De eerste dag en terug naar "huis"

Vanmorgen word ik al om 5 uur wakker en hoor de vogeltjes al fluiten. Ik probeer terug in slaap te vallen, maar dit mag helaas niet lukken. Ik hoor opa om half 7 naar beneden gaan en ik volg hem dan maar. We ontbijten samen en hij gaat om half 8 de deur uit op weg naar zijn laatste bakles. Ik maak ondertussen Nikkie wakker want die moet al om 9 uur bij de plaatselijke fysio-therapeute zijn.

En zo kom ik zo weer terug in een ziekenhuis van mijn jeugdjaren. Destijds net nieuw, en dus weet ik zo ongeveer nog wel de weg. Bij de fysio daar blijkt dat ze deze keer een Belgische vrouwelijke therapeute heeft. Het wordt snel duidelijk dat de behandeling geheel anders is.
Geen warme kruik, maar hard werken en pijn grenzen verleggen. De tranen rollen over Nikkies wangen, want haar arm wordt verder dan ze zelf verdragen kan geduwd. De stakker, maar beetje voor beetje gaat ze toch alweer verder. Ook niks geen metingen met hoektegraden, maar wel resultaat!!
De therapeute heeft ook zelf haar elleboog gebroken en weet wat een lijdensweg het is, verteld ze. Het gevolg is na hard werken dat zij haar elleboog niet meer kan overstrekken, maar wel 180 graden plat leggen. En ook hier huiswerk voor Nikkie. Na een klein uurtje zijn we weer terug en we bellen hem letterlijk uit bed.

Later die ochtend gaan we op pad naar Roosendaal, ons oude woonplaats en rijden door de bekende binnenwegen..... he daar staat in eens een huis......ach het winkelcentrum met AH........het huis van onze vrienden......o haar auto staat er......o nee, ze is werken op dinsdag.....en dan rijden we "onze" straat binnen.
De planten en bomen in de buurt zijn gegroeid....en we parkeren op ons oude plekje. We zijn er helemaal zenuwachtig van. Nooit gedacht dat het zo een reactie geven zou. Ook de kinderen reageren zo heftig inwendig.
We lopen rondom ons oude huis, en lopen ook even langs de oude lagere school. Wat is er veel verandert! Een blik op het schoolplein is duidelijk anders. Er staan nieuwe lokalen aan de achterzijde bij.
Dan zegt Nikkie ineens: dat lijkt Judith wel, en is dat niet Nikki en o Amy.....Allemaal duidelijk gegroeid en verandert. Ze gaat het schoolplein op en na haar vriendin te hebben aangetikt, roept er een onbekende juf dat kinderen die niet overblijven moeten wachten tot de bel gaat. Heel verdrietig komt ze terug, maar voor ze bij het hek komt, komt Femke die een klas hoger zat zeggen dat ze toch mag komen. Die lieverd, ze had blijkbaar snel gezegd dat we helemaal uit Amerika hier op vakantie zijn. En dus komen de meiden, ontwaakt uit hun droom van dat kan toch niet, bij en ineens is iedereen enthousiast en wordt ze super onthaald. Ook komen ze naar Joey en mij en al gauw wordt de kring groter en iedereen komt aanrennen. Geweldig gevoel.......en dan gaat de bel. Alle kinderen vinden dat zowel Joey en Nikkie mee moeten gaan naar meneer Ad. En dus wagen ze het erop en lopen mee.

Ik blijf lekker kletsen met de moeders, maar rond kwart over 2 gaan ieder weer hun weg en denk ik de kinderen op te halen. Maar die zijn zo aan het vertellen, tot groot plezier van de kinderen die beseffen dat ze zo lekker geen les hebben. En ook meneer Ad is duidelijk erg onder de indruk van hun verhalen, want van hem mogen ze bliiven.
En daar sta ik dan....wat nu....de oude buurtjes blijken werken dan iets verder de straat in. Mijn naamgenoot blijkt thuis te zijn en ook die is zichtbaar blij met ons weerzien. En algauw zitten we net als vanouds aan de de koffie en kletsen honderd uit. Net of ik nooit weg ben geweest.
Om kwart over 3 rijden we samen naar Margot en we zien haar op de oprit op Mike te staan wachten. Opnieuw kriebels bij het weerzien, maar geen tijd voor emotie want we gaan lopend naar school om ons jong op te halen.
Marieke komt even gedag zeggen en ook Mireille parkeert haar auto snel aan de kant om goedendag te zeggen. Heerlijk weer al dat weerzien met de moeders!! Velen blijken het blog te volgen en ik vraag ook of ze gewoon eens willen reageren. En na wat uitleg dat gewoon een korte reactie op een verhaal ook mag, hoop ik nu eens vaker reacties van iedereen te ontvangen.

Op het schoolplein is iedereen benieuwd naar ons verhaal. En dan ziet Joey Mike en Margot. Lekker knuffelend ontvangen ze elkaar en ook de meiden komen samen naar buiten. Afspreken gaat nog niet Vera, maar we proberen zeker nog een datum te prikken okee! En na een kwartiertje gaan we weer mee naar onze beste vrienden. We drinken een lekker bakje koffie en al snel hebben we het gevoel of we niet zijn weggeweest.
Rond etenstijd gaan we friet met frikadel speciaal, vleeskroket en nasihap eten. Met mayo en curry, satesaus en uitjes. Hihihi, weer eens een echt Nederlandse feestmaaltijd!
Joey treft het, het Nederlands elftal speelt vanavond en hij wil met de heren nog kijken. Door al het geklets missen we het eerste gezette doelpunt van Nederland en rond half 11 beginnen we aan onze terugreis. En een goed uur rijden, a peace of cake voor ons "Amerikanen", zijn we weer terug in Terneuzen. Wat hebben we duidelijk genoten van al die aandacht.

Bedankt allemaal voor het warme onthaal!!!!