En Nikke zit een boek te lezen uit de schoolbibliotheek. Nu zul je zeggen: schoolbibliotheek ?
Ja, ze hebben hier een serieuze bibliotheek in school, 3 in een klaslokalen gevuld met alleen maar kinderboeken, waar de kinderen wekelijks maximaal 6 boeken mogen lenen. Er is zelfs een juf die hier 2 dagen per week werkt om de kinderen te helpen en te begeleiden. Zo leren ze hier dus hoe een bibliotheek werkt. En er wordt geregistreerd per computer, en natuurlijk ook een boete wanneer s je te laat ben met inleveren. Welliswaar maar $0,10 per week per boek, maar zo wordt kinderen geleerd zelf verantwoordelijk te zijn.
Ook is er 3 x per jaar een boekfair, waar kinderboekenwinkels hun waar kunnen neer zetten. Voor een bepaald bedrag van de opbrengst mag de school vervolgens weer boeken uitkiezen. Op de fair zijn ook pennen, gummetjes en mooie potloden te vinden, net als computerspelletjes, knutselspullen en natuurlijk boeken. Er is al wat voor $0,50 te vinden en zo kan dus ook de kleine man iets vinden voor zijn kind. De prijzen liggen iets lager dan in de winkel, dus iedereen komt wel een keer wat voor zijn kroost uitzoeken. Tot grote vreugde van de kinderen.
Joey is net als ik, net uit zijn bed. Na een gezamelijk ontbijtje, een wasbeurt en aankleden gaat al gauw de telefoon. Mijn zus belt en al gauw hangen we 1,5 uur te kletsen tot de batterij van haar telefoon weer op is. Hahaha, zo is er tenminste een reden om te moeten stoppen, niet?
We kletsen lekker heen en weer over onze levens. En al pratend, ontdek ik ineens herten in de tuin!
Gelukkig, ze zijn er nog! We hebben al een half jaar geen hert meer gezien. Ik vermoed dat het door de bouw geluiden komt 6 dagen per week.
Deze blijven zeker een half uur grazen. Als ik naar buiten loop kijken ze even op, maar nadat ze zien dat ik niet dichter bij kom, gaan ze gewoon weer verder met eten. De buren van 2 huizen verder, hebben kleine hondjes, en deze staan me toch een partij te blaffen naar die herten!! Gelukkig trekken die zich er niks van aan.
Bijzonder en raar om te zien, dat die hondjes niet verder dan hun eigen terrein gaan, maar dit is i.v.m. een onzichtbar hek. Mensen met honden hebben hier veelal een ondergronds systeem in de tuin dat in verbinding staat met de hondenriem. Zodra ze bij de rand van de tuin komen krijgen ze, vermoed ik, een elektrische schok, wat ze er dus van weerhoud om door te lopen. Alleen vergeten sommige mensen dat de wildlive, waaronder ook vossen en zwarte beren, ook jouw hond kan grijpen als ze bv nooit binnen mogen komen. Gelukkig hebben we die nog niet gezien, maar zo is er in het verleden in onze straat toch al iemand zijn huisdier kwijtgeraakt door een hongerig dier....Ja, de dierenwereld kan hard zijn.
En snel daarna belt ons moederke. Ze is opgewonden voor het komende vertrek a.s. donderdag. Ze hebben nog een 50 jarig trouwfeestje en dan.......ja, dan komen ze naar ons. Ze hebben er zin in en ze vertelt terloops dat ze al 30 kg aan Nederlandse spulletjes bij zich hebben. Ja, dat wordt weer een feest. Op den verre wonen heeft toch ook eigenijk wel zijn charmes......zo hebben we veel vaker het sinterklaas gevoel. We zijn al helemaal nieuwsgierig van wat er dan toch allemaal in zit. Er was dus maar amper plaats voor kleding vertelt ze en vreest dat ze met lege koffers terug moet. Hahaha, nou mamaatje dan heb jij hier nog niet geshopt!!!!. Ik vrees de vrees dat ook jij met weer volle koffers terug ga, hihi.
Ondertussen drinken we koffie en hangen we een uurtje met ma aan de lijn. Tjonge, en nog geen vermoeide oren. Nauwelijks opgehangen, gaat weeral de foon. Fenny, mijn schoonzusje! Die schrijft tegenwoordig wekelijk hun verhaal per mail aan ons. Want ook zij heeft gemerkt dat we anders toch wel van elkaar gaan vervreemden. Daar zijn we enorm blij mee, want de meesten zeggen dan, ja wij maken immers niks mee, maar gewoon te weten waar een ander nog mee bezig is, inspireert ons ook om jullie te schrijven. We zijn jullie echt niet vergeten hoor!
Ook Jack praat nog even met zijn zus. Mijn zwager loopt binnenkort de marathon van Rotterdam mee en is weer druk aan het trainen. Knap hoor Bas!!! Ons neefje Olaf heeft examens en is druk lerende, hoopt ze. En ondertussen lopen er weer herten de tuin binnen.
We hebben toch wel heel lekker gras, want ze blijven ook zeker een kwartier rustig eten.
Bijzonder vinden wij dat toch nog steeds. Zo hebben we ook alweer de eerste bever, marmot en eekhoorns gesignaleerd. Net als een bij, die natuurlijk op de bloeiende bomen afkomen.
En als ook Fenny heeft opgehangen, gaat weer die telefoon. Het blijkt Cathy te zijn,of we vanavond mee gaan eten bij Ruby Tuesdays, maar dan in Bedford. En of Micheal mag komen spelen. Dat laten we ons geen twee maal zeggen, dus twee maal een ja. Joey had ook al een paar keer gevraagd of hij mocht bellen naar Michael, maar aangezien die telefoon roodgloeiend stond( en er al 2 telefoons ook met lege batterijen lagen), had hij er nog niet tussen kunnen komen. Nou zeg zo veel telefoontjes achter elkaar, hebben we al lang niet meer gehad.
Niet veel later zijn ze hier. We drinken een bakkie en spreken af rond 5 uur daar te zijn. Cathy verdwijnt weer en de kinderen verdwijnen naar de basement waar we regelmatig gelach vandaan horen komen. Ze spelen lekker met zijn 3en. Wij lezen en kletsen wat. Jack voelt zich toch nog steeds niet 100 %. Maar de vitamine boosters van Airborne werken weer goed. Dat is echt een paardenmiddel. En uitgevonden door een schooljuf.
Ons Nikske besluit haar laatste koekjes (voor het Science Project), maandag maar te maken als ze uit school komt, want het is net zo gezellig samen spelen.............en gelijk heeft ze. Ze heeft tenslotte nog een paar dagen.
En dan is het half 5 en rijden we op het gemak richting Bedford, wederom in de regen. Gelukkig is het droog als we aankomen en vinden we al snel het restaurant. In dit filiaal, zijn we nog nooit geweest, maar het is hier een stuk rustiger dan in Lynchburg. Wat ook wel lekker is, want dan trekken ze je bord niet zo snel onder je neus vandaan. Iedereen eet weer wat anders en ons Joey bestelt weer friet met baconkruimels en gesmolten kaas als voorgerecht. We kunnen merken dat hij in de groei zit en veel sport, want binnen no time is het grote rechthoekige bord leeg, net als zijn hoofdgerecht en ook nog een in onze ogen gigantisch toetje. Waar steekt hij het toch overal? Het doet mij denken aan mijn broer, die op die leeftijd soms een brood 's avonds bijna weg at.
Rond zeven uur zijn we weer thuis. Ik ben versleten, maar wil niet te vroeg mijn bed in. Bang dat ik dan een hele nacht wakker zal liggen. Dus rond half tien, wanneer Jack ook maar wat vroeger zijn bed in wil, gaan we slapen. Om vervolgens toch weer regelmatig enkele uren wakker te liggen. Grrrrr.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten