Wonen in de auto......

Dat gevoel heb ik vandaag gehad. Rijdende van hot naar her.

7.00 uur: Jack wegbrengen, die heeft een druk programma vandaag. Er komen klanten en

's avonds is er een avondje(dus ook een informeel dinertje) geregeld en hoopt hij bij

tijds terug te zijn. Ik ben om 7.35 weer terug,

8.00 uur Nikkie en Joey naar school gebracht, 8.20 thuis.

9.15 naar Nikkies school, 11.15 terug.

12.30 naar de winkel, 13.15 thuis,

15.00 uur Joey halen, we lopen elkaar mis en ik rijdt 2x heen en weer naar school, want hij moet om 15.45 bij de ortho zijn. En om 15.35 stapt hij uit de bus, want hij was bang dat ik hem vergeten was. Vandaar dat ik hem niet zag, enfin meteen rechtsomkeer en we vliegen zo ongeveer naar de ortho en zijn iets te laat. En er is me toch een wachtrij.... en om

5.15 uur rijden we pas weer richting huis. Gelukkig had ik de nasi nog ontdooit, snel opwarmen terwijl Joey zijn turntasje pak. Wat een uitkomst die magnetron.

5.30uur snel weer dus naar de turnzaal, wat een half uur weg ligt, en dus ook nog een half uur terug. En om

20 uur weer ophalen in de stromende regen en pas weer om 21 uur terug thuis. Ja we zullen weten dat alles in Amerika veel groter is. Zeker de afstanden zijn hier behoorlijk. En dat terwijl de Amerikanen steen en been klagen over de hoge olieprijzen.

Tusendoor heb ik ook nog lopen opruimen, strijken, stofzuigen, bedden opgemaakt, mail en hyves-berichten bekeken en beantwoord, huiswerk van de quiltklas gemaakt enzo....... Wat kan een mens toch bergen verzetten onder tijdsdruk! Ik zou bijna vergeten zijn hoe het voelde om het zo druk te hebben.

Het is trouwens de derde dag deze week, dat het zo goed als hele dag regent. Is het regenseizoen hier begonnen? Sinds we hier wonen hebben we nog niet zo veel regen gezien. Ik weet wel dat we het alweer beu zijn. Het heeft wel voordelen: het gras wordt groener en groener, net als de bladeren die zich steeds meer aan verschillende bomen gaan vormen.

Ook heb ik de meiden van de Hestia cursus aangeschreven, eindelijk na een ruim half jaar. Dat was de emigratiecursus die ik, voordat we vertrokken, heb gevolgd. Meteen krijg ik berichtjes binnen van mijn mede USA gangers. Alle stukjes zijn zo herkenbaar! Kijk dat doet me goed, dat we niet alleen zijn met onze aanpassingen en verbazingen. Hahaha.

Met een van de meiden die naar Curaçao is gegaan, heb ik sinds het nieuwe jaar contact. Leuk meiden, om weer eens iets van elkaar te horen.

Vandaag geen tijd gehad om brood te bakken.