Zaterdagmorgen, vier uur word ik wakker en kan na een half uur draaien en woelen niet meer blijven liggen. Ik lig weer te zweten, ik ga er uit, dan weer terug in bed en weer eruit.Het helpt niet veel. Na een half uur houd ik het voor gezien en ga er dus maar uit. Op naar beneden en maar wat op de computer rammelen.
En langzaam begint ook de rest van Amerika wakker te worden.
Het begint met de vogeltjes. Die fluiten hun hoogste liederen en rond half acht komt Jack naar beneden, hij was me kwijt. Even later maken we Joey wakker.......waar is die tijd gebleven dat we met hem om de beurt om half vijf naar beneden gingen omdat hij echt klaar wakker was? Hij mag vandaag een ochtend gaan helpen/kijken bij de turnwedstrijden in de gymzaal van zijn sportclub. Dit vindt hij leuk natuurlijk! Hij verteld 's middags dat het prachtig was om te zien. En hoe hoog die jongens hebben sprongen op de tumbelingbaan. Nu ziet hij tenminste waar hij toe gaat werken. Hij vindt het in een woord GEWELDIG!!!!
Het is de bedoeling dat hij er om 9 uur stipt moet zijn. Er staat een vrachtwagen voor de deur, verder nog weinig auto's.........dat doet ons denken aan de demo's en clubkampioenschappen bij de UdI, de turnvereniging in Bergen op Zoom. Hij naar binnen en mam rijdt weer terug naar huis.
Eenmaal thuis zit Jack een filmpje te kijken en vertelt dat hij last van zijn keel heeft en dat veel van het personeel de griep heeft. Alweer? Dat was toch ook al zo in het najaar? En ze hebben nog wel allemaal een griepprik gehad? Dat dacht ik ,maar Jack dus niet. Maar oké, hij kucht dus en voelt zich niet lekker.
Ondertussen om half 10 ons Jetje wakker gemaakt. Die komt ook lekker haar bedje uit en nestelt zich heerlijk tegen papa op de bank.
Ik ga maar wat ruimen na ze van een bowl cornflakes te hebben voorzien. Tjonge, de tijd vliegt..... en Jack, inmiddels aangekleed haalt zijn zoon op. Leuk, dan kan hij stiekem ook nog even heerlijk meegenieten van al die kunsten. Hij bekent Joey dat wat hij ziet, vele malen zwaarder is dan hij ooit heeft gedaan. Dat gegeven vindt Joey op zijn beurt weer geweldig. Ha, eindelijk iets wat hij beter kan dan zijn pa!!(Jack heeft in zijn jongere jaren ook geturnd en later les gegeven).
Terug thuis, eten we een boterhammetje en ik hang weer een wasje op buiten aan mijn droogmolen. Het weer klaart (voor een half dagje) op. Dat vind ik toch fijn, alles ruikt dan lekker fris. Het zeer zacht briesje blaast alle kreukels uit al die blouses en broeken.
Jack heeft Gary, een collega, en zijn vrouw Barbara gevraagd te komen eten. We nemen het besluit vanavond te gaan racletten. Het klikt tussen de mannen en zij leek ook mij spontaan op het kerstfeest, waar ik haar de eerste keer ontmoet heb. We vragen nog wel even of ze wel kaas lusten en we gaan er voor. Bij gebrek aan de echte racletkaas, nemen we de Goeda cheese, zoals ze hier de Goudse kaas noemen.
Jack wil naar de winkel rijden, Joey volgt want dan kan hij ook weer oefenen. Dus de heren gaan nog wat boodschapjes doen, terwijl de dames aan Nikkies Sience project gaan werken. Ze heeft de keuze gemaakt om een koekjes project te gaan maken. Dat betekent dus dat ze onder begeleiding van mama, 3x de inmiddels bekende havermout koekjes gaan maken, maar elke keer met een ander merk bloem. Kijk, dat is ook voor ons interessant!
Dus een keer met een normale, niet te dure, bloem van het merk Pilsbury zelf rijzend bakmeel , het merk waar we ook de cinnemon rols van hebben.
Een keer met de bloem die hier nr 1 is, als gaat om het bakken van brood, King Arther normaal bloem.
Als hekkensluiter nemen we een biologisch volkoren meel vanuit de healtyshop/reformwinkel. We gaan flink aan de slag en we besluiten het volkorenmeel voor morgen te bewaren, er gaat stiekem best veel tijd in zitten!
We zitten inmiddels aan de koffie, de juiste tijd voor een testje! De King Arther is duidelijk lekkerder. Kijk weer wat geleerd, het soort bloem maakt wel degelijk een groot verschil!
Nikkie noteert alles op papier en ze beseft dat we foto's hadden moeten maken als bewijs. Een beetje laat dus, dan maar morgen. Ook alles wat we nodig hadden wordt genoteerd. En ook hoe het gemaakt word. En dat allemaal vertalen naar het Engels (Amerikaans). Inmiddels heeft ze ook de grammen omgezet in cups. Dat was met name in het begin lastig, maar dit gaat nu eigenlijk sneller op zijn Amerikaans, al zijn we natuurlijk nog steeds erg gehecht aan ons meegebrachte weegschaaltje.
Nog een laatste check, zoals Jack de kwaliteits manager in hem, altijd zegt en dan die koekjes weg, want op school moet ook nog geproeft worden met de kinderen.
Even later gaat Jack een uurtje plat, hij voelt zich duidelijk niet lekker. De visite, die in de namiddag verwacht worden, hoeft niet afgebeld te worden.
Na een uurtje komt hj beneden en ook dan arriveert de visite. Ze hebben een chocoladetaart (van de bakker) voor toetje en een fles rode wijn meegenomen. Ze zijn benieuwd wat er gegeten wordt en vragen dit nogmaal na. We dekken de tafel, zetten alles wat nodig is om te racletten, erop en gaan aantafel. Ze kennen wel de bakplaat, maar die wordt hier alleen 's morgens voor het ontbijt; een eitje, bacon en worst gebruikt. Die kleine tefalpannetjes, die hebben ze nog nooit gezien.
We doen voor hoe het gaat, dus kaas erin, tomaat, verse ananas, een uitje, een hotdog op stukjes gesneden, alles wordt gesmolten. Erbij een gekookte aardappel op stukjes gesneden. Wanneer het prutje gesmolten is, dat mengsel heerlijk over de aardappel gieten.
Nu is het wel lachen om van een afstandje te zien hoe die Amerikanen het ervaren. Ze doen de pannetjes voller dan vol, alles tegelijk (waarschijnlijk van de honger, aangezien we pas rond 7 uur aan tafel zaten). Het wordt in een razend tempo naar binnen geschrokt. Na 5 keer hun pannetjes te hebben gevuld zitten ze al vol, ze snappen er niks van.
Voor hun gevoel hebben ze maar amper gegeten, maar toch. Wij eten veel trager en nu beseffen ze dat ze dat moeten leren en dat het eigenlijk wel heel gezellig is om zolang met zijn allen te eten zonder tv. Maar of ze het ook menen....geen idee!
Rond 9 uur moet er hoe dan ook ook nog die taart bij en ik moet zeggen die smelt op de tong. Hij lijkt qua constructie op een taart die mijn oma vroeger maakte als er Kermis in haar dorp was. Erg lekker en blij dat ik een mini puntje gepakt had.
Ze verbazen zich hier over onze gebakvorkjes en koffielepels, zo lief en klein, die zie je hier niet zeggen ze. Toch heb ik ze hier zien liggen in de winkels, hahaha. Ik vermoed eerder dat, gezien de meeste van de plasticborden, glazen en bestek eten, ze er gewoon nooit naar gekeken/gezocht hebben.
Het is een gezellige avond, ze worden geïntroduceerd op de WII, met het golfprogramma, want hij is nog een professional speler geweest. Ergens in de namiddag kregen we ook nog telefoon en bellen Lisa en Ad Meesters ons. Dat is weer eens leuk om hun stem te horen........zo ver weg en toch zo dicht bij..........lekker even bijgekletst. Het doet me goed hun stem na al die tijd te horen. Want bij mijn laatste bezoek aan hun voor ons vertrek hadden we het beiden moeilijk gehad, een traantje weg gepinkt en op zo een moment spookt er toch van alles door je hoofd. Ja heel fijn om jullie weer even te spreken. Gek dat dit soort telefoontjes je helemaal oppept. Na ons gesprekje gingen zij alweer slapen, in Nederland is het immers dan al nacht.
Ook hier wordt de avond ook bijtijds afgerond en om 10 uur, dat is toch wel de gemiddelde tijd voor de Amerikaan, wordt er afscheid genomen. Het was weer gezellig geweest. Dat bevestigden de kinderen ook, want wie mee speelt op de WII is de grote vriend.
En een half uur later liggen ook wij in onze bedjes.
En langzaam begint ook de rest van Amerika wakker te worden.
Het begint met de vogeltjes. Die fluiten hun hoogste liederen en rond half acht komt Jack naar beneden, hij was me kwijt. Even later maken we Joey wakker.......waar is die tijd gebleven dat we met hem om de beurt om half vijf naar beneden gingen omdat hij echt klaar wakker was? Hij mag vandaag een ochtend gaan helpen/kijken bij de turnwedstrijden in de gymzaal van zijn sportclub. Dit vindt hij leuk natuurlijk! Hij verteld 's middags dat het prachtig was om te zien. En hoe hoog die jongens hebben sprongen op de tumbelingbaan. Nu ziet hij tenminste waar hij toe gaat werken. Hij vindt het in een woord GEWELDIG!!!!
Het is de bedoeling dat hij er om 9 uur stipt moet zijn. Er staat een vrachtwagen voor de deur, verder nog weinig auto's.........dat doet ons denken aan de demo's en clubkampioenschappen bij de UdI, de turnvereniging in Bergen op Zoom. Hij naar binnen en mam rijdt weer terug naar huis.
Eenmaal thuis zit Jack een filmpje te kijken en vertelt dat hij last van zijn keel heeft en dat veel van het personeel de griep heeft. Alweer? Dat was toch ook al zo in het najaar? En ze hebben nog wel allemaal een griepprik gehad? Dat dacht ik ,maar Jack dus niet. Maar oké, hij kucht dus en voelt zich niet lekker.
Ondertussen om half 10 ons Jetje wakker gemaakt. Die komt ook lekker haar bedje uit en nestelt zich heerlijk tegen papa op de bank.
Ik ga maar wat ruimen na ze van een bowl cornflakes te hebben voorzien. Tjonge, de tijd vliegt..... en Jack, inmiddels aangekleed haalt zijn zoon op. Leuk, dan kan hij stiekem ook nog even heerlijk meegenieten van al die kunsten. Hij bekent Joey dat wat hij ziet, vele malen zwaarder is dan hij ooit heeft gedaan. Dat gegeven vindt Joey op zijn beurt weer geweldig. Ha, eindelijk iets wat hij beter kan dan zijn pa!!(Jack heeft in zijn jongere jaren ook geturnd en later les gegeven).
Terug thuis, eten we een boterhammetje en ik hang weer een wasje op buiten aan mijn droogmolen. Het weer klaart (voor een half dagje) op. Dat vind ik toch fijn, alles ruikt dan lekker fris. Het zeer zacht briesje blaast alle kreukels uit al die blouses en broeken.
Jack heeft Gary, een collega, en zijn vrouw Barbara gevraagd te komen eten. We nemen het besluit vanavond te gaan racletten. Het klikt tussen de mannen en zij leek ook mij spontaan op het kerstfeest, waar ik haar de eerste keer ontmoet heb. We vragen nog wel even of ze wel kaas lusten en we gaan er voor. Bij gebrek aan de echte racletkaas, nemen we de Goeda cheese, zoals ze hier de Goudse kaas noemen.
Jack wil naar de winkel rijden, Joey volgt want dan kan hij ook weer oefenen. Dus de heren gaan nog wat boodschapjes doen, terwijl de dames aan Nikkies Sience project gaan werken. Ze heeft de keuze gemaakt om een koekjes project te gaan maken. Dat betekent dus dat ze onder begeleiding van mama, 3x de inmiddels bekende havermout koekjes gaan maken, maar elke keer met een ander merk bloem. Kijk, dat is ook voor ons interessant!
Dus een keer met een normale, niet te dure, bloem van het merk Pilsbury zelf rijzend bakmeel , het merk waar we ook de cinnemon rols van hebben.
Een keer met de bloem die hier nr 1 is, als gaat om het bakken van brood, King Arther normaal bloem.
Als hekkensluiter nemen we een biologisch volkoren meel vanuit de healtyshop/reformwinkel. We gaan flink aan de slag en we besluiten het volkorenmeel voor morgen te bewaren, er gaat stiekem best veel tijd in zitten!
We zitten inmiddels aan de koffie, de juiste tijd voor een testje! De King Arther is duidelijk lekkerder. Kijk weer wat geleerd, het soort bloem maakt wel degelijk een groot verschil!
Nikkie noteert alles op papier en ze beseft dat we foto's hadden moeten maken als bewijs. Een beetje laat dus, dan maar morgen. Ook alles wat we nodig hadden wordt genoteerd. En ook hoe het gemaakt word. En dat allemaal vertalen naar het Engels (Amerikaans). Inmiddels heeft ze ook de grammen omgezet in cups. Dat was met name in het begin lastig, maar dit gaat nu eigenlijk sneller op zijn Amerikaans, al zijn we natuurlijk nog steeds erg gehecht aan ons meegebrachte weegschaaltje.
Nog een laatste check, zoals Jack de kwaliteits manager in hem, altijd zegt en dan die koekjes weg, want op school moet ook nog geproeft worden met de kinderen.
Even later gaat Jack een uurtje plat, hij voelt zich duidelijk niet lekker. De visite, die in de namiddag verwacht worden, hoeft niet afgebeld te worden.
Na een uurtje komt hj beneden en ook dan arriveert de visite. Ze hebben een chocoladetaart (van de bakker) voor toetje en een fles rode wijn meegenomen. Ze zijn benieuwd wat er gegeten wordt en vragen dit nogmaal na. We dekken de tafel, zetten alles wat nodig is om te racletten, erop en gaan aantafel. Ze kennen wel de bakplaat, maar die wordt hier alleen 's morgens voor het ontbijt; een eitje, bacon en worst gebruikt. Die kleine tefalpannetjes, die hebben ze nog nooit gezien.
We doen voor hoe het gaat, dus kaas erin, tomaat, verse ananas, een uitje, een hotdog op stukjes gesneden, alles wordt gesmolten. Erbij een gekookte aardappel op stukjes gesneden. Wanneer het prutje gesmolten is, dat mengsel heerlijk over de aardappel gieten.
Nu is het wel lachen om van een afstandje te zien hoe die Amerikanen het ervaren. Ze doen de pannetjes voller dan vol, alles tegelijk (waarschijnlijk van de honger, aangezien we pas rond 7 uur aan tafel zaten). Het wordt in een razend tempo naar binnen geschrokt. Na 5 keer hun pannetjes te hebben gevuld zitten ze al vol, ze snappen er niks van.
Voor hun gevoel hebben ze maar amper gegeten, maar toch. Wij eten veel trager en nu beseffen ze dat ze dat moeten leren en dat het eigenlijk wel heel gezellig is om zolang met zijn allen te eten zonder tv. Maar of ze het ook menen....geen idee!
Rond 9 uur moet er hoe dan ook ook nog die taart bij en ik moet zeggen die smelt op de tong. Hij lijkt qua constructie op een taart die mijn oma vroeger maakte als er Kermis in haar dorp was. Erg lekker en blij dat ik een mini puntje gepakt had.
Ze verbazen zich hier over onze gebakvorkjes en koffielepels, zo lief en klein, die zie je hier niet zeggen ze. Toch heb ik ze hier zien liggen in de winkels, hahaha. Ik vermoed eerder dat, gezien de meeste van de plasticborden, glazen en bestek eten, ze er gewoon nooit naar gekeken/gezocht hebben.
Het is een gezellige avond, ze worden geïntroduceerd op de WII, met het golfprogramma, want hij is nog een professional speler geweest. Ergens in de namiddag kregen we ook nog telefoon en bellen Lisa en Ad Meesters ons. Dat is weer eens leuk om hun stem te horen........zo ver weg en toch zo dicht bij..........lekker even bijgekletst. Het doet me goed hun stem na al die tijd te horen. Want bij mijn laatste bezoek aan hun voor ons vertrek hadden we het beiden moeilijk gehad, een traantje weg gepinkt en op zo een moment spookt er toch van alles door je hoofd. Ja heel fijn om jullie weer even te spreken. Gek dat dit soort telefoontjes je helemaal oppept. Na ons gesprekje gingen zij alweer slapen, in Nederland is het immers dan al nacht.
Ook hier wordt de avond ook bijtijds afgerond en om 10 uur, dat is toch wel de gemiddelde tijd voor de Amerikaan, wordt er afscheid genomen. Het was weer gezellig geweest. Dat bevestigden de kinderen ook, want wie mee speelt op de WII is de grote vriend.
En een half uur later liggen ook wij in onze bedjes.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten