw is dit toch. Besliste de moeite waard om deze eens van dichtbij te mogen zien. Wat een stad. Als je hier zou wonen....zou er zo veel te bezoeken zijn. En ook bezoeken we nog even de Tyson corners. En dan is het weer tijd om afscheid te nemen. Met tranen in de ogen en een krop in onze kelen nemen we afscheid. We zwaaien ze uit en i.p.v. nog even terug te gaan shoppen willen we maar een ding. Terug naar huis.
Inmiddels zullen onze vrienden ook weer thuis zijn. En wordt mijn zus Anya vandaag 50 jaar! Van harte lievert en geniet van je dag.