Hier zit een luchtje aan....

Zondagavond begon de regen met bakken uit de hemel te vallen en onze Sam was zo rusteloos. Wij dachten dus dat het daar door kwam dat hij zo druk deed maar het bleek wat anders te zijn. Want net toen Joey naar bed wilde gaan liep sam dus met hem mee en ineens zo uit het niet spoot zijn ontlasting met een rotvaart uit dat kleine kontje. En stinken dat het ineens deed. En twee

stappen verder nogmaals. Jeetje dat zag er niet goed uit. Snel de boel opruimen en ontsmetten, maar ondanks de wc spray bleef die geur maar hangen. Wat doe je dan op een zondagavond om 10 uur. Wij dus de dierenarts bellen, daar horen we dat we voor noodgevallen een dierenziekenhuis geopend is. En aangezien het een puppie is willen ze hem zo snel mogelijk zien. Dus wij daar maar naar toe, met een doodziek hondje. Gelukkig had ik al zo een soort zeiltje voor in de auto gekocht en dat kwam nu goed van pas, want de rit duurde toch een half uurtje. Maar gelukkig geen ongelukje in de auto, wel vele stinkscheetjes ,bah bah,want met al die stortregen gooi je ook niet makkelijk een raam open. Na wat onderzoeken, twee uur laten en dik $200,- lichter konden we weer huiswaards met medicijnen, een spuit en wetende dat we hem in de gaten moeten blijven houden, want echt duidelijk was het niet wat het was. Wel wordt aangeraden even geen contact met hondjes te heben. Weer thuis hing de lucht er nog, hetzij wat minder, maar toch. Gelukkig was hij zo moe dat hij vervolgens toen we tegen half 1 ons bed in stapte ook gelijk wilde gaan slapen en heel de nacht zich niet meer liet horen. En behalve wat overgeven, van waarschijnlijk een lege maag, gaat het weer goed met het beesie. Hij speelt lekker en alles loopt weer zo als het moet zijn. Woensdag mag hij om zijn chip, wat hier trouwens niet verplicht is. Hij krijgt er een die ook in Nederland ook gebruikt wordt, voor het geval dat.....Want niemand kan toch in de toekomst kijken niet?
Verder zijn de kids weer naar school, hebben alweer huiswerk en zitten we weer in het gewone ritme. Jack had gisteren een etentje met het bedrijf en een klant. Wat bleek, die was getrouwd met een Nederlandse. Het werd blijkbaar pas duidelijk nadat hij mayonaise bij zijn frietjes vroeg, dit is hier erg ongewoon en vreemd in de States. En dus hebben de heren heerlijk over Nederland en al zijn gebruiken zitten babbelen. Wij aten spagetti Bolognaise, lekker makkelijk na het sporten van de kinderen. Tegen half tien was iedereen weer thuis en ik had lekker gepoetst. Het voorjaar zit er duidelijk in, want vandaag dinsdagochtend schijnt het zonnetje alweer lekker. Tegen vieren verwachten we een hagelbui, maar wie weet vliegt die wel over. Gisteren was er trouwens weer een hurricane waarschuwing en heb wat foto's gemaakt van de luchten waar ik dacht dat daar iets aan de hand was, maar oordel zelf maar mee.

En ik kreeg het verlossende telefoontje van de dokter dat er niks met mijn moedervlekken was en dus weer met een gerust hart kan gaan slapen! Wel loop ik nog als John Wayne, volgens manlief, want dat schuren van mijn benen tegen elkaar is niet echt nog prettig en aan een arm doe ik net als die bodyboulders, zo lekker breed uit lopen. Want de wonden genezen niet zo snel en zijn vooral later op de dag erg gevoelig. Maar das nog maar een kwestie van tijd.