De vliegreis back home

Na een "uitslaap" ochtend waren we allemaal om half 9 beneden. Nog een laatste gezamelijk Amerikaans ontbijt gingen we bepakt en gezakt richting het vliegveld van Roanoke. We merken dat het gek zal zijn. Het gezin weer voor 14 dagen gescheiden. De kinderen zijn hyper en ook ik heb de kriebels in mijn buik. Lastig weer om manlief achter te laten, maar blij aan de andere kant om alle familie en vrienden en al het vertrouwde weer te zien in ons thuisland. En na een laatste koffie op het vliegveld, moeten we ons toch echt gaan klaar maken voor de grote reis. Afscheid nemen valt weer niet mee, maar al gauw zijn we door de doane, zonder gepiep bij ons Nikkie. We zwaaien nog een keer naar papa, wiens vaderdag zo toch maar ruw verstoord wordt, en gaan door naar onze gate.

Na een kwartier zitten we in het vliegtuig. Deze maal een iets groter vliegtuig dan dat we gewend zijn en zitten warempel met 2x 2 personen naast elkaar i.p.v. de 2 en 1. En wel met meer dan 10 rijen. De stoelen zitten aanzienlijk beter en na een ruim uur vliegen landen we alweer in Detroit. Waar het overgens regent en onweert. De captain van het vliegtuig meldt dat we verplicht moeten blijven wachten i.v.m. de veiligheid tot het onweer verdwenen is en na een half uur rijden we toch naar onze gate en stappen we uit. We mogen van de aangekomen C- hal naar de vertrekkende A- hal gaan, en lopen in een klein half uurtje naar de plaats van bestemming. Maar onze oudste heeft honger en zou het erg fijn vinden om even langs de Burger King te gaan. En dus na een snelle hap, geen tijd meer voor winkeltjes kijken gaan we naar de gate. We zien hier en daar enkele typische Nederlandse gezichten. Bekend maar toch onbekend. En na het achterlaten van het verblijfsbriefje (wat in onze paspoorten zit) mogen we weer in het volgende nu zeer ruime grote vliegtuig boarden.

Joey gaat deze keer achter ons zitten en er komt een Nederlandse man naast hem zitten. Het wordt een vlucht van een kleine 8 uur. Iedereen heeft zijn eigen tv schermpje en dus filmpjes en spelletjes passeren de revue. Van slapen echter komt niks. We doen toch echt ons best, maar het lukt bij geen van ons driën. Poging na poging mislukt. We zijn blijkbaar gewoon te gespannen.......en zo bedenken we wat we het liefst zouden willen eten, wie het graag zouden willen zien en meer van dat soort vragen. Endus na een vlucht die over Groenland ging, richting Schotland weer naar Amsterdam. Overgens nog koude plaatjes van Groenland geschoten. Brrrrrrrrr, je zou maar hier wonen, al geloof ik niet dat er echt mensen wonen. Prachtig om te zien, maar om in juni er nog zo bij te zitten........niks voor ons, zo in de sneeuw in the middle of nowere. De zon zakt overgens hier weg en wordt het nacht. Om slechts 3 uur later weer in de ochtend bij daglicht te landen.

Het zonnetje schijnt boven Nederland. England lag onder een zwaar wolkendek. Maar lekker emtioneel vliegen we binnen in Schiphol. Zwaaien richting Hoofddorp, waar vrienden van ons wonen. Zien graancirkels vanuit de lucht.......en ook veel water op het o zo prachtig patchwork-achtige landschap. Hier is duidelijk veel water gevallen. Enkele minuten later zijn we geland, 6 uur plaatselijke tijd in de ochtend, en komen bij een rij wachtende mensen, gigantisch gewoon, en sluiten aan om zo de doane door te komen. Ja dat wordt lastig dus om zo onze treinverbindeing te gaan halen. Maar even later loopt er een kerel voorbij met een zelfde paspoort als ons in zijn hand en horen we dat zijn rij leeg is. En na even hem na te kijken zien we inderdaad dat er een afzonderlijke EU-bewoners uitgang is. Zat voor ons nog verstopt achter palen. Hahaha, kijk dat schiet ineens weer een stuk sneller op, en ja nu het treinkaartje. Het postbankpas wordt in de automaat geduwd, altijd handig nog een Nederlands bankje, zegt toch het apparaat, dat het een ongeldig pas is......en zie tot mijn stomme verbazing dat mijn pas verlopen is. Getver......heb ook nog steeds geen cerditcard tot mijn beschikking.......gelukkig nog wat Euro's tot mijn beschikking.......nu nog een loket zien te vinden die cash aanneemt..... Waren we blijkbaar al voorbij gelopen......maar nog met de laatste centen kom ik aan het gevraagde bedrag en we hebben gelukkig een treinticket. Nu spurtend naar de treinen. En hadden echt op de laatste moment de trein gehaald. Jeetje, wat hadden we geluk gehad. We reden zo makkelijk door ons vertrouwde Nederland en genoten. Heerlijk thuis komen, met het zonnetje schijnend. De baan leid ons nog langs 2 woonplaatsen uit ons verleden....gek hoor daar zijn en niet hoeven uit te stappen. Maar gelukkig stond schoonzus Jackeline stond ons al op te wachten en het werd een emotioneel weerzien. Ze bracht ons naar opa Piet, die al met de koffie en zelfgemaakte appeltaart klaar stond. Wat een reis.....verhalen vlogen over en weer en al gauw stapten we voor een paar uur midden op de dag in onze logeerbedden. Om 's avonds weer met de rest van de familie elkaar weer te zien. En rond 11 uur eindelijk weer een normaal nachtje slapen te ervaren.