De kinderen krijgen een vrije dag en...........Nikkie beland in het ziekenhuis

Na dagen te kort aan tijd, wat dus betekent lang kletsen op bed en veel samen spelen, besluiten we te vragen of de kinderen vrijdag vrij van school mogen zijn. Dan krijgen ze wat meer de tijd om samen te spelen en even bij te tanken.

We slapen, op Jack na, lekker uit en genieten buiten van het mooie weer. De kinderen stralen. Samen op de Wii en natuurlijk op de computer en filmpjes op tv. Maar ook de trampoline wordt goed gebruikt. Zelfs met zijn vieren samen hebben ze de grootste lol. En het weer wordt zo lekker hier, heerlijk buitenhang weer. Anne-Marie die zich steeds grieperiger voelt worden voelt zich buiten ook beter dan binnen.

En dan plotseling rond half twee gebeurt het, Joey en Nikkie waren samen aan het springen en Nikkie komt recht op haar elleboog op het net terecht en gilt het uit van de pijn. Joey in paniek, ziet gelijk dat haar onderarm niet goed zit en vermoedt dat haar arm uit de kom is. Maar dank zij de rustige aanpak van ome Karel en tante Anne-Marie, proberen we haar op eigen krachten haar arm te laten ondersteunen en rijden meteen door naar onze huisarts die op 5 minuten afstand zit. Daar worden X- ray's (rontgenfoto's) gemaakt en al gauw wordt duidelijk dat haar ellepijp kompleet afgebroken is en een eind verwijderd zit van elkaar.

We moeten naar het ziekenhuis en Nikkie krijgt een soort mitella om de ergste klappen onderweg op te vangen en een pijnstiller. Haar kleur verandert weer van groenig naar normaal en ze kan zich zelf nu beter ontspannen.
Na een ritje van een klein half uurtje komen we rond 4 uur bij het bij het orthopeadisch centrum aan, tegenover het ziekenhuis. Ze wordt goed onderzocht, even wordt er nog gedacht aan een kinderarts in Charlotsville, wat zou betekenen dat we nog een goed uur verder over de snelweg moeten rijden, maar al snel komt de handenspecialist van het ziekenhuis tegenover kijken en hij besluit dat hij zal opereren.

Rond 6 uur kunnen we eindelijk het ziekenhuis in en beland Nikkie op kamertje op de eerste hulp. Karel rijdt naar huis en wij blijven samen achter. Nikkie kijkt tv en ziet natuurlijk erg tegen de komende operatie op. Ze tekent nog wat en dan ineens is papa er. Die had niet beseft dat het zo erg was.

Na een uurtje worden we naar boven gebracht en de geplande operatie wordt nogmaals uitgelegd. Inmiddels is de anestesist druk op zoek naar goede aders, maar dat blijkt bij ons Nikkie erg lastig te zijn. Ze liggen erg diep en na 3 kwartier prikken op vele plekken op rechterarm, been en voet is het eindelijk gelukt om in de laatste een infuus te plaatsen. Arm speldenkussentje van ons!! Ze deed het erg knap en ontspannen en dat terwijl ze panisch is van prikken. Want ze had al snel in de gaten, dat door te ontspannen het beter zou gaan.......... al hadden we geen van allen gedacht dat het zo lang zou gaan duren, ook de dokters niet.
Snel daarna werd ze de operatiezaal ingereden en na een operatie van ruim twee uur en 4 schroeven rijker werd ze naar de verkoeverkamer gebracht.

Pas 4 uur later, 12 uur inmiddels kwamen ze ons pas vertellen dat de operatie goed gelukt was en ze inmiddels ontwaakt was en alles goed ding. Pfffff, wat een opluchting, want de geplande operatie van een uurtje, duurde toch veel langer en dat geeft een behoorlijk stress. Jack is bijna al die tijd bij me gebleven, en even naar huis gereden om wat slaapspullen voor ons te halen, want ik mocht gelukkig ook bij haar op de kamer mocht slapen.

We brengen haar in het ziekenhuisbed naar haar kamer, samen met de zuster en ze rammelt van de honger. Er wordt nog een kippennoedelsoepje gebracht met wat crackers en een banaantje. Ze eet hapje voor hapje, zeer op het gemakje.......want ze moest rustig eten om te kijken of ze er niet misselijk van werd. Om half twee wordt het licht uitgedaan, geplast en proberen we te slapen. Dat lukte aardig, al kwamen ze elk uur Nikkie checken. Om 5 uur in de ochtend kwam de dokter vertellen dat ze na het ontbijt weer naar huis zou mogen. Dus nog maar een paar uur proberen te slapen, maar ook het ontbijt wordt al geserveerd rond 7 uur. En rond 10 uur zijn Joey en Jack er plotseling.

De nurse van dienst neemt nog even alles door en vervolgens gaan we eindelijk weer richting huis. Het weer is stralend en in de auto is het warm, zodat ze met rode wangen ons huis bereikt en gelijk duiken wij samen weer in ons bedje om nog even bij te tanken. Na een kleine twee uur worden we wakker en ziet ze er weer normaal uit. Inmiddels is de familie ook al op de hoogte. Wat een avontuur.....