Voorjaarsmiddagje en Maxime is 14 geworden! En recept 3 in de pan.

Dinsdagmiddag en eindelijk hadden we heerlijk voorjaarsweertje. Het werd zelfs 17 graden, windstil en een heerlijk zonnetje. Dus wandelden Sam en ik weer lekker door de straat. Wel 3 honden gezien, maar achter een onzichtbaar hek. En die blaften ons helemaal uit het zicht. Want hier in de states hebben ze geen of weinig omheiningen in de tuin, maar liggen er onder de grond een soort van stroomdraad die dmv een speciale hondenriem stroomstoten geven, zodat de honden wel op afstand hiervan willen blijven. Nu vind ik dit persoonlijk erg zielig voor die honden, want vaak is dat hun enige manier van contact met de buitenwereld. Lopen met ze wordt dan vaak niet gedaan. Altans hier in de buurt zie ik ze niet. Hooguit even naar de andere kant van de straat om de grote boodschap dan in de overburen hun tuin te laten vallen. Maar morgen gaan we met Lexi en Cathy waarschijnlijk lopen in een straat met een stoep(errug bijzonder in deze omgeving) met het gevolg dat hier vele joggers en mensen met hun honden lopen. Wel is het langs een erg drukke straat. Nu had Petra uit NC mij gemeld dat ik misschien eens met hem naar een dog park kon gaan. Natuurlijk googlen we dan en vinden een krantenberichtje, waarin staat dat deze misschien gerealiseerd gaat worden in de nabije toekomst in Lynchburg. Bericht dateert uit september 2008. Helaas dus, niks geen dog park. Degene die het dichtste in de buurt zit is ruim een uurtje rijden..... Ook zo wat niet om je hond uit te gaan laten, maar misschien kunnen we ook naar down town Lynchburg gaan. Daar is een wandelpad over een oud treinspoor en die gaat over een eilandje in de James rivier. Maar eerst maar eens afwachten wat voor weer het zal gaan worden. En wie weet kunnen we dan ergens op een terrasje lunchen. Hihihi, dit zal denk ik niet echt gebeuren, want daarvoor zijn ze nog te speels. Of we moeten al lopend de boterhammen verorberen....

Maar vandaag is ook Maxime jarig, ons nichtje uit Vlissingen. Gefeliciteerd Max! 14 jaar alweer. Maar ook zouden we 17 jaar geleden in het huwelijksbootje gestapt zijn, mocht ik niet ziek en uitgedroogd in het ziekenhuis gelegen hebben, van mijn net begonnen zwangerschap van onze zoon. Ondanks dat er bij mij alleen maar kilo's afvlogen destijds en hoogzwanger nog 5 kilo minder wegen dan voor ik begon kregen we toch een stevig manneke van bijna 9 pond. Hij had dus duidelijk mijn reserves weggegeten. Wat een zwangerschap was dat. Negen maanden lang overgeven en de laatste 3 maanden begon ik weer een beetje bij te komen. Want gemiddeld spuugde ik om de 20 min-half uur. Dag en nacht.....wat volgens de gynecoloog een vorm van allergie was tegen het zwangerschapshormoon. Nee, dat waren geen leuke tijden. Maar op een gegeven moment kwam ik er achter dat wanneer ik cola dronk, mijn misselijkheid wat weg ebte voor een kleine twee uurtjes. De rest van de zwangerschap alleen maar cola gedronken dus. Maar gelukkig, zodra ik bevallen was, was het dus ook gelijk verdwenen. En twee maanden later zat ik weer terug op gewicht. Maar nu weer naar heden.

Behalve veel buiten geweest te zijn hebben we helaas geen gras kunnen maaien, want onze John Dear zei dus na afgelopen winter: doe het zelf maar! Morgen maar even naar het bedrijfje bellen ofdat ze hem een beurtje kunnen geven. Dan maar wat borduren tussen de bedrijven door. Een gezellig omaatje naast de boom. Met een leuk hartje erop geapliceerd en dat allemaal met het handje. Stiekem zitten er weer al aardig wat uurtjes in. Dear Janetje komt af en toe jaloers om het hoekje kijken of ik geen zin heb om bij haar langs te komen. Na wat conflicten over een rechts bovenste hoekpunt en daarna een probeersel met een ander blokje in (de onderste rij)wat ook al niet een, twee, drie lukte, liet ik ze maar even links liggen. Jane het licht niet aan jou hoor. Gelukkig ben ik inmiddels tot inzicht gekomen, meer ervaring opgedaan (wat duidelijk geholpen heeft)en zal binnenkort weer eens een tweede poging op deze lastige blokjes herpassen. Inmiddels was mijn ingelopen werk aan deze bijzondere quilt weer veranderd naar achterlopen. Want de dames van de quiltbee komen volgende week alweer bij elkaar voor alle taartpuntjes aan de rechterkant naar beneden en het hoekpunt boven. Maar die hebben ze vast ook niet allemaal gemaakt. Manlief merkte op dat er vandaag weer zeker 125 man/vrouw op bezoek zijn geweest. Virtueel wel te verstaan. Wauw, ik had er geen idee van dat er zoveel mensen meeleven. En ik maar denken, lezen ze het allemaal wel? Blijkbaar wel dus. En wat ik erg leuk vind is dat er mensen zijn(zelfs onbekenden)die ook af en toe eens een berichtje achterlaten bij de reacties onderaan. En weten jullie wat we vandaag gegeten hebben? Drie in de pan! Nou ja, het werden er zes in de pan. En wat lieten ze ze heerlijk smaken. Nu heb ik nog het recept van mijn omaatje (Jose)Fientje. Destijds ging ik regelmatig bij hun eten. Willen jullie het ook weten/mee eten? De hoeveelheid hieronder heb ik voor ons vieren verdriedubbeld !

Benodigdheden:

125 gr zelfrijzend bakmeel

snufje zout

1,5 dl lauwe melk

rozijnen

geweekte abrikozen op stukjes knippen

Bereiden:

Meng alles met een garde stevig door elkaar en doe dan pas de vruchten erdoor. Doe een klontje boter in de pan en laat deze smelten. Schep met twee lepels verschillende hoopjes in een koekenpan en na een minuutje als ze mooi bruin zijn begin je de eerste weer om te draaien. Dan deze kant idem dito . Als ze gaar zijn op een bordje leggen en het deeg zo opmaken. Opdienen met verschillende basterd suikers of stroop. Smakelijk !

Over een maandje komen onze eerste bezoekers van dit jaar voor een weekje. Zal dus aan de poets kunnen om de logeerkamers weer uit het stof te trekken! Maar we hebben er zin in hoor. Sterker nog, ook wij zijn al aan het aftellen.