Wat een beestenbende.....

Het weer is ook in augustus lang niet zo warm geweest als vorige jaren. Wel vochtig overgens. Met grote regelmaat(zeker 2x per week) hebben we dagen met flinke regenbuien en mist. Je moet trouwens niet denken dat het een hele dag door regend, maar als het valt, komt het met bakken tegelijk naar beneden vallen. Van die buitjes waarbij je binnen 4 stappen kompleet door en door nat ben. Enkele geplande uitstapjes zijn dus niet doorgegaan. Waaronder varen op het Smith mountain Lake en het beklimmen van de Peaks.

Afgelopen week zijn er allerlei klusjes uitgevoerd. Want de Lintjes klussen ook graag, zelfs op vakantie wordt mij verzekerd. Zo hangt het ook wederom opnieuw in elkaar gezette en gelijmde vogelhuisje nu weer goed vast. Het gras en de graskantjes weer bij gewerkt, de was is goed bijgehouden en gestreken en freubelen we wat dingentjes in elkaar uit de Tilda boeken. Zoals dit steltlopertje hieronder. Verder wordt er nog een papagaaienduiker gecreeerd en staan er ook nog wat roosjes op het programma voor vandaag. De computers zijn weer eens nagekeken en kunnen we ze weer allemaal gebruiken. Inmiddels is de tijd omgevlogen. Morgen rijden ze weer naar Washington om daar nog even wat rond te kunnen struinen. Het zal weer lastig worden, dat afscheid nemen. Per keer krijgen we er steeds meer moete mee en weten amper nog geluid uit onze kelen te krijgen. Stom niet. We beschouwen het maar als postief. Dat we zo genoten hebben...

Verder zijn we zaterdag nog in het Safaripark van Virginia geweest waar we deze keer is in een open wagen werden rond gereden. Weer een hele andere benadering dan in je eigen auto, maar minstens net zo leuk. Nu kregen we meer mondelinge info en ieder een eigen emmertje met voer. We stopten zo nu en dan bij een kudde grote beesten. Het leukste bij deze rit was toch wel dat je ze nu ook zelf kunt voeren ( die grotere beesten), want in de auto rijdt je daar al gauw voorbij, omdat je toch wel erg ingesloten wordt. Zo voerden we de waterbuffels(1.80m), dromedarissen(1.90m), kamelen(2 m), lama's(1.20-2.25) en longhoorns, een runderachtige met hoornen van wel een halve meter aan beide zijden van zijn hoofd. De Elk(eland), het grootste hert uit Noord Amerika (schouderhoogte 2.85 m), die bleven lui liggen in de verte. Dat al deze beesies zo vertrouwd met de mens zijn is duidelijk. Zo erg, dat ze nieuwsgierig rondsnuffelen naar voedsel en zich makkelijk lieten aaien. Na de tocht hebben we ook nog een wandeltocht gemaakt langs giraffen, tijgers, apen en schildpadden in verschillende maten van de Galapagos eilanden. Maar ook het hangbuikzwijn, kangeroes en een erg kleurrijke vogelpracht was er te bewonderen. Bij een soort afkomstig uit Australie konden we deze voeren met een soort nektar-drank. Daar hadden we wel zin in. Al gauw nadat je in deze grote kooi liep kwamen ze al richting de mini drinkbekertjes om hun honger te stillen. Ze krijsten net als de mini papagaai (Akkepornus) overgens. Lekker hard en schel dus. Maar al gauw waren er enkelen van die vogeltjes zo brutaal dat ze op je kwamen gevlogen en zelfs gingen ze zitten op mensen zonder voedsel. Jack voelde zich echt the birdman (na dat vogelvrouwke uit het New Yorkse bos in de film Home Alone) en genoot aanzienlijk. Hij had waarschijnlijk het juiste kleur shirt aan. En na de geslaagde dag gingen we op de terugweg eten in Bedford bij Ruby Tuesday. Kortom een erg geslaagde dag.