Nikkie's vorderingen

Maandagmiddag hadden we maar weer een doktersbezoek geplant met dokter Drew. Dus Nikkie om 13.00uur ophalen omdat ze allemaal eerder uit zouden zijn(rapportenvergadering) om die tiid, maar die kwam pas om 13.20 naar buiten om een of andere vage reden. Dus snel rijden anders zouden we al te laat komen. De afspraak stond op 13.50 uur maar pas na 1 1/2 waren we eindelijk aan de beurt. Grrr... je snapt het wel...... gelukkig hadden we beiden een boek meegenomen.

Maar de ellende hier is dat je wel al naar binnen geroepen wordt en vervolgens in een hokje zonder ramen van 2 bij 3 meter wordt geplaatst. Daar wordt het dus na verloop van tijd bloedheet binnen, met als gevolg dat ik de deur opengooi. Maar volgens de ziekenhuisregels mag dat niet wegens privecy bescherming.

Nu snap ik dat best wel, maar Nikkie en ik waren inmiddels verandert in lekkere behoorlijk blozende kersjes. Toen eindelijk de dokter binnen kwam, wreef ook hij na 5 minuten zijn bezwete voorhoofd af, gelukkig dat ook hij het merkte. En dus gooide hij toen toch ook de deur open met toestemming van ons. Hij was gelukkig erg tevreden over het laatst behaalde resultaat en besloot dat de fysio niet meer verlengt zou worden.

Wel moet de brache nog enkele maanden gedragen worden. En inmiddels zit ze al minder dan 20 graden verwijderd van het einddoel. Dat betekend dat ze haar arm weer volledig zou kunnen gaan belasten, voor zover Nikkie het verdragen kan natuurlijk. Nou wat een feest...was het wachten toch wel waard.

Enfin om 16.00 uur konden we gaan en dan snel naar de fysio beneden in het gebouw, waar we al een uur te later dan haar afspraak aankomen. Maar het schijnt vaker voor te komen en we hadden ze gewaarschuuwd. Gelukkig was het geen probleem en werd ze er zonder te hoeven wachten tussen geplaats. Ruim een half uur oefeningen en een half uur op de pijnbank. Het zal toch weer gek zijn om hier niet meer te hoeven komen beseffen we ons allemaal. We zijn inmiddels al aardig eigen met Steve, Steffanie en Matt. De laatste 2 begeleiden Nikkie tijdens haar oefeningen. Ook aan Steve merken we dat hij er steeds harder aan moet werken om die arm in beweging te krijgen. Wat weer tot gevolg heeft dat Nikkie kronkelend als een paling op de bank ligt te rollen. En dus moeder haar benen in bedwang moet houden, omdat ze dan bijna op Steve's hoofd tikt. Moeten we dus niet hebben hier in de States met al die aanklachten. Nikkie is deels blij, deels niet, omdat ze namelijk baalt dat hij niet recht is, maar volgens de dokter zal het wel kunnen als ze maar haar oefeningen blijft doen en ook de tijd speelt een rol. Het gaat nu niet meer zo makkelijk als in de eerste 5 maanden. Ook dat hadden wij al opgemerkt. Maar ik ben weer blij dat ik weer wat minder alles op uur en tijd hoeft te plannen. En natuurlijk dat het waarschijnlijk toch nog allemaal goed zal gaan komen...