Het ziekenhuisbezoek

Dinsdagmorgen om 8 uur is het zo ver. Er gaat een cast on of Nikkie krijgt een gipsen arm. In ieder geval, dat verwachten we.
Dus eerst wordt de oude cast en het verband eraf gehaald. Nikkie is erg zenuwachtig en bang en ik ook, moet ik bekennen. Maar als moeder houd ik me groot. Dr. Kiernan is een aardige dokter, die ons er goed doorheen helpt. Voor hij komt, mag een zuster de boel losknippen en zover mogelijk alles weg halen. Nikkies arm ziet er gelukkig goed uit en er zit een flink litteken rondom haar elleboog; er steken 3 rode kralen uit. Slik......zowel Nikkie als ik voelen ons misselijk worden en krijgen water aangeboden. We proberen rustig te ademen.

De zusters komen ons vijf minuten later halen. Er worden wederom X-rays gemaakt. We zijn een bezienswaardigheid in de gangen. Een zuster ondersteund Nikkie's zere arm en ik ondersteun haar. .......3 vrouwen in de breedte van een smalle gang op weg naar de rontgenkamer.

Er moeten weer 3 foto's gemaakt worden. Na afloop zien we beiden bleek en groenig. Bah, wij zijn niet echt helden.......
En als we weer wat kleur hebben mag ze nu in een rolstoel terug gereden worden om te wachten op de dokter. Je gaat je afvragen of dat niet eerder mogelijk was geweest? Gelukkig hebben ze HET afgeschermd.
Even later komt hij terug met erg goed nieuws. Het ziet er enorm goed uit, zegt hij. En er mag dus gips om. Eigenlijk is dat tegenwoordig van Fiberglas, verteld hij er nog bij. Want dat is veel sterker en lichter en verkrijgbaar in veel geweldige kleuren.
En na een twijfel tussen paars en lichtgevend groen, besluit ze voor de laatste te gaan. Eerst leggen ze weer een laagje ....ja hoe heet dat, een soort dekbedvulling, rondom haar hele arm. En daarover gaat eerst een kleurloze verband(wel al van het gipstype) en dan mag de groene kleur erom.

Ze ervaart het als veel fijner, niets engs meer in zicht en na enkele minuten is het spulletje gedroogd en hebben we beiden weer een normale gezichtskleur. De dokter maakt grapjes met haar en verteld ook nog dat als we weer komen dat hij dan ook de pinnen verwijderen zal. Gelukkig.... ik vond het nog al eng. Maar okee, ben ook niks gewend. De wond zag er overgens goed uit. Niks blauw of ontstoken, wel zag ik nog hechtingen. Weer een opluchting.....ik vind het toch bijzonder dat die er 14 dagen later nog in zitten en ook nog gewoon blijven zitten.

Anderhalf uur later lopen we weer terug naar de auto en rijden we weer richting haar school. Daar aangekomen moeten we ons eerst registreren in de computer. Je moet dit zowiezo doen als je op een Amerikaanse school komt tijdens schooluren. Dit heeft te maken met hun en jouw veiligheid. Bijvoorbeeld wanneer er een brand uit zou breken, dan weten ze precies hoeveel personen er in het gebouw aanwezig zijn.
Dus al snel wordt Nikkie aangesproken en iedereen vraagt haar hoe het geweest was. Ze leven we allemaal mee. Ze wordt constant gezegend, God Bless you dear.

Op 5 juni mogen we weer terug om het gips er alweer af te halen. En als het zo doorgaat met genezen mogen ook de pinnen er waarschijnlijk uit. Pfffffffff als dat eens waar kan zijn....

En terwijl ik dit berichtje zat te typen, krijg ik Marlon via de MSN, een van onze Roosendaalse buurtjes. Laat zij ook in het ziekenhuis gezeten hebben met hun jongste zoon Kas,(Nikkie's leeftijd genootje). Hij heeft 2 van zijn vingers gebroken net boven zijn de palm van zijn hand. En eerst dachten ze dat ze uit de kom waren.....au, au, en daarna 2x in de gips gezet omdat het de eerste keer niet goed was. Was in de pauze 's morgens aan het voetballen en kwam dus ook duidelijk verkeerd neer. Nog zo een ziele poot. Sorry voor de woordkeuze Kas, maar veel beterschap vanuit Amerika namens ons allemaal.